Το να «απολαμβάνω τη γυμναστική» πάντα μου ακούγονταν σαν μια αντίφαση, επειδή το να γυμνάζεσαι σημαίνει δουλειά, εξουθενωτική προσπάθεια καθώς ωθείς τον εαυτό σου στα οριά του και αυτό σίγουρα δεν είναι στην κορυφή της λίστας μου για όσα απολαμβάνω. Βέβαια γνωρίζω πως κάποιος υποτίθεται ότι βρίσκει χαρά όταν προσεγγίζει τους στόχους του, όσον αφορά τη φυσική του κατάσταση, όμως εγώ θέλω να ανταμείβω τον εαυτό μου με λίγο επιπλέον ύπνο ή ένα κομμάτι κέικ. Όταν όμως σε κάποια στιγμή είδα τον εαυτό μου στον καθρέπτη, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι δεν έκανα καθόλου πρόοδο με τις ασκήσεις μου, γι’ αυτό προσπάθησα να μπω ξανά σε μια ρουτίνα φυσικής κατάστασης — και τι καλύτερος στόχος από έναν αγώνα 15 χιλιομέτρων μέσα απ’ τα προάστια που ζούμε, στον οποίο συμμετέχω κάθε χρόνο, μαζί με άλλους φίλους μου;
Άρχισα λοιπόν να ασκούμαι καθημερινά, μέχρι που πονούσαν οι μυς μου και δωσ’ του λίγο ακόμα και λίγο ακόμα και λίγο ακόμα, μέχρι που εξαντλήθηκα τελείως με αποτέλεσμα να είμαι εντελώς αδύναμος όταν έφθασε η ημερομηνία του αγώνα, και να μην μπορώ να τρέξω. Αυτό με έκανε να νοιώθω απαίσια και παρόλο που περίμενα με ελπίδα μια ώρα πριν την έναρξη δεν είδα βελτίωση καθώς δεν μου είχε απομείνει καθόλου δύναμη. Το αποτέλεσμα ήταν προς μεγάλη μου λύπη, να αποσυρθώ και να βλέπω τους φίλους μου να ξεκινάνε τον αγώνα των 15 χιλιομέτρων χωρίς εμένα.
Έτσι αφού δεν πήγα για τρέξιμο, σκέφτηκα να επισκεφτώ έναν παραπληγικό φίλο μου. Πάντα μου αρέσει να τον επισκέπτομαι, όμως αυτή τη φορά, ένοιωθα μίζερος και κάπως ντροπιασμένος που δεν τα κατάφερα να πάω για τρέξιμο.
Όταν πήγα σπίτι του, με μισή καρδιά τον ρώτησα πως ήταν και αυτός μου απάντησε, «Καλά είμαι, αν και νωρίτερα είδα μια τεράστια αράχνη στον τοίχο πάνω απ’ το κρεβάτι μου και σκέφτηκα πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν μπορούσα να απομακρυνθώ, κι έτσι στο τέλος κάλεσα και έπρεπε να περιμένω το άτομο που με φροντίζει να έλθει να με βοηθήσει. Ήταν φριχτό.». Και μετά έβαλε τα γέλια.
Ξαφνικά η γκρινιάρικη διάθεσή μου εξαφανίστηκε. Αντιλήφθηκα πόσο ευλογημένος και προνομιούχος ήμουν που μπορούσα να χρησιμοποιώ όλα μου τα μέλη, που έχω ένα σώμα το οποίο ίσως και να κουράζεται ή να εξαντλείται όμως δεν περιορίζεται από ένα κρεβάτι ή ένα αναπηρικό καροτσάκι. Εκείνη την στιγμή, οι ευλογίες μου πολλαπλασιάστηκαν με εκθετικό τρόπο στο μυαλό μου. Άρχισα να λέω αστεία με τον φίλο μου και το απόγευμα κύλησε πιο χαρούμενο.
Εάν υπάρχει κάτι που με δίδαξε αυτή η εμπειρία είναι ότι ο καθένας μας έχει τόσα πολλά πράγματα για να είναι ευγνώμων — και όπως ο φίλος μου — τόσους πολλούς λόγους να χαίρεται, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Βέβαια εάν ο Θεός σας έχει ευλογήσει με την ικανότητα να γυμνάζεστε, τότε κάντε το. Εγώ ξεκίνησα πάλι να ασκούμαι και προσεύχομαι για τη δύναμη να συνεχίσω, τόσο τη σωματική όσο και την πνευματική, μέχρι να πετύχω τους στόχους μου.