E vetme për Krishtlindje?

Gjatë viteve, Krishtlindja ka marrë kuptime të ndryshme për mua. Kur isha fëmijë i vogël, kjo do të thoshte një festë të veçantë familjare, historinë e Krishtlindjes në shkollën e së dielës, duke ecur në shtëpi në dëborë, një qese letre me ngjyrë kafeje me Jaffa të madh portokalli, plot arra për t’i thyer dhe një libër të ri për të lexuar.

Pasi pranova Jezusin si Shpëtimtarin tim, Krishtlindja mori kuptimin e ndarjes së mesazhit të lindjes së Tij dhe “vullnetit të mirë për njerëzit” me të tjerët.

Edhe më vonë, pasi u martova dhe bëra fëmijë, nënkuptonin tradita të reja familjare, të cilat përfshinin dekorimin, blerjen dhe dhënien e dhuratave, dhe përgatitjen dhe konsumimin e darkave të menduara mirë të Krishtlindjeve së bashku në një atmosferë shtëpiake aktive dhe të ngrohtë.

Të gjitha këto Krishtlindje të së kaluarës ngjallin kujtime të ngrohta, dhe siç tha Norman Vincent Peale në mënyrë të përshtatshme, duke menduar për to valëvit një shkop magjik mbi botën time dhe e bën gjithçka të duket më e butë dhe më e bukur.

Megjithatë, kur dinamika ime e familjes ndryshoi me shkurorëzim dhe fëmijët largoheshin nga shtëpia, arrita të provoja se çfarë do të thotë të jesh një strehë e zbrazët – dhe unë isha e vetme për Krishtlindje. Nuk ishte një përshtatje e lehtë.

Atë mëngjes të parë të Krishtlindjeve vetëm në një apartament të vogël, u zgjova në një shtëpi të zbukuruar, por të heshtur. Do të shkoja te dhëndri më vonë atë ditë dhe u çova për të përgatitur disa ushqime shoqëruese për darkën që po organizonin. Gjithashtu dhuratat nën pemën time do t’i çoja në shtëpinë e tyre për t’i shpërndarë. Ishte hera e parë që unë nuk organizoja diçka për Krishtlindje dhe që nuk rrethohesha nga fëmijët, nipërit e mbesat, dhe mua më duhej të luftoja kundër ndjenjave të dëshpërimit dhe të vetmisë që filluan të më mbysnin.

Koha e kaluar së bashku më vonë atë ditë ishte e bukur dhe unë e shijova shumë kohën që kalova me djalin, nipin dhe familjen e gruas së tij, derisa erdhi koha për t’u kthyer në banesën time të zbrazët. Të ngisja makinën vetëm për në shtëpi ishte e mjerueshme, dhe sapo arrita në shtëpi, derdha disa lot vetmie.

Duke ndenjur ulur në dhomën time të heshtur të ndenjjes, mora në tryezën time të kafesë një libër Krishtlindjesh të cilën ma kishin dhuruar, dhe duke fletuar faqet, reflektova se si Jezusi u largua nga shtëpia e Tij në qiell për të sjellë dashuri dhe shpresë në botë. Kuptova se unë padyshim nuk ishte personi i vetëm i vetmuar atë Krishtlindje, dhe pas tharjes së lotëve, kapa telefonin dhe i rashë numrit të një gruaje të moshuar me të cilën kisha zënë shoqëri pak kohë më parë.

Duke folur me të, mësova se ajo gjithashtu kishte qenë vetëm në shtëpi dhe ajo ishte shumë mirënjohëse për bisedën që patëm. Telefonova edhe fëmijët e mi, të cilët nuk kisha folur ende me atë ditë dhe disa të afërm jashtë vendit, dhe mora vesh se as disa prej tyre nuk kishin kaluar Krishtlindjen “e përsosur”. U ndjeva më mirë pasi fola me të tjerët dhe unë vendosa atje dhe në atë moment ta mbaja mend këtë për Krishtlindjet e ardhshme dhe të gjitha ato pasuese. Secila prej Krishtlindjeve të mia që atëherë ka qenë ndryshe.

Një Krishtlindje dola vullnetare dhe kalova kohë duke ndihmuar disa të moshuar që dekoronin pemët ose shtëpitë e tyre, pasi është e vështirë për ta që ta dekorojnë të vetëm. Bëra edhe disa biskota me nipërit e mbesat e mia dhe i çova tek fqinjët që nuk kanë shumë vizitorë. Dhe një telefonatë në celular apo në FaceTime gjithmonë përbën ndryshimin dhe më sjell buzëqeshje në fytyrën time dhe fytyrat e atyre që jetojnë shumë larg për t’i vizituar.

Nuk i dihet ç’ndodh në jetë, dhe edhe ti, mund ta gjesh veten Vetëm për Krishtlindje, ngaqë fëmijët shpërngulen, ngaqë shkurorëzohesh apo mbetesh i ve/vejushë. S’është një gjendje e lehtë për t’u përshtatur, dhe herë pas here të rrjedhim lot vetmie. Gjithsesi, edhe pse rrethanat mund të jenë të ndryshme, të jesh i Vetëm për Krishtlindje nuk ka pse të jetë përvojë negative. Edhe kur ne jemi të vetëm, nuk jemi kurrë tërësisht vetëm, sepse Jezusi është gjithmonë me ne, dhe kur ne zgjatemi dhe ia japim veten të tjerëve, në këmbim do të marrim gëzim dhe përmbushje.