“Niech Bóg nadziei napełni was wszelką radością i pokojem w wierze, abyście dzięki mocy Ducha Świętego obfitowali w nadzieję” 1.
Kiedy czytamy Ewangelie, staje się oczywiste, że Jezus wiedział wcześniej, że będzie cierpiał i zostanie skazany na śmierć, a także wiedział, że powstanie z martwych. [ew. według św. Łukasza 18:31-33]]. Pewność Jezusa, że zmartwychwstanie, jest określana w terminologii biblijnej jako “nadzieja”.
W dzisiejszych czasach, gdy używamy słowa “nadzieja”, jest ono ogólnie rozumiane jako odnoszące się do czegoś, co ktoś chciałby, aby się wydarzyło. Przekazuje ono ideę, że nie wiemy, co się wydarzy, ale pragniemy określonego rezultatu. Pismo Święte czasami używa słowa “nadzieja” również w ten sposób. Częściej jednak słowo to ma w Biblii znacznie bardziej istotne znaczenie.
Biblijne rozumienie greckiego słowa elpis, przetłumaczonego jako nadzieja, to “pragnienie jakiegoś dobra i oczekiwanie jego uzyskania”. Słownik Późnego Nowego Testamentu i jego rozwinięć wyjaśnia, że “zamiast wyrażać pragnienie określonego wyniku, który jest niepewny, nadzieja w Nowym Testamencie z definicji charakteryzuje się pewnością“.
Oczekiwanie biblijnej nadziei jest pewne, ponieważ jest zakorzenione w fakcie zmartwychwstania Jezusa. Jego śmierć, po której nastąpiło powstanie z martwych, jest tym, co daje nam zapewnienie – lub pewność – że pewnego dnia my również zostaniemy wzbudzeni z martwych do życia wiecznego. Pokładając wiarę w Jezusie jako naszym Zbawicielu – wierząc, że jest On Synem Bożym – nasza nadzieja, nasze oczekiwanie, choć nie jest teraz rzeczywistością, jest pewnością. Nasze oczekiwanie na otrzymanie Bożej obietnicy zbawienia, przebaczenia grzechów i życia wiecznego z Bogiem jest pewne, oparte na Bożych obietnicach.
Wiara i nadzieja są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ pewność nadziei opiera się na naszej wierze w Boga. Biblia mówi nam, że “wiara jest zapewnieniem tego, czego się spodziewamy, przekonaniem o tym, czego nie widzimy” 2. Nadzieja, w sensie biblijnym, odnosi się do przyszłości, ponieważ jest zapewnieniem, że coś obiecanego przez Boga się wydarzy. Być może jeszcze się to nie wydarzyło, ale mamy pewność, że tak się stanie.
Na przykład apostoł Paweł mówi o łasce Bożej, która uczy nas pobożnego życia w obecnym wieku, podczas gdy “oczekujemy błogosławionej nadziei, objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa” 3. Nadzieja, o której tu mowa, to pewność oczekiwania, świadomość, że Chrystus pojawi się w chwale. Ponieważ mamy pewność nadziei, pokładamy nasze zaufanie w Bogu i Jego obietnicach. Wiemy, że Jego obietnice są prawdziwe, nawet jeśli nie widzieliśmy jeszcze ich całkowitego spełnienia.
Biblijny przykład osoby, która miała taką nadzieję, znajdujemy w życiu Abrahama. On i jego żona Sara osiągnęli podeszły wiek, a ona była poza wiekiem rozrodczym, kiedy Bóg powiedział mu, że w ciągu roku Sara urodzi syna. Wydawało się to tak nieprawdopodobne, że Abraham zadał sobie pytanie: “Czy człowiekowi, który ma sto lat, urodzi się dziecko? Czy Sara, która ma dziewięćdziesiąt lat, urodzi dziecko?”. 4.
Ale jak napisał apostoł Paweł: “Abraham wbrew wszelkiej nadziei uwierzył i stał się ojcem wielu narodów. (…) Nie słabnąc w wierze, stanął w obliczu faktu, że jego ciało było tak dobre, jak martwe – ponieważ miał około stu lat – i że łono Sary również było martwe. Nie zachwiał się jednak w niedowiarstwie co do obietnicy Bożej, lecz umocnił się w wierze i oddał chwałę Bogu, będąc w pełni przekonany, że Bóg ma moc uczynić to, co obiecał ” 5.
Abraham miał niezachwianą nadzieję, wiarę i pewność, że Bóg uczyni to, co powiedział. Biblia mówi nam, że “Dlatego też z jednego człowieka, który był tak dobry jak martwy, narodziło się potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak niezliczone ziarnka piasku na brzegu morza” 6.
Słowo Boże jest fundamentem naszej wiary. Paweł napisał o “nadziei życia wiecznego, którą Bóg, który nigdy nie kłamie, obiecał przed wszystkimi wiekami” 7. Paweł mówi o tej nadziei życia wiecznego jako o pewności obiecanej przez Boga. Ponieważ Bóg nie kłamie i nie może kłamać, wiemy bez wątpienia, że będziemy beneficjentami Jego obietnic.
Kiedy rozumiemy nadzieję w ten biblijny sposób, możemy znaleźć siłę, by przetrwać życiowe próby i doświadczenia. Czasami ścieżka życia prowadzi nas przez bardzo trudne czasy. Ale kiedy pokładamy nadzieję w Bogu, mamy pewność, że On nam pomoże i ostatecznie zwyciężymy – jeśli nie w tym życiu, to w następnym. Taka nadzieja może dać nam odwagę i hart ducha, by pozostać pozytywnymi i chwalebnymi w obliczu życiowych wyzwań, wzlotów i upadków.
Pokładamy naszą nadzieję w obietnicach Boga, który obiecał współdziałać we wszystkim dla dobra tych, którzy Go miłują 8. Jesteśmy w stanie znosić trudności ze świadomością, że będziemy żyć w obecności naszego Pana na zawsze. Mamy przekonanie, że bez względu na to, z czym przyjdzie nam się zmierzyć, bez względu na to, jak trudne i trudne może to być, w końcu będziemy na zawsze z Panem 9.
Nasza wiara opiera się na pewności naszej nadziei, którą Pismo Święte nazywa “pewną i niewzruszoną kotwicą duszy” 10. Nasza wiedza o tym, że Jezus umarł na krzyżu, abyśmy mogli być w relacji z Bogiem, że jest On obecny w naszym życiu każdego dnia i że mamy pewność życia wiecznego z Nim, powinna kierować sposobem, w jaki myślimy i czujemy o naszym życiu.
Kiedy przypominamy sobie o tym, co nas czeka – zapewnienie naszego zbawienia i błogosławieństw na wieczność – możemy odważnie stawić czoła naszym wyzwaniom, mając pewność, że bez względu na wynik, mamy nadzieję na przyszłość z Bogiem. Kiedy żyjemy z tą nadzieją, wiemy, że wieczny wynik będzie chwalebny i możemy lepiej stawić czoła trudnościom życia, wiedząc, że On ma cel i plan dla naszego życia i dla świata.
Otrzymaliśmy bezcenny dar zbawienia i spędzimy wieczność w miłości, radości i pokoju z Bogiem. Jako nosiciele tej nadziei jesteśmy wezwani do dzielenia się tą nadzieją chwały z innymi, do robienia wszystkiego, co w naszej mocy, by reprezentować im Jezusa, kochać ich tak jak On i pomagać im doświadczać Jego miłości i troski poprzez nas. Obyśmy zawsze świadomie żyli nadzieją, którą mamy przez Chrystusa, i dzielili się nią z innymi, tak jak Jezus dzielił się nią z nami.