Ο τρίχρονος γιος μου έπαιζε ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι στον υπολογιστή, όταν η εξάχρονη αδελφή του μπήκε στο δωμάτιο και ζήτησε να αφήσει κι αυτήν να παίξει λίγο. Η αντίδραση του ήταν η τυπική.
«Εγώ ήμουν εδώ πρώτος!»
Δεν γνωρίζω από πού έμαθε να το λέει αυτό ο γιος μου, όμως με έβαλε σε σκέψεις. Βλέπετε είναι γενικά μια αποδεχτή αρχή της ανθρώπινης κοινωνίας, πως εκείνοι που «φθάνουν πρώτοι» έχουν περισσότερα δικαιώματα απ’ εκείνους που ακολουθούν. Ο πρώτος που θα πατήσει το πόδι του σε μια παρθένα γη, δικαιούται και την έχει στην κατοχή του. Ο πρώτος που θα βρει ένα μαργαριτάρι στη θάλασσα, ή ανακαλύψει χρυσό ή πετρέλαιο, μπορεί να το διεκδικήσει ως δικό του. Ο πρώτος που θα κάνει μια επιστημονική ανακάλυψη ή εφεύρεση μπορεί να πάρει και το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και να διεκδικήσει οποιαδήποτε οφέλη υπάρξουν σαν αποτέλεσμα. Ο πρώτος που φθάνει σε κάποιο κομμάτι της παραλίας στη θάλασσα, γίνεται και ο ιδιοκτήτης του για εκείνη την ημέρα.
Στην περίπτωση με τα παιδιά μου, εάν ένα απ’ αυτά παίζει για μισή ώρα στον υπολογιστή, τους λέω ότι είναι ώρα να αφήσουν ένα άλλο να παίξει. Οι περισσότεροι γονείς μάλλον κάνουν κάτι παρόμοιο. Εάν όμως εφαρμόζαμε αυτή την αρχή σε κάθε τομέα της κοινωνίας, θα υφίστατο απόλυτο χάος. Μπορείτε να φανταστείτε έναν κτηματία να λέει, «Αυτό το κομμάτι γης το είχα για πολύ καιρό, έτσι λοιπόν, καιρός είναι να το απολαύσει και κάποιος άλλος;» Ή φανταστείτε κάποιον που έχει μια καλή εργασία να την δίνει σε κάποιον άλλον που είναι άνεργος και άφραγκος;
Αυτά τα παραδείγματα είναι μάλλον ακραία, τι γίνεται όμως με τις απλές πράξεις ανιδιοτέλειας; Πόσο συχνά βλέπουμε ανθρώπους που κάθονται στο λεωφορείο ή το μετρό, να δίνουν τη θέση τους σε κάποιον άλλον, απλά και μόνο επειδή δείχνουν κουρασμένοι και θα εκτιμούσαν το γεγονός ότι κάποιος τους έδωσε την ευκαιρία να καθίσουν και να ξεκουράσουν τα κουρασμένα τους πόδια; Είναι τόσο σπουδαίο πράγμα, να προσμένουμε τέτοιου είδους μικρές θυσίες; — Ή δεν τις κάνουμε ούτε εμείς οι ίδιοι, απλά και μόνο επειδή δεν βλέπουμε κάποιον άλλον να τις κάνει, και στην πραγματικότητα κανένας δεν προσμένει να τις κάνουμε κι εμείς;
Αν το καλοσκεφτείτε, μάλλον είναι θέμα εγωισμού και ο εγωισμός είναι μέρος της αμαρτωλής ανθρώπινης φύσης. Όμως η αγάπη του Ιησού μπορεί να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από αυτό το καλούπι. «Δίνετε και θα σας δοθεί», δίδαξε Αυτός, «επειδή με το ίδιο μέτρο που χρησιμοποιείτε εσείς θα αντιμετρηθεί και σε σας επίσης». 1 Βέβαια τέτοιου είδους έννοιες, είναι κάτι το εξαιρετικό στις μέρες που ζούμε, επειδή ο καθένας είναι τόσο σφιχταγκαλιασμένος με τα δικά του δικαιώματα! Αυτό όμως που ζητά ο Θεός απ’ όλους εμάς απ’ την αρχή, είναι μια τέτοιου είδους δοτική και ανιδιοτελής αγάπη — και η δική Του αγάπη μπορεί να μας βοηθήσει να το καταφέρουμε αυτό, επειδή αν εφαρμόσουμε αυτού του είδους την αγάπη, ο κόσμος θα γίνει εντελώς διαφορετικός.
- Λουκά 6:38↑