Një farë shkalle e verbërisë së ngjyrave prek rreth 8% të burrave dhe më pak se 1% të grave. Shkalla e kësaj paaftësie varion nga vështirësia për të bërë dallimin midis ngjyrave të caktuara te akromatopsia apo verbëria totale e ngjyrave. Kjo do të thotë se ka disa njerëz mes nesh që nuk mund ta shijojnë spektrin e plotë të ngjyrave të bukura që Zoti ka spërkatur në krijimin e Tij.
Kohët e fundit, megjithatë, shumë prej këtyre njerëzve kanë qenë në gjendje të shohin ngjyrat për herë të parë në jetën e tyre me ndihmën e një lloji të ri syzesh të prodhuara nga një kompani e quajtur EnChroma. Këto syze funksionojnë duke filtruar në mënyrë selektive gjatësitë e valës së dritës në pikën e saktë ku ndodh konfuzioni ose mbivendosja e tepruar e ndjeshmërisë së ngjyrave, duke lejuar që përdoruesi të shohë ngjyrat më saktë apo edhe për herë të parë. Ndërsa për disa përdorues ndryshimi nuk është aq i fortë, shumë përdorues raportojnë përmirësime që ndryshojnë jetën në vizionin e tyre të ngjyrave.
Kohët e fundit kam hasur në një seri videosh të njerëzve të verbër që u prezantuan me një palë syze të tilla të mrekullueshme. Në shumicën e rasteve, syzet jepeshin si dhuratë nga të afërmit ose miqtë, dhe në ambiente të rrethuara nga të dashurit e tjerë dhe sende me shumëngjyrëshe si tullumbace dhe lule. Shumë prej tyre u mposhtën nga emocionet dhe u përlotën kur panë disa ngjyra për herë të parë. Disa, të ngazëllyer, panë objekte të ndryshme dhe pyetën me habi: “Ngjyrë vjollcë është ajo?” “Është portokalli?” Të tjerët ishin aq të hutuar saqë thjesht u ulën.
Vëzhgimi i këtyre reagimeve më kujtoi vargun: “Asnjë sy nuk e ka parë, asnjë vesh nuk e ka dëgjuar dhe asnjë mendje nuk e ka imagjinuar atë që ka përgatitur Zoti për ata që e duan.” 1
Ne jetojmë në një botë mrekullisht të bukur dhe shpirtrat tanë banojnë në trupa po aq të mahnitshëm me të cilët mund të shijojmë shumë përvoja të mrekullueshme. Por këto përvoja nuk janë plotësisht të përsosura. Fatkeqësisht, tani, si personi i verbër ndaj ngjyrave, edhe ne jemi të kufizuar në aftësinë tonë për të shijuar plotësisht krijimin e Zotit dhe bukurinë e natyrës.
Bëni një shëtitje në një pyll të bukur dhe mund t’ju duhet të përballeni me insektet apo motin e keq. Ju pëlqen bora? Kujdes, mos digjni lëkurën nga akulli. E pëlqeni ushqimin? Mos ha tepër ose mos ha diçka që nuk të bën mirë apo të shkakton helmim nga ushqimi. As trupat tanë nuk janë të përsosur. Lodhemi, sëmuremi dhe madje disa vuajnë nga sëmundje kronike dobësuese. Ka kaq shumë gjëra që janë të mira dhe të bukura për t’u shijuar në këtë jetë, por së bashku me të, gjithmonë duket se ekziston një lloj pengese për ta shijuar edhe atë kënaqësi.
Por kjo do të ndryshojë ditën kur të hyjmë në parajsë! Pengesat për të shijuar bukurinë dhe natyrën do të zhduken plotësisht. 2 Në atë ditë, ne, si përdoruesit e syzeve EnChroma, do të mbingarkohemi nga bukuria që shohim.
Ata që kanë pasur përvoja afër vdekjes raportojnë se kanë vizituar një vend me bukuri të papërshkrueshme. Një tokë që është shumë e ngjashme me botën tonë si është, por shumë më e bukur. Ata thonë se lulet dhe pemët janë me më shumë me ngjyra dhe jetë. Disa pretendojnë se kanë parë ngjyra dhe kanë dëgjuar tinguj, të cilat momentalisht nuk i njohim. Disa e përshkruajnë muzikën dhe tingullin si shumë më të bukur dhe harmonik se çdo gjë, që kanë dëgjuar ndonjëherë në jetë.
C. S. Lewis në librin e tij të famshëm Thjesht krishterimi (Mere Christianity)tha që kënaqësitë që ne gëzojmë në këtë tokë janë thjesht kopje, jehonë apo mirazh i realiteteve të tyre të vërteta në qiell:
Nëse gjej në vetvete një dëshirë të cilën asnjë përvojë në këtë botë nuk mund ta kënaqë, shpjegimi më i mundshëm për këtë është se unë jam krijuar për një botë tjetër. Nëse asnjë nga kënaqësitë e mia tokësore nuk e kënaq atë, kjo nuk dëshmon se universi është një mashtrim. Ndoshta kënaqësitë tokësore nuk kishin kurrë për qëllim ta kënaqnin atë, por vetëm ta zgjonin, për të sugjeruar të vërtetën. Nëse është kështu, unë duhet të kujdesem, nga njëra anë, të mos i përçmoj kurrë apo të jem mosmirënjohës për këto bekime tokësore, dhe nga ana tjetër, të mos i ngatërroj kurrë me diçka tjetër, për të cilën ata janë vetëm një lloj kopje, jehone apo mirazhi. Më duhet ta mbaj gjallë në vetvete dëshirën për vendin tim të vërtetë, të cilin nuk do ta gjej deri pas vdekjes; nuk duhet ta lë kurrë të mbulohet me borë ose të lihet mënjanë; duhet ta kthej në objektin kryesor të jetës kërkimin e atij vendi tjetër dhe t’i ndihmoj të tjerët të bëjnë të njëjtën gjë.3
Çdo besimtar një ditë do të katapultohet nga kjo jetë, ku “i shohim gjërat në mënyrë të papërsosur, si reflektime të çuditshme në një pasqyrë”, [[1 Korintasve 13:12 NLT] në mbretërinë qiellore, ku do ta shohim Perëndinë ballë për ballë dhe më në fund të jetë në gjendje të shohë dhe përjetojë krijimin e Tij në të gjithë ngjyrat dhe lavdinë e tij madhështore. Ashtu si bartësit për herë të parë të syzeve EnChroma, nuk kam dyshim se do të mposhtemi nga gëzimi euforik i momentit.