Dikur jetonin tre burra të cilët ishin zyrtarë në oborrin e një mbreti shumë të fuqishëm. Ata ishin të respektuar dhe konsideroheshin të mençur mes bashkëkohësve të tyre.
Një ditë, mbreti vendosi të ndërtonte një statujë të madhe prej ari për veten e tij dhe urdhëroi që të gjithë t’i përkuleshin dhe ta adhuronin. Për t’u siguruar që askush të mos kundërshtonte, ai shpalli një dënim të tmerrshëm: kushdo që nuk do të përkulej, do të hidhej gjallë në një furrë që digjte flakë.
Por këta tre burra besonin te Zoti dhe e dinin se nuk duhej të adhuronin askënd tjetër përveç Tij. Kështu që, kur erdhi momenti për t’u përkulur, ata refuzuan.
I zemëruar, mbreti i thirri dhe i paralajmëroi:
“E kuptoni, apo jo, se nëse nuk e bëni këtë, do t’ju hedh në furrën e zjarrtë? Ju do të digjeni dhe do të vdisni!”
Por njëri prej tyre iu përgjigj qetësisht:
“Ne e dimë që ke fuqinë të na hedhësh në zjarr. Dhe e dimë se Zoti ynë mund të na shpëtojë nga kjo fatkeqësi. Por edhe nëse jo, përsëri, ne nuk do të adhurojmë statujën tënde prej ari.”
Nëse kjo histori ju duket e njohur, është sepse ajo vjen nga kapitulli i tretë i librit të Danielit, ku flitet për Shadrakun, Meshakun dhe Abednegon. Dhe, nëse e dini historinë, e dini edhe fundin e jashtëzakonshëm.
Mbreti u tërbua nga zemërimi dhe urdhëroi që furra të nxehej shtatë herë më shumë se zakonisht. Pastaj, tre burrat u hodhën në zjarr. Por, kur mbreti shikoi nga brenda, ai pa diçka të pabesueshme – ata po ecnin brenda flakëve, të paprekur! Dhe, për më tepër, ai pa edhe një person të katërt me ta, të cilin e përshkroi si “birin e Perëndisë.”
I tronditur, mbreti urdhëroi që ata të dilnin nga furra. Kur dolën, njerëzit panë se asnjë flakë nuk i kishte djegur, as rrobat e tyre nuk ishin prekur. Ata nuk kishin as erën e tymit!
Atëherë mbreti Nebukadnetsar shpalli: “Qoftë i bekuar Perëndia i Shadrakut, Meshakut dhe Abednegos” (Danieli 3:28), dhe më pas i ngriti në detyrë këta tre burra (Danieli 3:30).
Kjo histori është një nga rrëfimet më të dashura të Biblës dhe ka frymëzuar besimtarët për shekuj me radhë. Por ajo që më prek më shumë në këtë histori është shprehja “por edhe nëse jo” (Danieli 3:18).
Shpeshherë, na mungon ajo besimi i palëkundur në Perëndinë. Ne presim shumë prej Tij – dhe me të drejtë, pasi Ai na fton ta thërrasim në ndihmë dhe të kemi besim te premtimet e Biblës. Dhe në shumë raste, Ai përgjigjet duke bërë mrekulli në jetën tonë.
Por edhe nëse jo…!
A jemi ende të gatshëm t’i mbetemi besnikë Atij? Apo besimi ynë varet nga fakti nëse Perëndia bën atë që ne mendojmë se duhet të bëjë?
Shpeshherë, ne kemi prirjen ta “mbyllim” Perëndinë brenda pritshmërive tona, sikur Ai të jetë thjesht një magjistar që sjell bekime në jetën tonë dhe më pas zhduket. Por Shadraku, Meshaku dhe Abednego ishin të gatshëm të digjeshin të gjallë nëse kjo ishte vullneti i Perëndisë! Ata e dinin që Ai mund t’i shpëtonte, por besimi i tyre nuk varej nga kjo. Besimi ishte tek Ai, jo tek rezultati.
Kjo është besimi i vërtetë.
Bibla na tregon qartë se Perëndia dëshiron të na shërojë, të na sigurojë dhe të na japë një jetë të mbushur me bekime. Dhe shumë herë, Ai bën pikërisht këtë dhe ne duhet t’i numërojmë bekimet tona me mirënjohje.
Por edhe nëse jo, Ai është ende Perëndi. Ai e di çfarë bën dhe ka një arsye për gjithçka. Na mbetet vetëm ta besojmë dhe t’i besojmë planit të Tij, sepse Ai gjithmonë vepron për të mirën tonë.