Një gjë që duket të jetë unike për Biblën është se si “heronjtë e besimit”, me përjashtim të Jezusit, natyrisht, ishin larg burrave dhe grave të përsosura. Siç thotë thënia, ato u portretizuan “lytha dhe të gjitha”. Unë e dua historinë dhe nëse lexon shumë histori ose letërsi të lashtë, mësohesh që heronjtë të jenë të luanizuar. Gabimet e tyre, nëse kishin ndonjë, duket se janë redaktuar. Por jo kështu me heronjtë e Biblës. Personalisht, mendoj se qasja “lythat dhe të gjitha” i jep shumë më tepër besueshmëri Biblës.

Unë marr inkurajim të veçantë nga leximi për dishepujt më të afërt të Jezusit, ndërsa Ai ishte në tokë. Le të fillojmë me Pjetrin. Tradicionalisht i konsideruar si kreu i apostujve, Pjetri ka dallimin e dyshimtë se ka mohuar që ai madje e njihte Jezusin në po atë natë që Ai kishte më shumë nevojë për të, ndërsa po gjykohej dhe dënohej me vdekje. Dhe jo vetëm një herë, por tri herë. “Por ai nisi të mallkojë dhe të betohet: ‘Unë nuk e njoh këtë njeri për të cilin po flisni!’” (Marku 14:71 NASB). Mallkimi dhe betimi gjithashtu? Kjo nuk tingëllon shumë e shenjtë.

Gjoni iu referua vetes në Ungjillin e tij si “dishepulli që Jezusi e donte” (Gjoni 21:20), por Marku regjistron një incident që nuk e portretizon Gjonin dhe vëllanë e tij, Jakobin, në një dritë shumë të favorshme:

“Dhe Jakobi dhe Gjoni, bij të Zebedeut, iu afruan atij dhe i thanë: ’Mësues, ne duam që ti të bësh për ne atë që kërkojmë prej teje’. Dhe ai u tha atyre: ’Çfarë doni të bëj për ju?’. Ata i thanë: ’Na lejo që të ulemi njëri në të djathtën dhe tjetri në të majtën tënde në lavdinë tënde’ (Marku 10:35–37). Në tregimin e Mateut për këtë ngjarje, ai vazhdon duke thënë: “Dhe të dhjetët, kur e dëgjuan, u zemëruan me të dy vëllezërit” (Mateu 20:20–24).

Kjo nuk ishte as hera e parë që dishepujt kishin debatuar se kush do të ishte në krye të grumbullit. “Dhe arritën në Kapernaum. Dhe kur [Jezusi] ishte në shtëpi, i pyeti ata: ‘Për çfarë diskutonit ndërmjet jush rrugës?’. Dhe ata heshtën, sepse rrugës kishin diskutuar se cili ndër ta ishte më i madhi” (Marku 9:33–34).

Dhe pastaj ishte Mateu, tagrambledhësi. Tagrambledhësit ishin mbledhës taksash dhe konsideroheshin botërisht si maskarenj. Romakët kishin instaluar sistemin publik si një mënyrë për të rritur taksat nga territoret e pushtuara. Ata nxorën në ankand të drejtat tatimore të një rajoni për ofertuesin më të lartë, i cili më pas premtoi se do t’ia kthente atë shumë parash thesarit perandorak në bazë vjetore.

Në realitet, këta fermerë tatimorë ishin të lirë të mblidhnin sa të mundnin dhe ta mbanin tepricën për vete. Ata në thelb mund të vendosnin për një kapriç se çfarë shume donin si taksa. Ishte një sistem i pamëshirshëm dhe tërësisht i padrejtë që i çoi të varfërit në varfëri. Disa nga emrat më të mëdhenj në Romë, si Bruti dhe Kasiusi, bashkë-komplotistë në komplotin për të vrarë Cezarin, thuhet se ishin pronarë të kompanive të tilla, megjithëse i drejtonin ato përmes palëve të treta, sepse teknikisht, romakëve nuk u lejohej të merreshin me një biznes të tillë të ndyrë.

Pra, Mateu ishte pjesë e kësaj rakete, ndoshta duke punuar si nënkontraktor. Ai madje duket se ka pasur një vend të zgjedhur në një nga portat e qytetit ku mund të mblidhte detyrimet për të gjitha mallrat që hynin dhe dilnin. Për hebrenjtë e devotshëm, marrëdhëniet e tij financiare me johebrenjtë, madje e bënë atë ritualisht të papastër. Jo një anëtar i qëndrueshëm i shoqërisë hebraike nga asnjë shtresë e imagjinatës.

Po dishepujt e tjerë? Andrea, Thadeu, Filipi dhe Nathanieli (aka Bartolomeu) mezi shfaqen në katër Ungjijtë, por ne e dimë se një tjetër, Simoni ishte më parë anëtar i partisë zelltare të revolucionarëve të dhunshëm të zotuar për të përmbysur pushtuesit romakë dhe sundimtarët e tyre kukulla. Dhe sigurisht, pohimi i Thomait për famë është se ai dyshoi në ringjalljen e Jezusit. Pa përmendur Maria Magdalenën, nga e cila Jezusi dëboi shtatë demonë (Luka 8:2), por ajo ishte ajo së cilës Ai iu shfaq për herë të parë pas ringjalljes së Tij.

Po heroi i librit të Veprave? Pali ishte një farise i konvertuar i cili, me fjalët e tij, më parë kishte “përndjekur kishën e Zotit përtej masës dhe u përpoq ta shkatërronte” (Galatasve 1:13).

Por këta dishepuj, njerëz të zakonshëm të bërë të jashtëzakonshëm nga besimi dhe besnikëria e tyre ndaj Jezusit, janë disa nga heronjtë dhe heroinat e mia. Ata janë një frymëzim për mua, sepse pavarësisht nga dobësitë dhe mungesat e tyre njerëzore, ata ishin besnikë ndaj thirrjes së Zotit dhe bënë gjëra të mrekullueshme për Zotin dhe njerëzit e tjerë. Dhe me hirin e Zotin , edhe ne mund t’i jemi besnikë Atij dhe thirrjes së Tij për jetën tonë.