Kur Jezusi u largua nga kjo tokë dhe u kthye në qiell, Ai shpjegoi se po shkonte përpara nesh, për të përgatitur një vend për ne (Gjoni 14:2)- një vend ku nuk do të ketë më vdekje, as pikëllim, as klithma, as dhimbje (Zbulesa 21:4). “Syri nuk ka parë, veshi nuk ka dëgjuar, as kanë hyrë në zemrën e njeriut gjërat që Zoti ka përgatitur për ata që e duan atë. Por Zoti na i ka zbuluar me anë të Frymës së tij ” (1 e Korintasve 2:9–10 NKJV). Duke ditur se çfarë lavdish, gëzimi të përjetshëm dhe shpërblimesh na presin në qiell, i bën vështirësitë, sprovat dhe vuajtjet tona të tanishme të durueshme.
Koha jonë në tokë është një pjesë e rëndësishme e planit të Perëndisë për secilin prej nesh, por nuk mbaron këtu. Gjithçka që kalojmë tani nuk është vetëm duke na bërë në burrat dhe gratë që duhet të jemi për të përmbushur qëllimin e Tij për jetën tonë, por është gjithashtu përgatitje për jetën tjetër. Bibla thotë se ndërsa sodisim lavdinë e Zotit, ne vetë po shndërrohemi në imazhin e Tij me lavdi gjithnjë e më të madhe (2 Korintasve 3:18 NIV).
Pra, kur jeta është një luftë e përditshme dhe pyet veten nëse ia vlen vërtet apo nëse po bën një ndryshim në botën përreth teje, kujto se çfarë qëndron përpara. Kur koha juaj në tokë të mbarojë dhe të takoni Jezusin dhe të hyni në mbretërinë e Tij qiellore, nëse keni “ruajtur besimin” do të merrni një shpërblim përtej përshkrimit për të luftuar “luftën e mirë” (2 Timoteut 4:7–8).
Ati juaj qiellor kujdeset për ju dhe ju do, dhe gjithçka që Ai lejon të hyjë në jetën tuaj – pavarësisht nëse duket e mirë apo e keqe në atë kohë – në fund të fundit do të punojë së bashku për të mirën tuaj (Romakëve 8:28). Nëse i beson Atij përmes saj, do të bëhesh një i krishterë më i mirë, më i mençur, më i dashur dhe më i dobishëm – një mjet në duart e Tij, një enë përmes së cilës Ai mund të derdhë dashurinë dhe Fjalën e Tij për të ngushëlluar dhe forcuar të tjerët dhe për t’i sjellë shpirtrat e humbur Atij.
Mbajtja e syve të fiksuar në destinacionin përfundimtar – parajsa – do t’ju inkurajojë dhe sigurojë se vështirësitë që kaloni në këtë jetë ia vlejnë të gjitha. “Sepse unë mendoj se vuajtjet e kohës së tanishme nuk vlejnë aspak të krahasohen me lavdinë që do të shfaqet në ne” (Romakëve 8:18).