Dita ime fillon gjithmonë duke i bërë xhiron e mëngjesit qenushes sime qimedredhur, një aktivitet që është shumë i rëndësishëm në listën e saj të prioriteteve. Ne ndjekim gjithmonë një trajektore të rregullt, për të cilën na duhen rreth 10 minuta.
Ndërkohë që shëtisim këtë mëngjes korriku, kujtohem që na kanë mbaruar portokajtë, kështu që, vendosa ta ndryshoja trajektoren tonë të rregullt dhe në vend që të niseshim për mision Karmelita që relativisht zhvillohet në ndonjë kodër të vogël e të veçuar, nisëm misionin “bli portokaj për disa dollarë qesen”.
Teksa ngjiteshim në rrathë përmes pemëve të portokajve, vura re një tabelë, të cilës po i fshiheshin shkronjat, që lexonte, “Lutja s’është gjë tjetër, veçse të kesh një miqësi të mirë me Zotin. —Tereza e Ávilës.”
Unë e pohoj këtë mesazh të bukur dhe ble qesen time të portokajve.
Pasi ushqeva qenin dhe përgatita lëngun e portokallit, isha gati për ritualin e përkushtimit shpirtëror. E hapa librin tim të përkushtimit dhe më ra në sy titulli i kapitullit,“Dëgjimi i lutjeve është miqësi me Zotin.” Kjo tërhoqi vëmendjen time!
Rastësi? Jo, s’ma merr mendja. E njoh Zotin mjaftueshëm për të kuptuar se Ai po përpiqet të më tregojë diçka. Ai ma vuri në dukje atë shenjë, pasi është e lidhur me temën për të cilën Ai do të më flasë sot.
Dhe nuk është se Zoti e ka lënë veçanërisht këtë ditë, që papritur të më flasë për këtë temë, por siç Ai vepron shpesh, ka pasur rryma nënujore, përshtypje të vogla dhe incidente përgjatë rrugës. Sot ka qenë vetëm një mësim i mëtejshëm, një kristalizim i mëtejshëm.
Ç’gjëra kam mësuar unë nga ky udhëtim? Veç të tjerash se dëshirat e thellë që ne përjetojmë, vetmia që gjen përmbushje të pjesshme në shoqërinë tonë tokësore, përmbushet plotësisht vetëm në marrëdhënien me Zotin.
Miqësia është të identifikohesh në shpirt dhe në mendime me dikë, dhe pasi zhvillojmë një marrëdhënie dëgjimi, komunikimi dhe ndërveprues me Zotin, jemi të aftë të hyjmë në një marrëdhënie të vërtetë me Të.