Ndonjëherë, na ndodh të jemi në vende ku mund të jemi një bekim për të tjerët—të shërbejmë ata që kanë nevojë dhe të ndajmë Ungjillin. Mund të jetë përmes një misioni komunitar ose një projekti që pritet mirë dhe ka ndikim.
Por ka edhe kohë kur ndjehemi sikur jemi në situata ku nuk mund të bëjmë shumë për të ndryshuar diçka. Unë isha atje jo shumë kohë më parë. Jeta ime ishte e ngarkuar—po balancoja një punë të vështirë, po studioja për një diplomë dhe po merresha me detyrimet familjare. Shumica e ndërveprimeve të mia sociale ndodhnin në punë, ku përpiqesha të isha një vesh i gatshëm për të dëgjuar, të ofroja inkurajim dhe të lutesha për kolegët kur të mundesha. Edhe pse, shpesh herë më dukej sikur nuk mund të bëja shumë përveçse të isha një shoqe dhe të mbështesja ata rreth meje.
Disa vjet më vonë, u gjenda në një vend tjetër, duke reflektuar për hapat e ardhshëm dhe mundësitë për një punë të re. Fillova të pyesja veten: A ka pasur ndonjë vlerë të qëndrimit tim në atë punë? Ishte e lodhshme, dhe herë pas here e pyesja veten nëse duhej të isha larguar më herët. Kam punuar për të krijuar marrëdhënie me kolegët, por nuk isha e sigurt nëse kam bërë ndonjë ndryshim të qëndrueshëm.
Pastaj, një mëngjes, mora një mesazh të papritur nga një ish-kolege me të cilën nuk kisha folur prej muajsh. Le ta quajmë Carla. E kisha punësuar Carlën vite më parë në një pozicion fillestar. Jeta e saj ishte plot sfida—vështirësi financiare, një martesë e dëmtuar, probleme me kujdestarinë e fëmijëve dhe shumë më tepër. Perspektivat e saj nuk duken shumë të ndritshme.
Për pesë vjet, e ndihmova Carlën për të ndjekur një karrierë teknike. Ajo u ri-kthye në shkollë, mori certifikatat e nevojshme dhe përfundimisht siguroi një punë të mirë me një të ardhme premtuese. Gjatë kësaj periudhe kishte shumë vështirësi, por Carla e kaloi gjithçka. Unë përpiqesha të isha aty për të, duke e mbështetur dhe inkurajuar besimin e saj në Zotin.
Tani, kthehem tek mesazhi që mora. Ky ishte:
“Dua të të falënderoj për gjithçka. Ti më ndihmove të bëhem personi që jam sot. E vlerësoj shumë gjithçka që bëre për mua. Të gjitha janë për shkak të teje. Faleminderit.”
Ishe një surprizë e madhe. Ditën që kaloi, isha duke u pyetur nëse kisha bërë ndonjë ndryshim të vërtetë, dhe këtu ishte përgjigjja. Carla më tregoi si kishte ndryshuar jeta e saj. Fëmijët e saj po bënin mirë, marrëdhëniet e prishura ishin rikuperuar, ajo e donte punën e saj dhe ishte në një marrëdhënie të lumtur, me një të ardhme të re dhe premtuese.
Ishte një kujtesë e fuqishme se edhe veprimet e vogla—fjalët e inkurajimit, lutjet, apo thjesht kujdesi për dikë—mund të bëjnë një ndryshim të madh. Sigurisht, e di që asgjë nga kjo nuk do të ishte e mundur pa ndihmën e Zotit. Nëpërmjet hirit të Tij, pata mundësinë të ofroja inkurajim, udhëzime dhe mbështetje. Nuk ishte “gjithçka për shkak të meje,” por ishte jashtëzakonisht e kënaqshme të dija se kam luajtur një rol në kthimin e jetës së dikujt.
Kjo përvojë më kujtoi sa shumë Zoti na do secilin prej nesh. Ai na do si individë dhe është shumë i durueshëm duke na udhëhequr në drejtim të një të ardhmeje më të mirë. Ndonjëherë, shërbimi ynë mund të duket i vogël ose pa rëndësi, por Zoti mund ta përdorë çdo akt të vogël dashurie, mirësie dhe bujarie në mënyra të fuqishme. Çdo jetë që ndryshon, çdo familje që ndjek një rrugë të re, është diçka për t’u festuar dhe për t’u ndjerë pjesë e saj.
Prandaj, edhe kur ndodhemi në kushte të vështira ose ndiejmë se mundësitë tona janë të kufizuara, mund t’i besojmë se kudo që na ka udhëhequr Zoti, gjithmonë ka diçka që mund të ofrojmë. Asnjë akt dashurie ose kujdesi nuk është shumë i vogël për t’u përdorur nga Zoti, dhe asnjë kontribut nuk është kurrë i kotë.