«Έχοντας, μάλιστα, τροφές και σκεπάσματα, ας αρκούμαστε σ’ αυτά». 1 Ενώ έπλενα τα πιάτα μετά το πρωινό, αυτά τα λόγια στριφογύριζαν στον νου μου. Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να είμαι ικανοποιημένος με το να μην έχω τίποτα άλλο, εκτός από το φαγητό μου και τα ρούχα μου; Ο απόστολος Παύλος είχε γράψει, «Έμαθα να είμαι αυτάρκης σε όσα έχω». 2 Εγώ όμως δεν ήμουν, επειδή σίγουρα υπήρξαν στιγμές που θα ήθελα να έχω από τα επιπλέον που έβλεπα να απολαμβάνουν οι άλλοι. Δεν ένοιωθα πάντα ότι αυτά και μόνο μου αρκούσαν. Πώς θα μπορούσα να είμαι ικανοποιημένος μόνο με το φαγητό και τα ρούχα μου; Ρώταγα τον εαυτό μου καθώς τελείωνα το πλύσιμο των πιάτων.
Λες και ήταν η απάντηση στο ερώτημά μου, η προσοχή μου πήγε στην ανιψιά μου την Κάιλη, που ήταν επτά μηνών τότε και έπαιζε ήρεμη και ευτυχισμένη, μασώντας μια φέτα μήλο. Και σίγουρα έδειχνε ικανοποιημένη — η τέλεια απεικόνιση της γαλήνης και της ηρεμίας. Όμως τι είχε; Φορούσε μια πάνα, είχε ένα μικρό κομμάτι μήλο και όμως ήταν τελείως ευτυχισμένη.
Είχα πάρει την απάντησή μου. Η Κάιλη δεν νοιαζόταν για το αν θα είχε φαγητό την επόμενη μέρα ή αν θα τελείωναν οι πάνες της. Είχε φαγητό, είχε τα ρουχαλάκια της και ήταν εντελώς ικανοποιημένη, έχοντας εμπιστοσύνη για το ότι η μητέρα της θα την φρόντιζε και θα της έδινε αυτό ακριβώς που χρειαζόταν, όταν το χρειαζόταν.
Έτσι θα πρέπει να είμαι κι εγώ, είπα — ευτυχισμένος και ικανοποιημένος με ό,τι μου δίνει ο Θεός, έχοντας εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν ότι θα με φροντίσει και θα μου δώσει αυτά που χρειάζομαι ακριβώς. Και τώρα είμαι. Δεν έχω μόνο φαγητό και ρούχα και άλλες υλικές ανέσεις, αλλά έχω και πράγματα που πολλά εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο όλο, δεν τα έχουν. Έχω τον Ιησού και το δώρο της Σωτηρίας Του. Έχω τη σύζυγό μου και την οικογένειά μου, την υγεία μου και τους φίλους μου. Στην πραγματικότητα, έχω όσα χρειάζομαι και νοιώθω πραγματικά ικανοποιημένος!