Όταν ο σύζυγός μου Σον και εγώ, είχαμε μόνο ένα παιδί, νόμιζα ότι σαν γονιός είχα το καθετί υπό τον έλεγχό μου. Χρειαζόταν να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα και να βάλω στην άκρη, λίγη από την ανεξαρτησία μου, αλλά όχι πάρα πολύ. Είχα πάντα το πάνω χέρι σε ό,τι είχε να κάνει με την εμφάνιση του Κρις και ποτέ του δεν φόρεσε βρώμικα ή λερωμένα ή λασπωμένα ρούχα. Ο Κρις μεταφερόταν μαζί μας «παντού», όπου και να πηγαίναμε και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Όταν χρειαζόταν να γίνει κάτι, ήρεμα ξεκινούσαμε να το κάνουμε και το κάναμε. Ήξερα πως τα πράγματα θα δυσκόλευαν καθώς κάναμε και άλλα παιδιά, όμως αυτό δεν με ανησυχούσε, επειδή τα κατάφερνα όπως και να ‘χει.
Το επόμενο παιδί μας ήταν η Μπριάνα. Ήταν ένα παιδί-άγγελος, ξυπνούσε για λίγο για να γουργουρίσει και μετά κοιμόταν από μόνη της. Όταν ήμουν έγκυος με την Μπριάνα, δεν έβαλα και πολλά κιλά, γι’ αυτό επανάκτησα τη φυσική μου κατάσταση πολύ γρήγορα. Εάν μπορούσα να τα καταφέρω τόσο καλά με τα δύο παιδιά, έλεγα μέσα μου, τότε θα μπορούσα να χειριστώ το καθετί χωρίς κανένα πρόβλημα.
Και να σου η Ζωή. Αυτή ξεπέρασε τα καθιερωμένα. Δεν είναι ότι η Ζωή ήταν και τόσο δύσκολη, αλλά ξαφνικά όλα απέκτησαν μια «καθυστέρηση» 45 λεπτών. Συχνά άκουγες παιδιά να κλαίνε σε τρία διαφορετικά σημεία του σπιτιού. Για να καταφέρουμε κάτι σαν οικογένεια, έπρεπε να σχεδιάσουμε το καθετί με τη παραμικρή του λεπτομέρεια, λες και σχεδιάζαμε ταξίδι στο φεγγάρι. Αρχίσαμε να ακούμε σχόλια του τύπου, «Μόνο που σας βλέπω, νοιώθω εξάντληση!» Όμως όπως γνωρίζετε, τα μωρά δεν παραμένουν για πάντα μωρά (πριν καν το καταλάβετε, μετατρέπονται σε νήπια!) και έπρεπε να μάθουμε πώς να τα βγάλουμε πέρα. Μάθαμε το ότι δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι, ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας.
Σε εκείνο το σημείο, νομίζω πως άρχισα να κατανοώ καλύτερα πως το να είσαι μητέρα, σημαίνει κάτι περισσότερο από γέννα και φυσική φροντίδα των παιδιών μου. Σημαίνει ότι ζω τη ζωή μου μέσω των παιδιών μου — όχι με το να τους επιβάλλω τις δικές μου ιδέες και τα δικά μου όνειρα, αλλά με το να χαίρομαι και να περηφανεύομαι για τους δικούς τους θριάμβους. Οπουδήποτε πηγαίναμε, ο κόσμος μας έλεγε, «Απολαύστε τα, ενόσω τα έχετε. Θα μεγαλώσουν πολύ γρήγορα!» Και αυτή η αλήθεια άρχισε να κατασταλάζει μέσα μας.
Τέσσερα παιδιά. Η Έμιλι είναι τόσο ξεχωριστή όσο και ο αδελφός της και οι αδελφές της. Τώρα η κάθε προετοιμασία είναι τουλάχιστον μια ώρα. Δεν έχουμε πάψει το να πρέπει να σχεδιάζουμε το καθετί, όμως σχεδιάζουμε μια δραστηριότητα την ημέρα, το μάξιμουμ. Έχουμε πολλά ρούχα για παιχνίδι μόνο και λίγα ρούχα για τις «ξεχωριστές» εξορμήσεις. Μια φορά, όταν η Ζωή έγραψε με τον μπλε μαρκαδόρο πάνω στο πουκάμισο του Κρις, καθώς ήμασταν έτοιμοι να βγούμε να πάμε κάπου, σκέφτηκα μέσα μου, Λοιπόν, τουλάχιστον το πουκάμισο είναι μπλε και φαίνεται να ταιριάζει με το χρώμα του. Ήμασταν σκέτο θέαμα, όμως χαρούμενο θέαμα και φαινόταν ότι άρεζε στον κόσμο να μας βλέπει.
Συνεχίζω να μαθαίνω για την αγάπη με τρόπους που σιγά-σιγά αλλάζουν και τα πιο ξεροκέφαλα μέρη της ύπαρξής μου. Σιγά-σιγά, το κάθε παιδί και η κάθε μέρα με διαμορφώνουν λίγο περισσότερο, όμως αυτό δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Το να έχεις οικογένεια είναι κάτι το υπέροχο!