Ndonjëherë habitem se sa kokëfortë mund të jem! Kam lexuar Biblën rregullisht për 40 vitet e fundit, por vetëm dje më goditi diçka kaq e thjeshtë, saqë nuk kuptoja se ku e kisha pasur mendjen për katër dekada me radhë.

Së fundmi, më ka shqetësuar fakti se sa “pako drejtësi” merr Zoti në këtë botë. Në shumë libra që kam lexuar dhe në filma apo emisione televizive që kam parë, më duket sikur sa herë përmendet Zoti, Ai paraqitet si i ashpër, kokëfortë, madje edhe mizor. Kisha filluar të lodhesha nga kjo tablo e padrejtë, sepse nuk përputhej aspak me Zotin që unë njoh. Nga ana tjetër, duhet të pranoj se edhe unë vetë ndonjëherë e kam vënë në pikëpyetje mirësinë e Tij—jo aq shumë nëse Ai është i mirë, por më tepër nëse unë isha i vetmi që nuk po e përjetoja këtë mirësi. Megjithatë, edhe kur kam pasur dyshimet e mia, e kam ditur thellë brenda vetes se këto përshkrime negative për Zotin ishin skajshmërish të padrejta.

Teksa po reflektoja mbi këtë dhe se sa i lodhur mund të ndihet Zoti nga ankesat dhe akuzat e njerëzimit, papritur më erdhën në mend fjalët: “Dashuria është e durueshme dhe plot mirësi.” (1 Korintasve 13:4, NKJV). I njoha menjëherë si pjesë e pasazhit të famshëm të apostullit Pal për dashurinë. Dhe menjëherë më kujtohet përshkrimi i thjeshtë, por kaq i fuqishëm, që Gjoni i Dashur i bën natyrës së Zotit: “Zoti është dashuri.” (1 Gjonit 4:8)

Atëherë më goditi si rrufe e vërteta—kapitulli 13 i 1 Korintasve nuk përshkruan vetëm si duhet të jetë dashuria, por gjithashtu na tregon se kush është Zoti në të vërtetë.

Sa i mahnitshëm është Ai! Zoti nuk lodhet me ne thjesht sepse duhet, por sepse është në natyrën e Tij të jetë i mëshirshëm, i durueshëm, i butë dhe plot mirësi. Ai nuk ka krenari boshe, nuk është arrogant, i pasjellshëm apo hakmarrës. Nuk kërkon interesin e vet dhe nuk na trajton me nervozizëm ose keqdashje. Përkundrazi, Ai dëshiron të na bekojë dhe na dhuron gjithçka me dashuri të pakushtëzuar. (Romakëve 8:32)

Ajo që më goditi më fort ishte hipokrizia ime. Ndërsa unë ankoja për shkrimtarët dhe skenaristët që, sipas meje, po portretizonin në mënyrë të padrejtë Zotin, po e injoroja faktin që edhe vetë po ankohesha tek Ai, duke e akuzuar se më kishte “braktisur”. Fjala e Krishtit më erdhi fuqishëm në mendje:

“Pse e shikon lëmishten në syrin e vëllait tënd, por nuk e vëren traun në syrin tënd? … Hiqe më parë traun nga syri yt, dhe atëherë do të shohësh qartë për të hequr lëmishten nga syri i vëllait tënd.” (Luka 6:41-42, AMPC)

Ah, sa e lehtë është të fajësosh të tjerët e sa e vështirë të shohësh gabimet e tua! Por e vërteta e bukur është kjo: Zoti nuk ka ndryshuar. Ai është i durueshëm, i dashur dhe gjithmonë pranë nesh—edhe kur ne jemi të verbër ndaj pranisë së Tij.