Υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία και μπλογκ όσον αφορά την ανατροφή παιδιών. Μπορείς να ανακαλύψεις αμέτρητους τρόπους να μάθεις το μωρό σου να κοιμάται, να το ντύνεις, να ταΐζεις το νήπιο σου, να διδάξεις τα παιδιά σου να διαβάζουν και δεκάδες άλλες τεχνικές για το πώς να τα παροτρύνεις. Όμως τη στιγμή που αρχίζεις να ψάχνεις για βιβλία όσον αφορά την εφηβική ηλικία και πώς να χειριστείς τους εφήβους σου, λοιπόν τότε δεν βρίσκεις και πολλά στην αγορά και τώρα γνωρίζω το γιατί επίσης, επειδή εμείς οι γονείς των εφήβων δεν θέλουμε να προσελκύσουμε πολλή προσοχή στους εαυτούς μας, μήπως και παραγίνει προφανές ότι δεν γνωρίζουμε το τι κάνουμε! Έχω περάσει δέκα χρόνια με έφηβους και έχω τρεις στο σπίτι μου, κι όμως συνεχίζω να νοιώθω ότι δεν έχω τα προσόντα όσον αφορά το θέμα της εφηβικής ηλικίας.

Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι, πως σ’ αυτό το τελικό στάδιο των «παιδικών χρόνων», νοιώθω λες και ο Θεός δημιουργεί μια ευγενική αναπροσαρμογή μέσα μου, δείχνοντάς μου πως δεν είμαι εγώ εκείνο το τμήμα που κρατά το καθετί ενωμένο, είτε μέσω της δικής μου καλοσύνης, είτε της δικής μου σοφίας και της παρουσίας. Επίσης δεν είμαι ο καταστροφέας του δικού τους μέλλοντος, λόγω των δικών μου ελλείψεων. Ο δικός μου ο ρόλος είναι όλο και πιο ελάχιστος.

Είναι άβολη η μετάβαση από το να είσαι η μητέρα μικρών παιδιών που η επιβίωση τους κυριολεκτικά εξαρτάται από τη δική μου καθημερινή παρουσία, προς έναν περισσότερο καθοδηγητικό ρόλο. Μερικές φορές η καρδιά μου πάει να σπάσει, καθώς τους παρακολουθώ να παλεύουν ή να πληγώνονται, ενώ δεν επιδέχονται βοήθεια ούτε συμβουλή. Μερικές φορές μορφάζω με αυτά που λένε ή κάνουν, γνωρίζοντας ότι ίσως θα επιστρέψουν μπούμερανγκ και θα πληγωθούν αυτά τα ίδια, όμως δεν μπορώ να τα προστατέψω απ’ όσα πρέπει να μάθουν ούτε και θέλω να το κάνω. Τον περισσότερο καιρό βέβαια, το να τα παρακολουθώ να επιτυγχάνουν, να μαθαίνουν, να ωριμάζουν και να μεγαλώνουν είναι υπέροχο!

Διστάζω να αποκαλέσω αυτά που γράφω παρακάτω, ως συμβουλές, επειδή δεν θεωρώ ότι γνωρίζω κάτι περισσότερο από κάποιον άλλον, όμως είναι κάποια πράγματα τα οποία με βοηθάνε προσωπικά σε καθημερινή βάση:

Προσευχή. Η προσευχή είναι το καταφύγιό μου. Μπορώ να εκμυστηρευτώ τους φόβους μου, τις ελπίδες μου και τα όνειρά μου και να τα παραδώσω όλα στον Ιησού.

Να αφήνομαι. Προσπαθώ να μην προσκολληθώ στο να θέλω η ζωή των παιδιών να είναι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Υπάρχουν πολλές εναλλαγές και διακυμάνσεις.

Είμαι δίπλα τους συνέχεια. Συνεχίζουν να χρειάζονται έναν δάσκαλο, έναν καθοδηγητή και έναν ένθερμο υποστηρικτή. Αυτό μπορώ να το κάνω.

Χρειάζεται χρόνος. Χρόνος σημαίνει αγάπη. Το να αφιερώνω χρόνο στις ανάγκες τους, βοηθάει από πολλές απόψεις. Καθαρίστε το δωμάτιό τους κάπου-κάπου, μάθετε για κάτι που τους ενδιαφέρει, συζητήστε μαζί τους (ακόμα και αν θέλουν να συζητήσουν μάλλον αργά το βράδυ.)

Δείξτε ότι τα εμπιστεύεστε. Με το να δείχνετε ότι εμπιστεύεστε την ικανότητά τους να ξεδιαλύνουν καταστάσεις και με το να τους επιτρέπετε την ελευθερία να αποτυγχάνουν, να μαθαίνουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά, είναι πολύ σημαντικό.

Διδάξτε τα για τον Ιησού και τον Λόγο του Θεού. Επειδή μερικές φορές η πίστη τους τρεμοσβήνει, δεν σημαίνει ότι ο Θεός παύει να είναι πιστός και αληθινός.

Μετά από έναν χρόνο, ξαναρωτήστε με και είμαι σίγουρη ότι θα έχω περισσότερα να πω — και ίσως και κάτι να ανακαλέσω. Όμως μαθαίνω και ίσως είναι το πιο σημαντικό — μαθαίνω πώς να μαθαίνω. Καλή τύχη σε όλους μας.