Ήταν Μάιος του 2020 και οι συνέπειες της πανδημίας με τον Κορωνοϊό είχαν δημιουργήσει σοβαρές καταστάσεις για χιλιάδες οικογένειες που ζούσαν σε απλούς καταυλισμούς στην Κένυα και βασίζονταν σε δουλειές του ποδαριού. Μαζί με τον φόβο μήπως και αρρωστήσουν απ’ τον ιό, πολλοί άνθρωποι είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν και τον πραγματικό φόβο της πείνας, ίσως και της λιμοκτονίας.
Κάτι που έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ήταν οι ασυνήθιστα μεγάλες εποχικές βροχοπτώσεις που δημιούργησαν πλημμύρες σε πολλές περιοχές της χώρας, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν κατολισθήσεις, να χαθούν ζωές και κατοικίες και να υπάρξουν και υδατογενείς ασθένειες.
Μια μέρα, μου τηλεφώνησε μια φίλη μας που μου είπε για κάτι που είχε δει στην τηλεόραση για μια χήρα με τέσσερα μικρά παιδιά που ζούσαν σε ένα χωριό κοντά στη θάλασσα. Τα παιδιά ήταν ξαπλωμένα στο πάτωμα, πάνω σε ένα αχυρένιο στρώμα και κλαψούριζαν, ενώ η μητέρα τους έβραζε κάτι μέσα στο τσουκάλι πάνω στη φωτιά που ήταν αναμμένη. Γύρισε προς τον κάμεραμαν και του είπε ότι έβραζε πέτρες, μια και δεν είχαν τίποτα άλλο να φάνε εκείνη την ημέρα. Ήλπιζε έτσι ότι τα παιδιά της θα νόμιζαν ότι τους ετοίμαζε κάτι για να φάνε και ότι θα σταματούσαν το κλαψούρισμα και ενώ περίμεναν θα αποκοιμόντουσαν.
Εκείνη τη βραδιά, η γνωστή μου εκείνη που μου είχε πει για το γεγονός αυτό, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, καθώς σκεπτόταν συνέχεια εκείνη την κακομοίρα μητέρα να μαγειρεύει πέτρες για τα πεινασμένα της παιδιά. Το επόμενο πρωί, είπε στον δικηγόρο της να βάλει κάποιον να αναζητήσει την τοποθεσία που ζούσε εκείνη η φτωχή γυναίκα με τα παιδιά της. Τελικά βρήκε που έμενε και της έστειλε κάποια χρήματα αυθημερόν, για να την βοηθήσει.
Την επόμενη μέρα, η γυναίκα εκείνη τηλεφώνησε τη φίλη μου και κλαίγοντας την ευχαρίστησε όσο δεν γίνεται, λέγοντάς της ξανά και ξανά ότι ο Θεός είχε ακούσει τις προσευχές της και είχε σώσει τα παιδιά της με τα χρήματα που της έστειλε.
Αν και οι περισσότεροι από εμάς δεν πεινάσαμε στη διάρκεια της πανδημίας, για πολλούς άλλους τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Εντούτοις, όπως ο Θεός απάντησε στις ικεσίες εκείνης της γυναίκας, έτσι κι εμείς μπορούμε να έχουμε την πίστη ότι θα απαντήσει και στα δικά μας αιτήματα. «Κι αυτή είναι η παρρησία που έχουμε προς Αυτόν, ότι: Αν ζητάμε κάτι σύμφωνα με το θέλημά Του, μας εισακούει. Και αν γνωρίζουμε ότι μας εισακούει, ό,τι αν ζητήσουμε, γνωρίζουμε ότι παίρνουμε τα αιτήματα που ζητήσαμε απ’ Αυτόν». 1 Και ίσως και να μας χρησιμοποιήσει ώστε να απαντήσει στην προσευχή κάποιου άλλου, όμως έκανε με τη φίλη μου.
Σε στιγμές δύσκολες, καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με απεγνωσμένες καταστάσεις σε όλο τον κόσμο και πολύ συχνά ίσως και δίπλα μας. Μερικοί άνθρωποι χρειάζονται ένα γεύμα, άλλοι έναν ευγενικό λόγο. Τι διαφορά μπορούμε να κάνουμε στον κόσμο μας, σαν οπαδοί του Χριστού, όταν μοιραζόμαστε την αγάπη Του με εκείνους που το χρειάζονται!
- Ιωάννη Α’ 5:14-15↑