Κάθε χρόνο, κάνουμε ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτι στο σπίτι μου. Όλοι οι προσκεκλημένοι φέρνουν κι από ένα δώρο περίπου ίδιας αξίας και παίζουμε ένα παιχνίδι να δούμε τι δώρο θα πάρει ο καθένας. Αυτό το πάρτι είναι μια ετήσια παράδοση στην οποία ο σύζυγός μου κι εγώ κάνουμε πολλή προετοιμασία και σχεδιάζουμε τα δώρα μας πολύ προσεκτικά. Δυστυχώς, την τελευταία χρονιά εγώ πήρα μία δωροκάρτα για κάποιο μέρος που ποτέ δεν θα πάω και έμαθα ότι το δώρο αυτό είχε ξαναδωρηθεί και ειλικρινά, με άφησε κάπως απογοητευμένη.
Λίγες μέρες αργότερα, πήγαμε στο Χριστουγεννιάτικο πάρτι της εταιρείας που εργάζεται ο σύζυγός μου και εκεί υπήρξε κάποια λοταρία για κάποια δώρα. Ο άνδρας μου πήρε μια δωροκάρτα για ένα κατάστημα στο οποίο δεν είχε πάει ποτέ και δεν το γνώριζε καν — και όπως αποδείχθηκε ήταν ένα κατάστημα που πουλούσε μόνο γυναικεία είδη — όμως ήταν ενθουσιασμένος επειδή έτσι κι αλλιώς, δεν προσδοκούσε να λάβει τίποτα εξαρχής.
Εγώ προσδοκούσα να πάρω κάτι που θα άξιζε όσο το δώρο που είχα φέρει στην Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή και τώρα ήμουν απογοητευμένη. Αυτός δεν προσδοκούσε τίποτα εντελώς, έτσι το δώρο του ήταν ένα μπόνους γι’ αυτόν και αυτή την εμπειρία την απόλαυσε. Στη ζωή, όσο περισσότερο νομίζουμε ότι αξίζουμε κάτι, τόσο λιγότερο είμαστε ευγνώμονες.
Μια φορά διάβασα ένα γνωμικό που λέει ότι η χαρά βρίσκεται στο να επιδεικνύετε μια συμπεριφορά προσμονής αντί για προσδοκίας. Η προσμονή είναι ο ενθουσιασμός του να γνωρίζεις ότι κάτι καλό ίσως συμβεί, αλλά χωρίς μια προκαθορισμένη προσδοκία για το τι θα είναι. Ο Απόστολος Παύλος δήλωσε κάτι παρόμοιο όταν είπε: «Ξέρω να περνώ με στέρηση, ξέρω και να έχω περίσσευμα· σε κάθε τι, και σε όλα, είμαι διδαγμένος, και να χορταίνω και να πεινάω, και να έχω περίσσευμα και να στερούμαι». 1 Η ικανοποίησή του δεν εξαρτιόταν από ένα ορισμένο βαθμό επιτυχίας ή άνεσης, αλλά απ’ τη γνώση του ότι η χάρη του Θεού ήταν αρκετή για κάθε περίσταση.
Έχω πολλά πράγματα στη ζωή μου τα οποία ποτέ δεν προσδοκούσα ότι θα έχω. Όταν το θυμάμαι αυτό, πλημμυρίζω από ευγνωμοσύνη! Όπως είναι αναμενόμενο, αυτά τα αισθήματα μπορούν επίσης να ατονήσουν κάπως όταν συγκρίνω την κατάστασή μου με αυτή των άλλων, ή προσδοκώ αυτό που νομίζω ότι θα πρέπει να έχω ή να επιτύχω ή να δεχθώ ή να βιώσω.
Υπάρχουν αρκετές μελέτες πάνω στην πρακτική της ευγνωμοσύνης και τα στοιχεία καταδεικνύουν περίτρανα ότι οι άνθρωποι εκείνοι που είναι ευγνώμονες, ζούνε ευτυχέστερες ζωές και είναι πιο αισιόδοξοι, έχουν πιο μακροχρόνιες σχέσεις και απολαμβάνουν μια καλύτερη υγεία διανοητικά. Η βάση για όλα αυτά είναι το να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε και να θυμόμαστε ότι δεν μας χρωστάνε τίποτα.
- Φιλιππησίους 4:11-12↑