Πριν μερικές μέρες, κάποιοι φίλοι με πήραν μαζί τους σε κάποια ανάβαση που νόμιζα ότι θα ήταν ένας σύντομος περίπατος. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και ρίξαμε μια ματιά στην κορυφή. Βγάλαμε από το αυτοκίνητο τον εξοπλισμό αναρρίχησης και αρχίσαμε να βάζουμε τις μπότες μας και να μαζεύουμε ό,τι χρειαζόμασταν στα σακίδια μας.
Δεν φαίνεται να είναι πολύ μακριά ούτε πολύ δύσκολο! Ωραία! Σκέφτηκα.
Τον χειμώνα που πέρασε, είχα τραυματίσει το γόνατό μου με αποτέλεσμα να μη βρίσκομαι σε τόση καλή φυσική κατάσταση. Όπως και να έχει, τώρα πρόσμενα κάτι το απλό.
Αρχίσαμε την ανάβαση και δεν πέρασε πολύ ώρα πριν αρχίσουν να με πονάνε τα πόδια μου και είχα δυσκολία με την αναπνοή μου, όμως συνέχιζα να ελπίζω ότι η ανάβαση θα ήταν σύντομη. Στη συνέχεια το μονοπάτι έγινε περισσότερο βραχώδες και ελικοειδές. Ήμασταν ακόμη περιτριγυρισμένοι από ψηλά δέντρα που μας εμπόδιζαν από το να έχουμε οποιαδήποτε θέα γύρω μας. Ήξερα ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει κάποια πρόοδο, κρίνοντας από την ώρα, όμως δεν ήταν μέχρι που βγήκαμε από το δάσος και σταματήσαμε σε ένα πανέμορφο σημείο παρατήρησης, που μπορέσαμε πραγματικά να δούμε την πρόοδο που είχαμε κάνει και πόση απόσταση είχαμε να καλύψουμε ακόμα με σκοπό να φτάσουμε στην κορυφή.
Αυτά τα λίγα λεπτά που ξοδέψαμε για να θαυμάσουμε τη μαγευτική θέα της λίμνης από κάτω μας, μια φωτογραφία που βγάλαμε και μια γουλιά νερό, μας ενθάρρυναν και μας έδωσαν το συναίσθημα ότι τα πηγαίναμε καλά και κάναμε πρόοδο, ακόμα και αν η κορυφή φαινόταν ακόμη αρκετά μακριά.
Κατόπιν το μονοπάτι μετατράπηκε σε μια γνήσια αναρρίχηση και έπιασα τον εαυτό μου να αρχίζει να πανικοβάλλεται λιγάκι. Στον ουρανό είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται μαύρα σύννεφα και άρχισαν να πέφτουν μερικές σταγόνες βροχής, κάνοντας τα βράχια γλιστερά. Στην πορεία συναντήσαμε και άλλους, μερικούς έμπειρους ορειβάτες και μερικούς που επιχειρούσαν την πεζοπορία για πρώτη φορά. Η αβεβαιότητα του καιρού έκανε όλους να νιώσουν κάποια ανησυχία. Η βροχή δεν κράτησε για πολύ, όμως τα σύννεφα παρέμειναν. Δεν ήταν μια εύκολη ανάβαση όμως η θέα γινόταν όλο και περισσότερο ενδιαφέρουσα και πιο επιβλητική με την ώρα. Αναμφίβολα έκανε το όλο πράγμα να αξίζει.
Σε κάποιο σημείο, σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο πέρασμα, ο πιο έμπειρος φίλος μου ψιθύρισε στο αυτί μου, “Τα πας καλά, ξέρεις. Υπάρχουν άλλοι στην ανάβαση σήμερα που δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο”. Αυτά τα λίγα λόγια είχαν μια βαθειά επίδραση πάνω μου: Έστρεψαν το βλέμμα μου μακριά από τον εαυτό μου και τον προσωπικό μου αγώνα. Έριξα μια ματιά σε μια κοπέλα που ανέβαινε για πρώτη φορά και η οποία φαινόταν ανήσυχη. Σιγά-σιγά τα κατάφερνε κι αυτή, με την βοήθεια του φίλου της. Της χαμογέλασα και της είπα μερικά λόγια. Πόση βοήθεια προσφέρει η ενθάρρυνση: “Ένας λόγος, όταν μιληθεί σωστά, είναι χρυσά μήλα σε ασημένια ποικίλματα”. 1
Και τελικά φτάσαμε στην κορυφή!
Υπάρχει πάντα κάτι το διεγερτικό γύρω από την κατάκτηση της κορυφής, όσο δύσκολη και να ήταν η ανάβαση, όμως αυτή τη φορά ένα μαγικό συναίσθημα γαλήνης πλημύρισε την ψυχή μου και με έκανε να δακρύσω. Μπόρεσα να διακρίνω το μονοπάτι που είχαμε πάρει για να φτάσουμε στην κορυφή. Χρειάστηκαν πολλές στροφές για να ανεβούμε εδώ και είχαν κάνει τη διαδρομή πιο γεμάτη – όχι ευκολότερη, οπωσδήποτε όμως πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική.
Στην επιστροφή, δεν μπορούσα να μην αναλογιστώ μερικά από τα γεγονότα που είχαν συμβεί στη ζωή μου. Όταν βρίσκεσαι βαθιά μέσα στο δάσος και ανεβαίνεις μετά δυσκολίας προς τα πάνω, συχνά είναι δύσκολο να βγάλεις νόημα από τις καταστάσεις ή να καταλάβεις πού βρίσκεσαι ή να βρεις τη δύναμη και την πεποίθηση να συνεχίσεις να προχωράς. Το μόνο που μπορείς να νοιώσεις είναι ο ιδρώτας, ο κόπος, η κούραση. Εκείνη τη στιγμή είναι πολύ εύκολο και ίσως και κατανοητό να τα παρατήσεις και να γυρίσεις πίσω και για να είμαι ειλικρινής μερικές φορές είχα σκεφτεί να το κάνω.
Αυτό που με κράτησε είναι ο Ιησούς και ο Λόγος Του καθώς επίσης η ενθάρρυνση και η υποστήριξη των αγαπητών φίλων στην πορεία.
- Παροιμίες 25:11↑