Είναι αρκετά γνωστό πως στα μυθιστορήματα οι πλοκές του τύπου «Η Ματίλντα είναι ευτυχισμένη, όμορφη, επιτυχημένη και θα ζήσει αυτή καλά και εμείς καλύτερα» δεν είναι οι πιο μαγευτικές ιστορίες ούτε αυτές που πουλάνε περισσότερο. Ακόμα και τα εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά πρέπει να περιέχουν κάποιο είδος έντασης – κάποια αντιξοότητα την οποία πρέπει να ξεπεράσει το παιδί με σκοπό να φθάσει σε ένα χαρούμενο τέλος. Είτε πρόκειται για ένα μικρό αγόρι την πρώτη του μέρα στο σχολείο ή μια μικρή κοπέλα που μαθαίνει να μοιράζεται τα παιχνίδια της, η ιστορία θα είναι άνευ μαγείας αν αρχίσει τέλεια. Ενώ αντίθετα, τα βιβλία που αρχίζουν με το, «Κάποιος κατηγορήθηκε άδικα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε και φυλακίζεται για αμέτρητα χρόνια πριν τελικά αποδράσει με σκοπό να αντιμετωπίσει τους κατηγόρους του και να καθαρίσει την υπόληψή του» διεγείρουν το ενδιαφέρον μας. Θέλουμε να ξέρουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια. Θέλουμε να δούμε αν τα πράγματα πήγανε καλά. Αρχίζουμε να θέλουμε πράγματα για τους χαρακτήρες επειδή μπορούμε να συσχετιστούμε με τις δυσκολίες που βιώνουν.
Όμως στην πραγματική ζωή, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νοιάζονται τόσο πολύ για τις δυσκολίες. Ευχόμαστε να μπορούσαμε να τις αποφύγουμε ή να μπορούσαμε να πάμε πιο γρήγορα στα καλά μέρη, τα ευτυχισμένα τελειώματα και τις σκηνές όπου κάποιος ταξιδεύει προς το ηλιοβασίλεμα ή στέκεται με καμάρι πάνω από έναν νεκρό Γολιάθ με το ξίφος υψωμένο προς τον ουρανό και με την ορχήστρα να παίζει μουσική. Όμως είναι αυτή η σφοδρότητα και οι δυσκολίες που περνά ο ήρωας ή η ηρωίδα πριν την τελευταία σκηνή που δίνουν νόημα στην ιστορία. Αν δεν συνέβαινε αυτό, οι ταινίες θα διαρκούσαν δέκα λεπτά και όχι ενενήντα.
Στην πραγματικότητα, οι δυσκολίες, έρχονται σε όλων των ειδών τα σχήματα και τα μεγέθη. Θα μπορούσε να είναι μια κατάθλιψη στην περίπτωση κάποιου που δεν φαίνεται να έχει ελπίδα να γίνει καλύτερα, ή ανυπομονησία για καταστάσεις ή ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες κάποιου, ή ίσως να συνέβη μια τραγωδία – και φορές όπου κάποτε απολαμβάναμε τη ζωή και τώρα είτε αυτό είναι μια μακρινή ανάμνηση ή μια ομιχλώδης μελλοντική ελπίδα.
Ο Βασιλιάς Δαβίδ στον Ψαλμό 139:16 λέει στον Θεό, «Κάθε μέρα της ζωής μου είναι καταγραμμένη στο βιβλίο σου. Η κάθε στιγμή ήταν ετοιμασμένη πριν περάσει καν μια μέρα». Πρέπει να υπάρχουν πράγματα μέσα στις καμπές μας τα οποία ο Θεός έχει ορίσει για να μας ενδυναμώσουν και τα οποία αποφέρουν περισσότερη αξία στη ζωή μας.
Ο Νέλσον Μαντέλα ήταν φυλακή για 27 χρόνια, για τα οποία βάζω στοίχημα ότι ήταν μερικά απ’ τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής του. Όμως ποτέ του δεν έχασε την ελπίδα του για τη χώρα του και τον σκοπό του. Μάθαινε, μελετούσε και όταν έφθασε η στιγμή του, ήταν έτοιμος. Ο Νέλσον Μαντέλα, αυτός που μπήκε στη φυλακή δεν ήταν ο ίδιος Μαντέλα που βγήκε δυόμιση δεκαετίες αργότερα. Εκείνα τα 27 χρόνια μέσα στη φυλακή είχαν μεγάλη σημασία. Τον έκαναν το άτομο που έγινε ώστε να μπορεί να ηγηθεί μιας συμφιλιωμένης Νότιας Αφρικής.
Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που τα δύσκολα συμβάντα στη ζωή μας είναι σημαντικά γιατί μας κάνουν να σκεφτούμε τι είναι αυτό που αξίζει πραγματικά στη ζωή. Επίσης μας κάνουν να αναλογιστούμε για το τι θέλει περισσότερο για εμάς και από εμάς, ο Θεός. Μπορούν να μας προσδώσουν διορατικότητα, κατεύθυνση, σοφία και πολύτιμα μαθήματα στον δρόμο μας αν εμείς είμαστε δεκτικοί.
Όλοι γνωρίζουν για τον Δαβίδ που σκότωσε τον Γολιάθ, όμως αυτό που πολλοί δεν θυμούνται τόσο καλά είναι όταν ο Δαβίδ έχει ξεμείνει μόνος του, φροντίζοντας τα πρόβατα, ενώ τα μεγαλύτερα αδέλφια του πήγαν στον πόλεμο. Πιθανόν ο Δαβίδ να ένοιωθε αποθαρρυμένος και πιθανόν και θυμωμένος – μα δεν ήταν αυτός που είχε σκοτώσει λιοντάρια και αρκούδες από μόνος του που είχαν προσπαθήσει να κατασπαράξουν το κοπάδι της οικογένειάς του;
Όμως είναι σε αυτή τη χρονική στιγμή, καθώς ο Δαβίδ παρατηρεί τους αδελφούς του που αναχωρούν για το μέτωπο ενώ αυτός φυλάει τα πρόβατα του πατέρα του, που αναγνωρίζει μέσα του την επιθυμία να πολεμήσει. Έτσι όταν του ζητείται να πάει φαγητό στα αδέλφια του και του παρουσιάζεται η ευκαιρία, αυτός την αρπάζει, επειδή βλέπει την πιθανή εκπλήρωση του πάθους που έχει βάλει ο Θεός μέσα στην καρδιά του.
Πριν λίγο καιρό, κάποιος φίλος και η γυναίκα του έψαχναν για να βρούνε το σωστό σπίτι να μετακομίσουν και αν και υπήρχαν κάποιες πιθανότητες, τίποτα δεν φαινόταν ιδανικό ή δεν τους ταίριαζε όπως ήλπιζαν. Ήταν κάπως απογοητευμένοι, όμως συγχρόνως, αντιλήφθηκα ενώ συζητούσα μαζί τους πως με το κάθε σπίτι που έβλεπαν και αποτιμούσαν, αποκτούσαν περισσότερη κατανόηση για το τι ήθελαν σε ένα σπίτι και σε ποια γειτονιά το ήθελαν. Η αναζήτησή και η προσμονή είχαν κάποια αξία – και όταν είδαν το σωστό σπίτι, ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι να το αναγνωρίσουν.
Δεν είμαι σίγουρος αν ποτέ μπορέσω κι εγώ να απολαύσω κάποια «δυσκολία» στη ζωή, όμως με το να θυμάμαι να αναζητώ τη σημασία σε αυτές τις δυσκολίες όταν αυτές παρουσιάζονται, έχω αρχίσει και κατανοώ το γεγονός ότι συχνά είναι η δίοδος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να με φέρει σε ένα διαφορετικό σημείο στη ζωή.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ακόλουθος ψαλμός, μου είναι μια παρηγοριά: «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο και έσκυψε προς εμένα και άκουσε την κραυγή μου· και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη, και έστησε τα πόδια μου επάνω σε πέτρα, στερέωσε τα βήματά μου· και έβαλε στο στόμα μου καινούργιο τραγούδι, ύμνο στον Θεό μας». 1
Η ζωή συνεχίζεται πέρα από τις δυσκολίες και καθώς εσείς τις προσπερνάτε με γενναιότητα, ο Θεός θα σας δώσει ένα νέο τραγούδι να τραγουδήσετε.
- Ψαλμός 40:1-3↑