Moti kishte qenë i errët dhe me shi, dhe unë u ndjeva po aq i zymtë. Besoj se na ndodh të gjithëve.
Ndërsa ulesha në tryezën time, m’u kujtua se ishte ditëlindja e një mikeshe të vjetër, një grua e vetme, me moshë mesatare, e cila i kishte kushtuar 30 vitet e fundit infermierisë dhe e donte punën e saj. Duke e ditur se ajo nuk kishte familje në qytet, vendosa t’i bëj një telefonatë. Sigurisht, ajo ishte në turnin B, e planifikuar të punonte deri vonë në mbrëmje dhe nuk do të kishte ndonjë ditëlindje kushedi këtë vit. Si gjithmonë, megjithatë, ajo dukej e gëzuar dhe ishte e lumtur që e telefonova.
Pasi e mbylla telefonin, nuk mund të hiqja ndjesinë se ajo me të vërtetë do të vlerësonte një vëmendje të vogël të veçantë në ditëlindjen e saj. Ende ndihem pak e zymtë veten, u përpoqa ta hiqja mendimin nga mendja ime, por teksa kalonte dita, unë nuk arrita ta pushoja zërin. Më në fund u dorëzova dhe atë mbrëmje u nisa për në spital me një kartolinë, një fetë “cheesecake” dhe një “lule” të skalitur nga tullumbacet.
Buzëqeshja mirënjohëse e mikut tim dhe thirrjet e gëzueshme më siguruan se kisha bërë gjënë e duhur dhe isha një shpërblim bujar për përpjekjen e vogël që kisha bërë.
Kur u ktheva në shtëpi, kuptova se jo vetëm që kisha gëzuar një shoqe të vetmuar në ditëlindjen e saj, por kisha ndihmuar që errësira ime të zhdukej gjatë procesit. Duke e zbukuruar ditën e saj kisha zbukuruar timen.
A nuk është kështu, kur marrim kohë dhe bëjmë përpjekje për të bërë diçka për dikë tjetër? Është si thënia: “Dashuria dhe mirësia janë të bekuara dy herë; bekon atë që jep dhe atë që merr”.
Jeta vazhdimisht na paraqet mundësi për të ndërmarrë një hap shtesë ose për të bërë një lloj vepre që do të bëjë një ndryshim për dikë. Dhe gjëja e mrekullueshme është se ashtu si ne, i ndryshon gjërat për mirë edhe për ne. Si një bumerang, bekimi na kthehet.