“Oh, lordi im, çfarë do të bëjmë?” Pyeti shërbëtori i Eliseut.
Mbreti i Aramit (Sirisë së sotme) ishte në luftë me Izraelin e lashtë dhe kishte dërguar një ushtri të tërë në qytetin e Dothanit për të kapur profetin Elise. Ata erdhën natën, kështu që kur shërbëtori i Eliseut u zgjua dhe doli herët në mëngjes, një ushtri me kuaj dhe qerre kishte rrethuar qytetin.
“Mos ki frikë,” tha profeti. “Ata që janë me ne janë më shumë se ata që janë me ta.” Dhe Eliseu u lut: “O Zot, hapja sytë që të mund të shohë”.
Atëherë Zoti ia hapi sytë shërbëtorit dhe ai shikoi dhe pa kodrat plot me kuaj dhe qerre të zjarrta përreth Eliseut. (Këto ngjarje janë regjistruar në Bibël, 2 i Mbretërve 6:8–17. Lexoni pjesën tjetër të kapitullit për të zbuluar rezultatin e mahnitshëm!)
Në këtë histori, ushtria engjëllore ishte tashmë atje, por shërbëtori i Eliseut kishte frikë sepse nuk i kishte parë ende. Pse duhet tëa shohim gjithmonë që të besojmë? Ne kemi premtimin e Biblës, “Sepse [Zoti] do të urdhërojë engjëjt e tij të të ruajnë në të gjitha rrugët e tua.”1 A nuk është e mjaftueshme të besosh sepse Fjala e Perëndisë e thotë këtë?
Të shikosh është shpërblimi i të besuarit, jo anasjelltas.
Pse duhet të jetë kështu? Pse ndonjëherë Zoti i fsheh gjërat nga ne? Pse kemi nevojë të marrim gjithçka me besim? Përgjigja qëndron në fjalën e fundit, te “besimi”. Nuk do të ishte besim nëse do të mund ta shihnim. Jezusi i tha : ”Sepse më ke parë, Thoma, ti ke besuar; lum ata që nuk kanë parë dhe kanë besuar!”. Lum ata që nuk kanë parë dhe prapë kanë besuar.”2
Ky parim i besimit është diçka, të cilit Zoti i jep një rëndësi të madhe. Është gjithashtu diçka për të cilën Ai na jep merita, 3 sepse është një shenjë e dashurisë dhe besimit tonë tek Ai, që ne i besojmë Atij dhe fuqisë së Tij shpirtërore dhe parimeve që Ai na përcakton në Fjalën e Tij.
Ne ecim në rrugët e nxehta, të vështira, të pluhurosura të jetës, të lodhur dhe të frikësuar, por mbërrijmë në parajsë triumfues. Engjëjt u bien borive për të paralajmëruar fitoren tonë. Ne qëndruam dhe nuk u fundosëm kur stuhitë e jetës tronditën anijet tona. Satani na sulmoi nga çdo anë. Ai na hodhi më të keqen, por ne mbijetuam. Ne qëndruam. Ne bëmë çmos. Ne besuam! Ne fituam luftën e besimit. Tani e tutje është vendosur për ne një kurorë drejtësie. 4
Historia e Eliseut dhe shërbëtorit të tij më kujton se disa vite më parë, kur isha shumë i sëmurë, duke u shëruar nga kanceri, Jezusi më tha se Ai më kishte dhënë një “engjëll të ngushëllimit” që të ishte me mua në ato kohë të vështira. Kjo më dha një ndjenjë kaq të bekuar paqeje, si një atmosferë e butë dhe e ngrohtë që më mbështolli. Pavarësisht nga dhimbja, gjeta zemrën time të mbushur me mrekulli dhe mirënjohje për atë prekje të veçantë nga qielli.
Bibla na thotë se ne jemi “të rrethuar nga një re e madhe dëshmitarësh. ”5 Në atë ditë të lavdishme, unë do të doja të takoja engjëllin tim të ngushëllimit dhe ta falënderoja atë ballë për ballë.