Οι φωνές ακούγονταν πνιχτές καθώς συνερχόμουν από την αναισθησία που είχα κάνει για μια ιατρική εξέταση στην πλάτη μου.
Άκουσα την απαισιόδοξη διάγνωση του γιατρού: “Ίσως να μην μπορέσει να ζήσει μια κανονική ζωή και δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να κάνει παιδιά αφού η πλάτη της έχει τόσο σοβαρό πρόβλημα”.
Ένας άλλος συμφώνησε: “Ίσως να χρειαστεί αναπηρική καρέκλα από την ηλικία των 30 αν η σκολίωση συνεχίσει να επιδεινώνεται ραγδαία όπως μέχρι τώρα”.
Όταν επέστρεψα σπίτι αργότερα εκείνη την ημέρα, κλειδώθηκα μέσα στο δωμάτιο μου και κάθισα κοντά στο παράθυρο για ώρες, ατενίζοντας τον γκρίζο, γεμάτο σύννεφα ουρανό ενώ τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να περνάω τη ζωή μου σε μια αναπηρική καρέκλα.
Ήμουν δώδεκα χρονών όταν διαγνώστηκα με σοβαρή περίπτωση σκολίωσης σε τρία μέρη της σπονδυλικής μου στήλης. Η διάγνωση επιβεβαιώθηκε από αναρίθμητες επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία. Η σκολίωση επιδεινώθηκε με πολύ γοργό ρυθμό. Για να επιβραδυνθεί η συνέχιση της κυρτότητας, άρχισα να κοιμάμαι φορώντας ένα καλούπι από γύψο, ενώ στη διάρκεια της ημέρας φορούσα έναν χοντρό πλαστικό κορσέ.
Η χαρά έφυγε από τη ζωή μου και έγινα ντροπαλή και συνεσταλμένη, από φόβο μήπως και παρατηρήσουν την κυρτή σπονδυλική μου στήλη. Στην προσπάθεια μου να κρύψω τη μικρή καμπούρα που είχε σχηματιστεί στη δεξιά πλευρά της πλάτης μου λόγω της κυρτότητας, φορούσα φαρδιά ρούχα. Όμως παρ’ όλη την απόγνωσή μου, μια εσωτερική φωνή με ενθάρρυνε να μην τα παρατήσω και τελικά, μετά από μήνες σκληρής εκγύμνασης με φυσιοθεραπεία, η εξέλιξη της σκολίωσης άρχισε να επιβραδύνεται.
Με τον καιρό, η πίστη μου στο Θεό επίσης αυξήθηκε και συνειδητοποίησα ότι η προσευχή ενίσχυε την επιτυχία μου στο να επιτευχθούν οι στόχοι στη ζωή μου, παρ’ όλα τα εμπόδια που είχα υποστεί από αυτή τη χρόνια κατάσταση. Ο Θεός έφερε υπέροχους ανθρώπους στη ζωή μου, σαν εκείνη την χαρισματική μασέρ που με βοήθησε για χρόνια με τις υπηρεσίες της και φίλους που με βοήθησαν στη διάρκεια της γέννας των επτά παιδιών μου. Έμαθα να ζω θετικά με αυτή τη σωματική πρόκληση και ακόμα μπόρεσα και να βελτιώσω την υγεία μου. Η πρόγνωση του να παραμείνω σε μια αναπηρική καρέκλα ευτυχώς δεν υλοποιήθηκε ποτέ και η σκολίωση δεν χειροτέρεψε.
Τώρα, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, είμαι ευγνώμων για τα εμπόδια που έμαθα να ξεπερνώ. Η προσευχή είναι αυτή που μου έδωσε τις νίκες αντί για τις ήττες που έδειχναν απειλητικές για τη ζωή μου.