Ο ήλιος σουρούπωνε ενώ οδηγούσα σε έναν επαρχιακό δρόμο κάπου στο κεντρικό Μεξικό και γύρισα να κοιτάξω προς τη γυναίκα μου, την Άμπερ, που κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού. Απ’ τον καθρέπτη μπορούσα να δω τις τρεις κόρες μας — την πανέξυπνη Τόρη, τεσσάρων χρονών, τη Σέλλη, που μόλις είχε κλείσει τα δύο και ποτέ της δεν σταματούσε να μιλάει και τη μικρή μας Βανέσα, το μωράκι μας. Όλες τους κοιμόντουσαν. Σκεφτόμουνα να σταματήσω για καφέ, όμως δεν το έκανα. Αν σταματούσα, σίγουρα θα ξύπναγαν όλες τους, συν το ότι δεν είχαμε και τόσο χρόνο. Δεν με πείραζε να οδηγώ νύχτα, επειδή τα παιδιά κοιμόντουσαν και επίσης δεν είχε και ζέστη. Είχα τον χρόνο να σκεφτώ και ήταν κάτι που το χρειαζόμουν μια και είχαν συμβεί τόσα πολλά τη χρονιά αυτή!

Σκέφτηκα τότε που η Άμπερ ήταν έγκυος με τη Βανέσα. Είχαμε ταξιδέψει στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ για να επισκεφτούμε τους γονείς της Άμπερ και μετά τραβήξαμε προς την Ανατολική Ακτή να επισκεφτούμε τους δικούς μου γονείς. Κατόπιν πήγαμε στο νότιο Μεξικό να βοηθήσουμε σε ένα Χριστιανικό αποστολικό κέντρο και φθάσαμε εκεί τρεις εβδομάδες πριν γεννήσει η Άμπερ. Είχε όμως κάποιες υπόνοιες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την εγκυμοσύνη της. Εγώ απ’ την άλλη, της έλεγα ότι δεν έπρεπε να ανησυχεί και τόσο. Όμως η Άμπερ είχε δίκιο. Μόλις γεννήθηκε η Βανέσα, οι γιατροί μας είπαν πως είχε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά της και θα χρειαζόταν εγχείρηση. Το πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή της δεν ήταν ξεκάθαρο, όμως οι γιατροί μας προέτρεψαν να επιστρέψουμε στις ΗΠΑ για καλύτερη ιατρική φροντίδα. Κάποιοι φίλοι μας στο Ντάλας, συμφώνησαν να μας φιλοξενήσουν για έναν μήνα. Και εκεί πηγαίναμε τώρα.

* * *

Φθάσαμε στο σπίτι των φίλων μας πολύ νωρίς ξημερώματα και μας έβαλαν σε ένα πολύ όμορφο υπνοδωμάτιο. Τα κορίτσια ήταν ενθουσιασμένα με τα δύο κρεβατάκια που είχαν ετοιμάσει γι’ αυτές και ήταν στο μέγεθός τους. «Μαμά πόσο καιρό μπορούμε να μείνουμε σ’ αυτό το ξενοδοχείο;» ρώτησε η Τόρη γεμάτη θαυμασμό.

Η πρώτη μας επίσκεψη στον καρδιολόγο, έγινε με το ασθενοφόρο προς το Τμήμα Εντατικής Θεραπείας στο Ιατρικό Κέντρο για Παιδιά. Η Βανέσα πέρασε δύο μήνες εκεί, προσπαθώντας να τα καταφέρει μετά την εγχείρηση καρδιάς που έκανε, έχοντας αδύναμα πνευμόνια, συνδεδεμένη με σωληνάκια και έχοντας να αντιμετωπίσει στρεπτοκοκκικές λοιμώξεις. Η Άμπερ κι εγώ καθόμασταν εναλλάξ με την Βανέσα στο νοσοκομείο δίπλα της όλο το εικοσιτετράωρο. Συγχρόνως, οι υπέροχοι φίλοι μας πρόσεχαν τις άλλες δύο κόρες μας, μας ετοίμαζαν φαγητό, έπλεναν τα ρούχα μας, μας δάνεισαν το αυτοκίνητό τους όταν το δικό μας είχε πάθει ζημιά και επίσης πλήρωναν και τα διόδια ώστε να πηγαίνουμε από τον πιο σύντομο δρόμο προς το νοσοκομείο και πίσω.

Όταν τελικά μπορέσαμε να πάρουμε τη Βανέσα πίσω στο σπίτι για να αναρρώσει, οι φίλοι μας, μας έδωσαν το δικό τους υπνοδωμάτιο, όπου υπήρχε περισσότερος χώρος για όλα τα ιατρικά είδη που χρειάζονταν για τη φροντίδα της Βανέσας. Ποτέ τους δεν μας ανέφεραν πόσο τους κόστισαν όλα αυτά που έκαναν γι’ εμάς.

Τρεις βδομάδες αργότερα, η Βανέσα έπεσε σε κώμα και την πήγαμε ξανά στο νοσοκομείο. Για τρεις μήνες, οι γιατροί συνέχισαν να προσπαθούν να διαγνώσουν το πρόβλημά της. Όταν μας έδειξαν τις εξετάσεις, μείναμε άναυδοι. Ο εγκέφαλός της είχε υποστεί βλάβη. Ήταν κουφή και τυφλή και η καρδιά της χρειαζόταν πολλαπλές εγχειρήσεις. Η κατάστασή της δεν επιδεχόταν θεραπεία. Οι γιατροί μας είπαν ότι θα ζούσε ένα ή ίσως και δύο χρόνια και μας είπαν να την πάρουμε σπίτι.

Για πολλούς μήνες, οι φίλοι μας στο Ντάλας μοιράστηκαν τα πάντα μαζί μας, χωρίς να ζητήσουν αντάλλαγμα. Ήμασταν σίγουροι ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσουν να μας συντηρούν. Βρήκαμε ένα μικρό διαμέρισμα κοντά στο νοσοκομείο και ετοιμαστήκαμε να μετακομίσουμε.

Όμως οι φίλοι μας έκαναν κάτι που ποτέ μας δεν προσμέναμε. Μας είπαν να συνεχίσουμε να μένουμε στο σπίτι τους. Είχαν σκεφτεί τα όσα θα αντιμετώπιζαν; Είχαν αντιληφθεί ότι η Άμπερ κι εγώ θα έπρεπε να είμαστε με το μωρό όλες τις ώρες μία ο ένας, μία ο άλλος; Ότι η Βανέσα θα χρειαζόταν συνεχή ιατρική φροντίδα και εβδομαδιαίες επισκέψεις στο σπίτι απ’ τις νοσοκόμες; Όλα αυτά θα έκαναν το σπιτικό τους άνω-κάτω. Συν το ότι δεν ήμασταν σίγουροι για το πόσο θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε οικονομικά ή με άλλο τρόπο. Είχαν αντιληφθεί ότι αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται για χρόνια;

Όμως το είχαν αντιληφθεί και με ήρεμο τρόπο μας αποκρίθηκαν, «Ό,τι χρειαστείτε, για όσο καιρό χρειαστείτε, εμείς είμαστε εδώ γι’ εσάς!»

* * *

Λίγους μήνες αργότερα και ενώ κοιμόταν, η Βανέσα πέρασε από την αγκαλιά της μητέρας της στην αγκαλιά του Ιησού. Αυτό έγινε πριν είκοσι χρόνια. Μέχρι σήμερα, εκείνες οι φιλόξενες πράξεις των φίλων μας παραμένουν το πιο ζωντανό παράδειγμα θυσίας και προσφοράς που έχω δει ποτέ — αληθινή, ανιδιοτελής αγάπη και καλοσύνη, αγάπη που δίνει μέχρι να πονέσει κι ακόμη πιο πολύ και ακόμα κι όταν γνωρίζει ότι αυτός που την αποδέχεται δεν θα μπορέσει ποτέ να την ξεπληρώσει. Οι φίλοι μας δεν είπαν απλά ότι ήθελαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Χριστού, αλλά το έκαναν και πράξη!