Ky varg i fuqishëm nga Bibla ka qenë një burim ngushëllimi dhe force për mua në momente kur jeta më ka vënë përpara zgjedhjeve të vështira. Të marrësh vendime që mund të ndryshojnë rrjedhën e gjithë jetës tënde mund të jetë frikësuese, sidomos kur nuk e di se çfarë do të ndodhë më pas. Por, kur kthehem pas dhe shoh rrugën time, kuptoj se ato momente vendimtare—ndonjëherë të imponuara nga rrethanat—në fund kanë qenë për të mirën time.

Dua të ndaj me ju një histori nga jeta ime.

Tetëmbëdhjetë vite më parë, një nga fëmijët e mi që jetonte jashtë vendit kishte nevojë për ndihmën time. Kisha pak kohë që isha shpërngulur për të jetuar me një tjetër fëmijë timin, për t’u kujdesur për nipërit e mi të vegjël, dhe po ashtu isha angazhuar në një punë që e doja shumë. Të lija gjithçka dhe të udhëtoja në anën tjetër të botës ishte një mendim që më trembte. Por sapo mësova rrethanat, sidomos faktin që nipi im gjashtë muajsh kishte nevojë për kujdes të veçantë, vendimi u bë i qartë.

Mbërlodha disa gjëra dhe nisa udhëtimin me mendjen që do të qëndroja vetëm për pak kohë. Por, tre muaj më vonë, e gjeta veten përballë një dileme të madhe: A duhej të aplikoja për të qëndruar përgjithmonë, apo të kthehesha “në shtëpi”, tek përgjegjësitë, puna dhe sendet e mia? Më mundonte dëshira për t’u rikthyer në jetën time të zakonshme, por njëkohësisht ndjeja një thirrje të fortë për të qëndruar aty ku më duhej më shumë.

Normalisht, në raste të tilla do të kisha bërë një listë me avantazhet dhe disavantazhet. E vërteta është se disavantazhet ishin të shumta: të qëndroja do të thoshte të lija pas punën, sigurinë financiare dhe çdo send që zotëroja—përveç gjërave që kisha marrë me vete në valixhe. Por kishte një arsye të madhe për të qëndruar—shikimi i nipit tim të vogël. Asgjë tjetër nuk kishte më rëndësi kur e shihja në sy dhe e dija se kishte nevojë për mua.

Kështu që vendosa të qëndroj.

Tani, pas tetëmbëdhjetë vitesh, e di me siguri që ishte zgjedhja e duhur. Nuk ishte e lehtë, por ky udhëtim më bëri të rritem si person dhe më hapi dyer që nuk i kisha imagjinuar kurrë. Gjeta mbështetje—emocionale dhe financiare—nga vende të papritura, dhe pse rruga në fillim ishte e paqartë, hap pas hapi gjithçka u bë më e qartë.

Ajo që kuptova më vonë ishte se ai djalë i vogël ishte autik. Gjatë fëmijërisë së tij, u kujdesa për të me kohë të plotë, dhe më vonë, pjesërisht, ndërsa prindërit e tij morën më shumë përgjegjësi. Gati pesë vjet më parë, sapo kisha filluar të mendoja për t’u larguar për pak kohë për të vizituar dhe ndihmuar fëmijët e mi të tjerë, jeta më vuri përpara një tjetër vendim të madh.

I njëjti djalë, tani adoleshent, kishte sërish nevojë për kujdesin tim të plotë. Në gusht të vitit 2020, ndryshova përsëri jetën dhe shtëpinë time për t’u siguruar që ai të mund të jetonte me mua. Ishte një kapitull i ri, plot sfida dhe gjëra të reja për të mësuar, por gjithashtu plot gëzim dhe kuptim të thellë.

Sot, ai adoleshent po ecën përpara me sukses. Ka përfunduar shkollën e mesme dhe po ndjek një karrierë në IT, ndërsa punon me kohë të pjesshme. Çdo ditë më frymëzon me forcën dhe vullnetin e tij, duke më kujtuar se sa e rëndësishme është të thuash “po” kur jeta të thërret—madje edhe kur e ardhmja nuk duket e qartë.

Për më tepër, përvoja me të më çoi drejt mundësive të reja. U bëra Specialist i Certifikuar për Burimet mbi Autizmin dhe tani ndaj njohuritë dhe përvojën time me familje, kujdestarë dhe edukatorë. Përmes trajnimeve dhe avokatisë, kam kuptuar se, edhe pse jeta me autizmin mund të sjellë sfida, dashuria, durimi dhe mirëkuptimi mund të zhbllokojnë potencialin e çdo fëmije.

Kur kthehem pas dhe kujtoj këto vendime që më ndryshuan jetën, gjej forcë dhe ngushëllim në faktin që, pavarësisht sfidave, si të krishterë, “e dimë [me siguri të plotë] se Perëndia [i cili kujdeset thellësisht për ne] i bën të gjitha gjërat të bashkëveprojnë [si pjesë e një plani] për të mirën e atyre që e duan Perëndinë, atyre që janë të thirrur sipas planit dhe qëllimit të Tij” (Romakët 8:28 AMP).

Kur jeta na sfidon dhe na kërkon guxim, mund ta gjejmë paqen duke u mbështetur dhe duke i besuar Perëndisë.