Një herë kur po flisja me një agjente udhëtimi, biseda jonë u zhvendos në tema shpirtërore dhe ekzistencën e Zotit. “Unë nuk besoj në Zot,” tha ajo. “Nëse ka një Zot, pse ka kaq shumë vuajtje në botë sot? Pse mijëra vdesin nga uria çdo ditë? Çfarë lloj Zoti do të lejonte që sëmundjet e tmerrshme të shfrenoheshin? Pse shoku im më i mirë sapo u gjymtua në një aksident automobilistik? Pse nuk e ndaloi Hitlerin?”
“Këto janë pyetje shumë me vend,” iu përgjigja, “por e shihni, nëse Zoti do t’i kishte dhënë fund Hitlerit, për shembull, Ai gjithashtu do të duhej t’i jepte fund vullnetit të lirë të çdo personi tjetër. Bibla thotë: ‘Të gjithë mëkatuan dhe u privuan nga lavdia e Perëndisë’. 1 Kështu që Atij do t’i duhej të parandalonte të gjithë në të gjithë botën të bënin ndonjë gjë të gabuar ose të keqe! Që nga fillimi, Zoti do të duhej të përfshihej dhe të ndërhynte në vullnetin tonë të lirë dhe madhështinë e zgjedhjes personale që Ai i ka dhënë secilit prej nesh për të zgjedhur të mirën ose të keqen.”
“Por a nuk do të kishte qenë më mirë nëse Ai do të na kishte bërë të gjithëve të jemi të mirë?” sfidoi ajo.
“Nëse Zoti do të kishte dashur robotë, Ai mund të kishte bërë që të gjithë të bënin vetëm mirë dhe ta donin Atë. Por Ai na bëri me zgjedhje të lirë dhe vullnet të lirë, kështu që mund të zgjedhim ta duam Atë! Ju nuk do t’i gëzonit fëmijët tuaj aq shumë nëse ata nuk do të kishin zgjidhje tjetër përveçse t’ju donin, apo jo?” E vura në pikëpyetje.
E hutuar, ajo u përgjigj, “E po, jo, por çfarë lidhje ka kjo me vuajtjen?”
Unë vazhdova të shpjegoj, “Sepse ne u vumë këtu për të zgjedhur midis së mirës dhe së keqes, midis mënyrës së Zotit ose mënyrës sonë, dhe zgjedhjet e gabuara janë shkaku i të gjitha vuajtjeve, mjerimit, dhimbjes, shëndetit të keq, luftërave dhe problemeve ekonomike në botën e sotme. Në vend që të zgjedhim të duam dhe t’i bindemi Zotit, zgjedhim t’i bëjmë gjërat në mënyrën tonë, dhe nganjëherë përfundojmë duke vuajtur nga pasojat e zgjedhjeve tona të gabuara. Bibla na thotë se ‘Është një rrugë që njeriut i duket e drejtë, por në fund ajo të nxjerr në rrugët e vdekjes.’”2
Ky shkëmbim më shtyu të mendoj se sa nga vuajtjet e botës shkaktohen nga njerëzimi, siç janë vuajtjet e patreguara që njerëzimi ka shkaktuar nga luftërat luftarake në të cilat miliona janë vrarë dhe gjymtuar. Martin Luteri e quajti luftën “murtaja më e madhe që mund të prekë njerëzimin; ajo shkatërron fenë, shkatërron shtetet dhe shkatërron familjet. Çdo plagë është e preferueshme.”
A është Zoti fajtor për luftërat e njeriut? Bibla thotë: “Cili është burimi i luftërave dhe i grindjeve midis jush? A nuk vijnë nga dëshirat që janë në luftë brenda jush?” 3 Zoti nuk duhet të fajësohet për vuajtjet e shkaktuara nga lufta, por më tepër për lakminë ose etjen e njerëzimit për pushtet, lavdi dhe përfitim egoist.
Në epokën tonë aktuale, stresi, nxitimi dhe tensioni i jetesës moderne shpesh sjellin sëmundje psikosomatike siç janë dhimbjet e rënda të kokës, ulcerat e stomakut dhe problemet e zemrës. Nuk kemi mësuar t’i hedhim të gjitha shqetësimet tona mbi Zotin, siç jemi këshilluar të bëjmë në 1 Pjetrit 5:7, kështu që i lejojmë mendjet tona të shqetësuara dhe të munduara të na sëmurin fizikisht, ndërsa përpiqemi të vazhdojmë me ritmin gjithnjë në rritje të shoqërisë moderne! Ndërkohë, gjithashtu mund të sëmuremi duke pirë duhan, duke pirë tepër dhe duke marrë substanca që dëmtojnë mendjen dhe trupin tonë.
Për një shembull tjetër të mënyrave në të cilat njerëzimi shkakton vuajtje, shikoni miliona që po vdesin nga uria çdo vit në disa pjesë të botës sonë, kur ka një tepricë ushqimi në pjesë të tjera të botës. Zoti ka siguruar më shumë se sa duhet në mënyrë që askush të mos ketë nevojë të ketë uri! Por ndërsa tepricat ruhen ose shkatërrohen në disa pjesë të botës, njerëzit në kombet e tjera vdesin urie.
Sigurisht, shumica e arsyes që miliona njerëz në mbarë botën vuajnë nga privimi, dëshira dhe varfëria është për shkak të egoizmit të të tjerëve. Nëse të gjithë do të ndanin pasurinë ose tokat e tyre siç duhet, ose do t’i investonin ato në vende pune dhe industri për të krijuar punësim, ose do të paguanin paga jetese ose çmime të drejta për punën dhe prodhimin e të varfërve, sigurisht që do të kishte mjaft për të jetuar. Fjala e Zotit vazhdimisht këshillon dhe madje urdhëron ata që kanë bollëk të ndajnë me ata që nuk kanë, sepse Ai nuk dëshiron që të vuajnë të varfrit.
Së fundi, gjithashtu duhet të kujtojmë mënyrat se si Zoti mund t’i përdorë vuajtjet për mirë në jetën tonë. Pikëllimi dhe vuajtja shpesh nxjerrin në pah më të mirën tek njerëzit, dhembshurinë, dashurinë dhe shqetësimin për të tjerët. Vuajtja ka për qëllim të jetë një dhurues i forcës dhe të na pajisë për t’u dhënë forcë të tjerëve. Bibla thotë: “nëpërmjet ngushëllimit me të cilin ne jemi ngushëlluar nga Perëndia.”4 Për të krishterët, kjo na jep dëshirën për të ndarë zgjidhjen e përjetshme për problemet dhe vuajtjet e njerëzve – Jezusin!
“Pse Zoti e lejon vuajtjen?” është një nga pyetjet e mëdha të jetës. Megjithëse mund të kuptojmë shumë nga arsyet përmes leximit të Fjalës së Zotit, ka disa gjëra që nuk do t’i kuptojmë plotësisht deri në jetën tjetër, kur të jemi në gjendje t’i shohim gjërat ashtu siç i sheh Zoti.
Vuajtja shpesh i kthen njerëzit te Zoti dhe i frymëzon ata të pendohen dhe të kërkojnë falje, si dhe t’i kërkojnë Zotit t’i shpëtojë. Siç tha mbreti David: “Para se të isha i pikëlluar, humba rrugën, por në vuajtjen time i thirra Zotit dhe ai e shpëtoi këtë të varfër nga të gjitha fatkeqësitë e tij”. 5 Vuajtja dhe pikëllimi mund të na afrojnë më shumë me Zotin.
Fjala e Zotit na premton se të gjitha vuajtjet për ata që e duan Zotin do të marrin fund dhe Ai “Dhe Perëndia do të thajë çdo lot nga sytë e tyre; dhe vdekja nuk do të jetë më; as brengë, as klithma, as mundim, sepse gjërat e mëparshme shkuan.”6
Deri në atë ditë të përsosur, do të duhet të durojmë disa vuajtje, por kompensimi ynë, shpërblimi ynë që na pret në qiell, tejkalon shumë dhimbjen dhe vuajtjen e përkohshme që mund të përjetojmë në tokë. Siç tha apostulli Pal: “Unë mendoj në fakt, se vuajtjet e kohës së tanishme nuk vlejnë aspak të krahasohen me lavdinë që do të shfaqet në ne.” 7