Τη Νάταλι την συνάντησα για πρώτη φορά, πριν χρόνια, σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρία, όπου εργαζόταν σαν λογίστρια. Μια συνεργάτης της εκεί, της είχε δείξει το περιοδικό Activated και εκεί μας είπε ότι ήθελε να λαμβάνει τη μηνιαία έκδοσή του. Επίσης μας ανέφερε ότι λειτουργούσε ένα κατηχητικό σχολείο και μας είπε την ιστορία του, για το πώς το ξεκίνησε.
Πριν χρόνια, είχε νοιώσει πολύ μπερδεμένη για τη σχέση της με τον Θεό. Γνώριζε πως Αυτός την είχε ευλογήσει με πολλούς τρόπους, με έναν καλό σύζυγο, μια καλή δουλειά, ένα όμορφο σπίτι και πολλούς φίλους. Απ’ την άλλη όμως, έδειχνε πως ανεξάρτητα απ’ το πόσο πολύ προσευχόταν, η ζωή της δεν είχε το νόημα που επιζητούσε αυτή περισσότερο.
Ήταν παντρεμένη για επτά χρόνια και αυτή και ο σύζυγός της ήθελαν να κάνουν οικογένεια μαζί, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί και παρ’ όλες τις διάφορες θεραπείες και τις ιατρικές παρεμβάσεις που είχαν προσπαθήσει, αυτές δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Αυτό που τους μπέρδευε πιο πολύ ήταν, όταν οι γιατροί τους έλεγαν ότι δεν υπήρχε λογική εξήγηση για το ότι το ζευγάρι αυτό δεν μπορούσε να κάνει παιδί.
Η Νάταλι, καθημερινά επέστρεφε σπίτι νωρίτερα απ’ τον σύζυγό της, μια κι αυτός εργαζόταν περισσότερες ώρες απ’ αυτή και μέσα στο άδειο σπίτι ένοιωθε να λείπει κάτι απ’ τη ζωή της. Η Νάταλι είχε ζητήσει προσευχή από πολλές ομάδες Χριστιανών που γνώριζε και μαζί με τον σύζυγό της είχαν συζητήσει ακόμα και την περίπτωση να υιοθετήσουν, όμως δεν είχαν συμφωνήσει ακόμα πια υπηρεσία να χρησιμοποιήσουν ή πότε να το κάνουν.
Ένα πρωινό κι ενώ ήταν στο δωμάτιό της, καθώς ετοιμαζόταν να πάει για δουλειά, άρχισε να προσεύχεται για την πορεία της ημέρας της. Ένοιωθε κάπως αγχωμένη για κάποιες προκλήσεις στη δουλειά, οι οποίες πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε ανησυχίες για τη ζωή της και το μέλλον της. Συναισθήματα αναστάτωσης άρχισαν να την καταλαμβάνουν, για το αν αυτή και ο σύζυγός της είχαν επιλέξει το σωστό μονοπάτι και τι αποτέλεσμα θα είχαν οι επιλογές τους στο μέλλον.
Και ενώ όλα αυτά περνούσαν μέσα απ’ τον νου της, άκουσε τον Θεό να της μιλάει μέσα της. Την ρώτησε αν θα ήταν πρόθυμη να βάλει στην άκρη τα ζητήματα που αντιμετώπιζε και να στρέψει την προσοχή της στο να αρχίσει να βοηθά τους άλλους.
Καθώς αναλογιζόταν όλα αυτά που της είπε Αυτός, τράβηξε την κουρτίνα του παραθύρου στο δεύτερο όροφο που ζούσαν και κοίταξε προς τα έξω. Όχι πολύ μακριά απ’ εκεί, μπορούσε να δει μια σειρά από φτωχικές παράγκες φτιαγμένες από λαμαρίνες και χαρτόνια. Μια ομάδα από καμιά δωδεκαριά παιδάκια ντυμένα φτωχικά έπαιζαν εκεί κοντά, άλλα έτρεχαν και κλωτσούσαν μια αυτοσχέδια μπάλα, άλλα καθόντουσαν στο έδαφος και συζητούσαν και άλλα έπαιζαν με άδεια πλαστικά μπουκάλια στο χώμα. Κανένα απ’ τα παιδιά δεν είχε παπούτσια στα πόδια του και η Νάταλι γνώριζε πως πολύ λίγα απ’ τα παιδιά αυτά, είχαν την ευκαιρία να πάνε σχολείο, έστω και για λίγο χρονικό διάστημα, που σήμαινε ότι η πλειονότητά τους είτε είχε πολύ λίγη μόρφωση είτε καθόλου.
Αυτό της έδωσε μια ιδέα. Την ίδια ημέρα, όταν επέστρεψε απ’ τη δουλειά της, άλλαξε τα ρούχα της και πήγε να συναντήσει τα παιδιά αυτά. Τα φώναξε και τα προσκάλεσε να παίξουν ένα παιχνίδι μαζί. Την επόμενη Κυριακή, επέστρεψε και τους είπε μια ιστορία απ’ τη Βίβλο, την οποία απεικόνισε με κιμωλίες, πάνω σε έναν πίνακα που είχε φέρει μαζί της. Μετά απ’ αυτό, κάθε Κυριακή απόγευμα, τους παρουσίαζε νέα παιχνίδια, δραστηριότητες και ιστορίες. Τα έμαθε να διαβάζουν και να τραγουδάνε, τους εξήγησε βασικές αρχές υγιεινής και κάπου-κάπου τους έδινε φαγητό, ρούχα ή άλλα πράγματα που χρειάζονταν.
Λίγους μήνες μετά, αφότου είχε αρχίσει αυτά τα απλά μαθήματα κατηχητικού, μια μέρα ένοιωσε μεγάλη αδιαθεσία και να έχει ναυτία, που σήμαινε ότι ήταν έγκυος! Η ναυτία στην πορεία άρχισε να ελαττώνεται και μπορούσε έτσι να συνεχίσει τα μαθήματα στο κατηχητικό που είχε αρχίσει με τα παιδιά και αυτό το έκανε σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, πριν γεννήσει ένα όμορφο αγοράκι. Αυτή και ο σύζυγός της ήταν τόσο χαρούμενοι!
Τώρα μας είπε, ότι ο γιος της είναι αρκετά μεγάλος, ώστε να την βοηθάει με το κατηχητικό κάθε Κυριακή. Αυτός της ετοιμάζει όλη την ύλη που θα διδάξει, τη βοηθάει να οργανώσει τα πράγματα και συμμετέχει και ο ίδιος στα παιχνίδια που παίζουν. Σε μια ετήσια συνέλευση, η Νάταλι ανέβηκε στην εξέδρα και μοιράστηκε την ιστορία της με το κοινό, ενθαρρύνοντας τις μητέρες να δραστηριοποιηθούν ενεργά με τα παιδιά στις κοινότητές τους.
Μερικές φορές φαίνεται πως στη ζωή πρέπει να περιμένουμε κάποιο χρονικό διάστημα για να δούμε τις επιθυμίες της καρδιάς μας να εκπληρώνονται. Ο Θεός ίσως να επιτρέπει αυτή την καθυστέρηση, με σκοπό να μας φέρει πιο κοντά Του. Όμως, όταν έχουμε Αυτόν και την υπηρεσία Του σε πρώτη θέση, μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη, ότι Αυτός θα φέρει εις πέρας τους δικούς Του καλούς σκοπούς στη ζωή μας, στον καιρό και με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει ότι είναι το καλύτερο.