Jeta mund të jetë e vështirë. Të gjithë përballemi me zhgënjime, pengesa dhe momente trishtimi të thellë. Ndonjëherë, duket sikur, pavarësisht çfarë bëjmë, bota mbetet e mbushur me luftëra, varfëri, padrejtësi dhe vuajtje. Është e lehtë të pyesim veten: A kanë vërtet ndikim veprimet tona?

Kur jeta duket e mbingarkuar, mund të gjejmë shpresë në premtimet e Zotit. Bibla na thotë: “E qara mund të zgjasë një natë, por gëzimi vjen në mëngjes” (Psalmi 30:5, NKJV). Kjo jetë mund të sjellë vështirësi, por për ata që e duan Perëndinë, e ardhmja është e lavdishme.

Një ditë, të gjitha betejat tona do të mbeten pas. Bibla na siguron se “vuajtjet e kësaj kohe nuk janë asgjë krahasuar me lavdinë që do të na zbulohet” (Romakëve 8:18). Në parajsë, Perëndia “do të fshijë çdo lot nga sytë tanë”, dhe “nuk do të ketë më vdekje, hidhërim apo dhimbje” (Zbulesa 21:4). Imagjinoni një botë të lirë nga dhimbja dhe humbja—një vend me paqe dhe gëzim të përsosur.

Ndërsa Jezusi po përgatitej për largimin e Tij, ai i siguroi dishepujt e Tij, duke u thënë: “Po shkoj t’ju përgatis një vend… Do të vij përsëri dhe do t’ju marr me vete” (Gjoni 14:2–3). Zbulesa e përshkruan parajsën si një vend mahnitës, me rrugë prej ari dhe porta prej perlash. Nuk ka nevojë për diell ose llamba, sepse vetë Perëndia është drita e saj (Zbulesa 22:5).

A mund ta imagjinoni një botë pa dhimbje, frikë apo sëmundje? Një vend ku njerëzit jetojnë në harmoni, dashuri dhe mirësjellje? Bibla thotë: “Asnjë sy nuk ka parë, asnjë vesh nuk ka dëgjuar dhe asnjë mendje nuk ka imagjinuar atë që Perëndia ka përgatitur për ata që e duan” (1 Korintasve 2:9). Parajsa është përtej asaj që mund të kuptojmë plotësisht, por është një vend i vërtetë dhe i përsosur ku dashuria e Perëndisë na rrethon plotësisht.

Një nga ndryshimet më të mëdha midis jetës në tokë dhe jetës në parajsë është se parajsa është një vend i përsosmërisë absolute. Këtu në tokë, përjetojmë momente bukurie dhe gëzimi, por ato shpesh errësohen nga vuajtja. Në parajsë, nuk do të ketë vetmi, lakmi, urrejtje apo shkatërrim—vetëm dashuri, paqe dhe gëzim të përjetshëm në praninë e Perëndisë.

Mbretëria e Perëndisë nuk është vetëm një shpresë e ardhshme; ajo fillon tani. Jezusi tha: “Mbretëria e Perëndisë është midis jush” (Luka 17:21). Kur e pranojmë Jezusin si Shpëtimtarin tonë, mbretëria e Tij fillon brenda nesh. Dashuria e Tij na transformon, dhe ne jemi të thirrur ta ndajmë atë dashuri me të tjerët, duke sjellë një shije të parajsës përreth nesh.

Bibla na thotë se shpëtimi është një dhuratë nga Perëndia. Nuk mund ta fitojmë rrugën tonë për në parajsë duke bërë vepra të mira ose duke ndjekur rregulla fetare. Në vend të kësaj, duhet të “rilindim” duke besuar në Jezusin dhe duke pranuar sakrificën e Tij për ne (Gjoni 3:3). Kur vendosim besimin tonë te Krishti, bëhemi fëmijë të Perëndisë (Gjoni 1:12), dhe e ardhmja jonë e përjetshme me Të është e sigurt.

Përmes vdekjes së Tij në kryq, Jezusi hapi derën e jetës së përjetshme për secilin prej nesh. Dashuria e Tij është më e madhe se gjithçka që mund të imagjinojmë. Ajo sjell shërim për plagët tona, gëzim në trishtimin tonë dhe qëllim në jetën tonë.

Kur hyjmë në mbretërinë e Perëndisë, Ai na fton të ndajmë këtë lajm të mirë me të tjerët. Kur përqendrohemi te ajo që ka vërtet rëndësi—kërkimi i mbretërisë së Perëndisë dhe drejtësisë së Tij (Mateu 6:33)—ne mbledhim thesare në parajsë që do të zgjasin përgjithmonë. Jezusi tha: “Atje ku është thesari juaj, atje do të jetë edhe zemra juaj” (Mateu 6:20–21).

Nëse ende nuk e keni pranuar Jezusin si Shpëtimtarin tuaj, mund ta bëni sot duke u lutur me këtë lutje të thjeshtë:

Jezus, besoj se Ti je Biri i Perëndisë. Besoj se Ti dhe jetën për mëkatet e mia dhe u ringjalle përsëri. Të lutem, më fal për mëkatet e mia dhe hyr në zemrën time. Më mbush me dashurinë Tënde dhe me Frymën e Shenjtë dhe më jep dhuratën e jetës së përjetshme. Amen.