Πριν λίγο καιρό, πέρασα μια από εκείνες τις περιόδους στη ζωή μου, που φαίνονται να είναι γεμάτες ένταση και άγχος. Στο χώρο εργασίας υπήρχε πολύ ένταση και αυτή η ένταση μεταπήδησε στην οικογένειά μας και κατόπιν στην προσωπική μας ζωή. Έτσι δεν γίνεται συνήθως;
Μέχρι τότε, πίστευα ότι ήμουν πολύ χαλαρό άτομο, που μπορούσε να αντέξει εκνευριστικές καταστάσεις και να επιδεικνύει υπομονή με τους δύσκολους χαρακτήρες και άτομα. Υποθέτω πως είναι καλό να αντιλαμβάνεσαι ότι μερικές φορές, ακόμα και τα δυνατά μας σημεία μπορεί να μην επαρκέσουν και αν όχι τίποτα άλλο, μια προφανής απογοήτευση και αποτυχία μπορεί να σε βοηθήσουν να παραμείνεις ταπεινός.
Και αυτό λοιπόν που συνέβη, είναι ότι έχασα την υπομονή μου — εκείνη την πολυαγαπημένη μου και εκλεκτή μου υπομονή και αυτό συνέβη περισσότερες φορές από μία! Ένοιωθα συνεχώς τσιτωμένη και στα άκρα και αυτό άρχισε να επηρεάζει τον ύπνο μου και γενικά την υγεία μου. Άρχισα να γίνομαι ένα διαφορετικό άτομο και έβλεπα τον εαυτό μου να κατρακυλάει σ’ ένα επικίνδυνο μονοπάτι.
Γνώριζα πως εάν ήθελα να διατηρήσω την ψυχική μου υγεία, έπρεπε να βρω μια διέξοδο — και στην ουσία, αυτή η διέξοδος συνέβη να βρίσκεται έξω απ’ την πόρτα μου!
Κοντά στο σπίτι μας, υπάρχει ένα ανηφορικό δρομάκι που οδηγεί σε ένα βουνίσιο πέρασμα περίπου 8 χιλιόμετρα πιο πάνω. Έτσι λοιπόν, έβαλα σαν στόχο μου να αρχίσω να κάνω καθημερινούς περιπάτους.
Μου αρέσει πολύ να περπατώ, όμως το να πηγαίνω στον ανήφορο δεν μου είναι το πιο ευχάριστο, γι’ αυτό άρχισα να καλύπτω λίγη απόσταση περισσότερο την κάθε μέρα, μέχρι που τελικά έφθασα στο σημείο να μπορώ να πηγαίνω και να επιστρέφω καλύπτοντας όλη την απόσταση.
Στην πορεία, άκουγα μουσική και εμψυχωτικά πόντκαστ, προσευχόμουν για τα παιδιά μου και άλλους γνωστούς μου και θαύμαζα την υπέροχη θέα, τα μαγευτικά δένδρα και την άγρια ζωή γενικά. Καθώς ήμουν σχεδόν πάντα μόνη, κάπου-κάπου θα τραγουδούσα και μερικές φορές ίσως και να έκλαιγα. Μερικές φορές, όταν έφευγα απ’ το σπίτι, ένοιωθα να έχουν συσσωρευτεί τόσα πολλά μέσα μου που ένοιωθα λες και θα εκραγόμουν — και στην ουσία, πολλοί απ’ τους «περιπάτους» μου άρχιζαν με τέτοια ταχύτητα που έδειχνε λες και έτρεχα — έτρεχα μακριά απ’ τα προβλήματα και τις εντάσεις με την ελπίδα να βρεθώ μέσα στην αγκαλιά του Θεού.
Εκείνη η ιδιαίτερα γεμάτη προκλήσεις περίοδος της ζωής μου, κάποια στιγμή έφθασε στο τέλος της, όμως είμαι σίγουρη ότι θα ακολουθήσουν και άλλες. Εκείνοι οι ανηφορικοί περίπατοι με βοήθησαν να αποσυνδέομαι από την πραγματικότητά μου και να συνδέομαι με τον Θεό και τη δική Του τελειότητα. Με βοήθησαν να ξεφορτώνομαι την ένταξη, την απόγνωση και την αρνητικότητα, να αναπνέω φρέσκο αέρα, να κάνω ουράνιες και αισιόδοξες σκέψεις.
Συνεχίζω να περπατώ σε εκείνο το μονοπάτι, αν και όχι τόσο συχνά. Καθώς έχω απομνημονεύσει σχεδόν το κάθε του βήμα, το μονοπάτι αυτό έχει γίνει μέρος της ύπαρξής μου. Έχει μέσα του τα καρδιοχτύπια μου, τα δάκρυά μου — και τη νεόφερτη χαρά μου.