—Një ritregim i Veprave 8:26–40
Nuk mund ta harroja kurrë ditën e operacionit, kur isha vetëm shtatë vjeç. Ndodhi kur u bëra një eunuk mbretëror, i destinuar të shërbeja në pallatin e mbretërve dhe mbretëreshave të Etiopisë. Unë nuk do ta kisha kurrë familjen time, nuk do të shihesha kurrë si “normal” dhe gjithmonë do të më duhej të respektoja rregulla të veçanta, dhe nuk do më lejohej të bëja gjërat që bëjnë njerëzit normalë.
Me kalimin e viteve, mësova se si të shërbeja në shtëpinë mbretërore. Më mësuan llogaritjen, shkrimin dhe gjeografinë, të cilat zgjuan tek unë një magjepsje për njerëzit dhe territoret e tjera. Kam zbuluar se eunukët u kishin shërbyer faraonëve në Egjipt, perandorëve në Kinë dhe raxhëve në Indi. Nëse po kërkonit eunukë, duhet të kërkoni vetëm karrigen e pushtetit. Ata nuk do të ishin kurrë larg.
Kur Mbretëresha Kendës kishte nevojë për dikë që të mbikëqyrte tregtinë e saj të jashtme, u zgjodha unë, duke pasur parasysh njohuritë e mia për kulturat e tjera. Unë isha i lumtur që po shërbeja në këtë aftësi, por doja që t’i përkisja një familjeje. Mendoja, Duhet të ekzistojë një vend ku të jem në shtëpi, ku të pranohem ashtu si jam.
Kur punët e shtetit më çuan në Jeruzalem, unë qëndrova më gjatë sesa ishte e nevojshme sepse isha i interesuar për fenë çifute. Zbulova gjithçka që munda dhe madje arrita të marr një kopje të shkrimeve të tyre. Desha të vizitoja tempullin, por më ndaluan në hyrje.
“Pse nuk mund të hyj brenda?” pyeta rojën e tempullit. “A nuk e dini se unë jam anëtar i një familjeje mbretërore në një mision të rëndësishëm diplomatik?”
“Eunukët nuk lejohen!” u përgjigj ai ashpër.
“Kush e thotë?” e sfidova.
“E thotë Ligji ynë,” u përgjigj ai. 1
U preka nga padrejtësia e situatës time. Vendimi për t’u bërë një eunuk nuk ishte zgjedhja ime, po prapë u refuzova. Padyshim që kjo ishte një bashkësi fetare në të cilën nuk mund të isha dot pjesë.
Megjithatë intrigohesha akoma nga Zoti i Izraelit. Kështu që, në karrocë, në rrugën e gjatë për në shtëpi, vazhdova leximin e dorëshkrimeve, duke vrarë mendjen se çfarë donin të thoshin. Në rrugën e shkretëtirës nga Jeruzalemi vërejta një burrë hebre me mjekër buzë rrugës.
Unë po lexoja me zë të lartë dhe ai duhet ta kishte kuptuar që dorëshkrimi im përmbante mësimet e Isait, një profet hebre. Ai më pyeti, “A e kupton se çfarë po lexon?” e ndalova karrocën dhe ne e pamë njëri-tjetrin me kureshtje.
U përgjigja me sinqeritet. “Si ta kuptoj, kur s’më ndihmon askush? Do të të bëj një xhiro nëse më ndihmon.”
Kam lexuar fragmentin: “U drejtua si një qengj për në thertore, si një dele memece para qethësit të tij. Ai nuk e hapi gojën. Drejtësia e mohoi atë. Ai është shkëputur nga toka e të gjallëve. Kujt do t’ia deklarojë brezat e tij të ardhshëm?”
Kjo më kujtoi fatin tim në jetë, pa pasardhës, pa të ardhme. “Më thuaj, për kë po flet profeti? Veten? Apo dikë tjetër?”
Filipi vazhdoi të shpjegojë se si parashikimet nga dorëshkrimet ishin realizuar, për mënyrën sesi e kishte takuar Jezusin e Nazaretit dhe e kishte ndjekur. Siç kishte dhënë Jezusi jetën e Tij për të gjithë njerëzit duke lejuar që Ai të kryqëzohej, vetëm disa javë më parë, dhe si në ditën e tretë Ai ishte ringjallur nga të vdekurit.
U mahnita, por hezitova, pasi nuk mund t’i harroja fjalët dënuese që kisha lexuar më herët. Pastaj Filipi më tregoi diçka tjetër brenda të njëjtit dorëshkrim: “Sepse kështu thotë Zoti: “Eunukët që respektojnë të shtunat e mia, që zgjedhin atë që më pëlqen mua dhe që i përmbahen me vendosmëri besëlidhjes sime,do t’u jap atyre në shtëpinë time dhe brenda mureve të mia një vend dhe një emër, që do të vlejë më tepër nga ai i bijve dhe i bijave.”2
U mbusha me gëzim! Më në fund, një komunitet ku do të pranohesha, ku do të isha i dashur, ashtu siç isha!
Vetëm atëherë vura re që po kalonim pranë një oazi me një liqen të vogël. Shpejt, iu drejtova mësuesit tim të ri: “Çfarë do të më pengonte të pagëzohesha, këtu dhe tani?” Unë mezi prisja për ritualin e pastrimit të pagëzimit.
Filipi u përgjigj, “Nëse besoni me gjithë zemër, mund ta arrini.”
Pasi Filipi ishte lutur për mua dhe më pagëzoi, u ndjeva i përtërirë! I ndryshuar! Doja ta falënderoja, por befas nuk e shikoja askund. Ku shkoi ai?
Unë nuk e di se çfarë kishte ndodhur me Filipin, por e dija se çfarë kishte ndodhur me mua. Udhëtimi i jetës sime mori një drejtim të ri. Nuk isha më vetëm. Më në fund kisha një vend, të cilit i përkisja, familjes së Zotit.