Ένα πολύ κρύο και μουντό πρωινό, ξύπνησα και αντιλήφθηκα ότι είχα αργήσει να σηκωθώ. Αυτό με έκανε να θυμώσω κάπως, πετάχτηκα από το κρεβάτι και άρχισα να ντύνομαι βιαστικά. Τότε θυμήθηκα ότι εκείνο το πρωί, είχαμε να πάμε σε μια γιορτή, που είχε να κάνει με την Ημέρα της Γυναίκας και έπρεπε να βρίσκομαι εκεί από νωρίς! Είχαμε πάει σε αρκετές παρόμοιες συναντήσεις εδώ στην Νότια Αφρική και σήμερα έπρεπε να πάμε σε ένα κέντρο για μητέρες που αντιμετώπιζαν κάποια κρίση, να πιούμε τσάι μαζί τους και να συζητήσουμε, προσφέροντάς τους κεράσματα από το σπίτι, κέικ και κάποια γυναικεία καλλυντικά ομορφιάς.

Αφού ετοιμάστηκα σφίγγοντας τα δόντια μου από την απογοήτευση για το πώς είχε αρχίσει η μέρα, πήγα με τα πόδια στον χώρο από όπου θα φορτώναμε το αυτοκίνητο και προς απογοήτευσή μου είδα, πως τα πράγματα εκεί δεν ήταν έτοιμα ακόμα. Η Μικέλα έπρεπε να ζεστάνει μερικές απ’ τις μικρές πίτες που θα σερβίραμε και ο φούρνος δεν ζέσταινε αρκετά γρήγορα. Η Στεφανία έβαζε τα πράγματα στο αυτοκίνητο καθώς και οι δυο περίμεναν εμένα, κάτι που με έκανε να νοιώσω ακόμα πιο άσχημα, μια και είχα αργήσει και αυτό μας είχε καθυστερήσει.

Τελικά βάλαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε. Ήμασταν όλες μας κάπως αγχωμένες και σε όλη τη διαδρομή τα λόγια μας ήταν λιγοστά, εκτός από κάνα δυο απότομες παρατηρήσεις που έκανα εγώ. Τότε άρχισα να σκέφτομαι αν θα έπρεπε να πάω κι εγώ, αφού καταλάβαινα ότι η Στεφανία και η Μικέλα θα μπορούσαν να τα καταφέρουν από μόνες τους, τελικά όμως πήγα.

Αφού φθάσαμε και αρχίσαμε να στρώνουμε το τραπέζι, ήλθαν και οι γυναίκες που είχαμε προσκαλέσει και κάθισαν μαζί μας. Μία απ’ αυτές φορούσε ένα απλό μπλουζάκι ενώ είχε ρίξει πάνω της μια μικρή λεπτή κουβέρτα, επειδή έκανε λίγο κρύο. Πρέπει να κρυώνει περισσότερο από μένα, είπα μέσα μου.

Η Μικέλα άρχισε να κάνει ερωτήσεις, ώστε οι γυναίκες αυτές να νοιώθουν πιο άνετα για να συζητήσουν μαζί μας. Εγώ τους είπα ένα αστείο και αυτό τις έκανε να γελάσουν. Οι συνεργάτες μου με κοίταξαν με κάποια ανακούφιση και συγχρόνως έκπληξη, αφού στη διαδρομή ήμουν κάπως κακοδιάθετη.

Καθώς συνεχίζαμε να συζητάμε, άρχισα να ξεχνάω για το πόσο παγωμένο ήταν το δωμάτιο μέσα στο οποίο καθόμασταν ή το πόσο κουρασμένη ήμουν. Άρχισε να μου αρέσει το γεγονός ότι αυτό που έκανα μετέδιδε χαρά. Μια απ’ τις πιο συνεσταλμένες κοπέλες άρχισε να μιλάει για ποδόσφαιρο και τα πρόσφατα νέα όσον αφορούσε την μεταγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή και μια και ο αδελφός μου ασχολείται κάπως με τα του ποδοσφαίρου, γνώριζα σε τι αναφερόταν η κοπέλα αυτή και αυτό της έδωσε πολύ χαρά, επειδή μπορούσε να συζητήσει με κάποιον άλλον, μια και οι υπόλοιπες κυρίες εκεί δεν έδειχναν και τόσο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο.

Όταν έφθασε η ώρα να αναχωρήσουμε, ήμασταν όλες μας πολύ γελαστές και χαρωπές. Όμως τι ήταν αυτό που είχε κάνει την αλλαγή; Επιστρέφαμε απ’ τον ίδιο δρόμο, συνέχιζε να κάνει κρύο (ίσως και περισσότερο) και ο ήλιος έπεφτε στα πρόσωπά μας μέσα στο αυτοκίνητο. Εμείς όμως ήμασταν χαρούμενες και αυτό ήταν ολοφάνερο. Είχαμε πάει να συναντήσουμε εκείνες τις κυρίες και τις είχαμε βοηθήσει να νοιώσουν αγαπημένες και χαρούμενες, με αποτέλεσμα εμείς οι ίδιες να νοιώθουμε με το παραπάνω ευλογημένες.

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει «Η ευτυχία είναι σαν την μαρμελάδα. Αν προσφέρεις στους γύρω σου αρκετή απ’ αυτήν, σίγουρα θα μείνει λίγη και πάνω στα δάκτυλά σου». Και αυτό νομίζω ότι συνέβη εκείνη την ημέρα. Πήγαμε κάπου, ξεπεράσαμε το πώς νοιώθαμε εμείς και αποφασίσαμε ότι το να μεταδώσουμε λίγη αγάπη και χαρά σε εκείνους που τη χρειάζονταν περισσότερο από μας, ήταν αυτό που μας ζητούσε ο Ιησούς να κάνουμε και αυτό κάναμε. Και για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως εμείς ωφεληθήκαμε περισσότερο.

Η χαρά που προσφέρει ο Ιησούς, δεν είναι του τύπου εκείνου που μεταδίδεις μόνον όταν νοιώθεις να θέλεις να το κάνεις, επειδή αυτό θέλεις να κάνεις προς στιγμήν. Είναι αυτό που κάνεις όταν βλέπεις κάποιον που το έχει ανάγκη, ακόμα και όταν δεν είναι αυτό που θέλεις να κάνεις εσύ ή που νοιώθεις άνετα να το κάνεις. Η δική Του χαρά είναι μεταδοτική και όταν την προσφέρεις νοιώθεις σχεδόν το ίδιο σαν να τη λαμβάνεις.

Η ομορφιά του να μεταδίδεις το είδος της χαράς του Ιησού, είναι ότι μπορούμε να τη μεταδίδουμε οπουδήποτε σε οποιονδήποτε. Στην ουσία, αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε. Όπως λέει κι ένα τραγούδι, «Αν δίνεις αγάπη, θα παίρνεις αγάπη και ο καθένας θα έχει αρκετή απ’ αυτή». Το ίδιο ισχύει και με τη χαρά επίσης. Καθώς εμείς μεταδίδουμε χαρά, ο Θεός δίνει και σε μας και δεν υπάρχει ποτέ τρόπος, να Τον ξεπεράσουμε σε δόσιμο.

Γι’ αυτό ας δώσουμε λίγη απ’ τη χαρά του Ιησού και ας δούμε πώς αλλάζει τον κόσμο.