Kiedy apostoł Paweł pisał o prowadzeniu pobożnego życia, wymienił tak zwane „uczynki rodzące się z ciała” obejmujące niezgodę, rozłamy, zazdrość, wzburzenie, oraz zawiść.1 Następnie kontynuował Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa.2 Owocem Ducha jest działanie Ducha Świętego w nas, które sprawia, że wzrastamy w pobożności i w podobieństwie do Chrystusa.

W tej liście odnajdujemy dwa aspekty owoców Ducha Świętego, które są ściśle powiązane—życzliwość i dobroć. Kiedy czytamy, co Pismo Święte mówi na temat tych dwóch przymiotów odkrywamy, że są one opisywane jako cechy Bożej natury.

Pan jest dobry i prawy.3

Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas.4

Ponieważ Bóg jest życzliwy i dobry i okazał Swoją życzliwość i dobroć względem nas poprzez ofiarną śmierć Jezusa, który odpokutował za nasze grzechy, jesteśmy powołani do bycia życzliwymi i dobrymi dla innych.

Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie.5

Uprzejmość i dobroć są blisko ze sobą powiązane. Terminy te często używane są zamiennie. Obydwa wyrażają czynne pragnienie pomagania w zaspokajaniu potrzeb innych. Jerry Bridges napisał:

Życzliwość to szczere pragnienie szczęścia innych; dobroć to działanie wykalkulowane, aby osiągnąć to szczęście. … Dobroć to życzliwość w działaniu—słowa i uczynki.6

Życzliwość i dobroć nie powinny być okazywane tylko tym, których kochamy, lecz wszystkim—nawet tym, których postrzegamy jako przeciwników, czy wrogów, ponieważ czyniąc tak naśladujemy życzliwość Boga. Jezus wyraził to jasno, kiedy powiedział: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka, i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych.7

Oczywiście, z natury jesteśmy bardziej skłonni do okazywania życzliwości tym, których znamy i którzy są nam bliscy, ale zgodnie z wezwaniem mamy rozwijać życzliwe i dobre usposobienie, abyśmy byli wrażliwi wobec innych, oraz skłonni do uczynków pokazujących naszą miłość.

Jako wierzący, jesteśmy nowymi stworzeniami w Chrystusie,8 przekształconymi przez Ducha Świętego i powołanymi do czynienia dobra, tak jak to czynił Jezus. Jezus był oddany dobru ludzkości i wprowadzał to oddanie w życie poprzez miłość, troskę, oraz działanie w sposób wyrażający życzliwość i dobroć względem innych.

Życzliwość i dobroć często okazywane są na dużą skalę, kiedy pojawia się jakiegoś rodzaju sytuacja krytyczna, lub wielka potrzeba, które sprawiają, że ludzie, chrześcijanie i niechrześcijanie, wyciągają pomocną dłoń względem innych. Wielu z nas pomoże w nagłym wypadku, co oczywiście jest życzliwe i dobre, ale biblijne rozumienie tego owocu Ducha wykracza poza to. Jest to przemiana, odejście od naszej naturalnej skłonności do dbania o własne interesy, do bycia samolubnymi i troszczącymi się o własne potrzeby i przyjęcie pobożnego charakteru, będącego pod wpływem Ducha Świętego, mającego na względzie potrzeby innych i gotowego zrobić coś w zakresie tych potrzeb. Jest to przemiana, za sprawą której odczuwamy głębokie pragnienie odzwierciedlania Chrystusa.

Bycie życzliwym i dobrym dla innych ma być codziennością, a nie tylko sporadycznym stawaniem na wysokości zadania i robieniem czegoś niezwykłego, lub heroicznego. Większość naszych okazji do szerzenia życzliwości poprzez czynienie dobra względem innych tkwi w prostych codziennych działaniach.

Pismo Święte uczy, ż powinniśmy dbać nie tylko o własne sprawy, lecz także sprawy innych.9 To wymaga walki z naszym wrodzonym egoizmem i celowego działania w sposób, który jest sprzeczny z naszą ludzką naturą. Większość rzeczy, które robimy, aby bardziej upodobnić się do Chrystusa kłoci się z naszą ludzką naturą. Usiłowanie bycia bardziej podobnym do Jezusa wymaga zmiany w naszym sercu, naszym umyśle, oraz naszych działaniach; ale to właśnie w sercu te zmiany muszą być głęboko zakorzenione.

Autorka Kelly Minter napisała:

Uświadomiłam sobie, jak bardzo serce jest kluczowe dla tych wszystkich [cnót]. Po prostu nie da się odeseperować serca od czynów, zwłaszcza jeśli chodzi o charakterystykę Jezusa. Jeśli nasze serce jest pełne dumy i arogancji, nie przekażemy miłosierdzia i cierpliwości napotykanym ludziom. Kiedy nasze serce jest skrępowane zazdrością i gniewem, życzliwość i przebaczenie nie odnajdą miejsca w naszym życiu. I odwrotnie, kiedy Bóg zmiękczy nasze serce, nauczy nas pokory i działania z Duchem Świętym, nie będziemy w stanie powstrzymać przepełnienia życzliwości, radości i miłości.10

Jak wygląda życzliwość i dobroć? Można je odnaleźć w naszej mowie, kiedy słowa, które mówimy do innych są podszyte miłością i troską względem nich, kiedy z uwagą wysłuchujemy innych, poświęcając im całą naszą uwagę, gdy tak naprawdę wolelibyśmy robić coś innego. Rozpoznajemy je w tych, którzy są samoofiarni, którzy dzielą się z tymi, którzy są w potrzebie swoimi zasobami, swoim czasem, albo swoją uwagą. Oznaczają okazywanie szczerego zainteresowania i troski względem innych. Nastawiają drugi policzek, kiedy ktoś nas skrzywdzi. Pomagają nam powstrzymać język, kiedy ktoś powiedział nam coś obraźliwego, lub krzywdzącego. Nie szukają zemsty, lecz przebaczają. Zarówno życzliwość jak i dobroć pochodzą z serc, które są pełne miłości, współczucia i miłosierdzia.

Życzliwi ludzie nie plotkują. Nie zawodzą zaufania. Okazują cierpliwość. Nie są egocentryczni. Nie są porywczy, ani wybuchowi. Nie mówią nieustannie o sobie i nie kierują uwagi na siebie. Nie są małostkowi.11

Jako ci, którzy chcą naśladować Chrystusa, powinniśmy poświęcić swoje życie w imię innych. To oznacza poświęcanie czasu innym, naszym współmałżonkom, dzieciom, oraz bliskim, aby czuli się kochani i zadbani. Może to być coś tak prostego jak pozmywanie naczyń, wyniesienie śmieci, albo pobawienie się z dziećmi, aby nasza druga połowa mogła odpocząć. To oznacza także bycie dobrym dla ludzi spoza kręgu naszej rodziny, czy znajomych; okazywanie życzliwości poprzez pomaganie potrzebującym, nawet jeśli jest to poświęcenie; powiedzenie drugiemu człowiekowi miłego słowa, nawet jeśli sami mamy gorszą chwilę; istnieją niezliczone sposoby na okazywanie życzliwości innym.

Życzliwość to wypowiadane czułe słowa i czynione troskliwe uczynki. To posiadanie współczującego serca i wprowadzenie tego współczucia i miłości w czyny. Każdy z nas na przestrzeni swojego życia ma okazje do bycia dobrym dla innych. Mając na celu działanie z miłością, sprawienie, aby życie kogoś innego stało się przyjemniejsze, możemy przekazać dobre słowo, wyciągnąć pomocną dłoń, dokonać uczynku—być może nawet takiego, który nie zostanie zauważony. Owszem, czasem będzie nas to kosztować czas i wysiłek, a czasami nawet koszt finansowy, ale warto się poświęcić, ponieważ odzwierciedla to miłość Jezusa do innych i podoba się to Panu.

Jezus zarysował nam to jak wysoko Bóg ceni okazywanie życzliwości i dobroci w następującym fragmencie mówiącym o sądzie ostatecznym:

Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”. Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?” A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.12

  1. Patrz List do Galatów 5:19–21 ↑
  2. List do Galatów 5:22–23 ↑
  3. Księga Psalmów 25:8 ↑
  4. List do Tytusa 3:4–5 ↑
  5. List do Efezjan 4:32 ↑
  6. Jerry Bridges, Ćwiczenie się w pobożności (tytuł oryginalny: The Practice of Godliness) (Colorado Springs: Navpress, 2010), 215 ↑
  7. Ewangelia wg św. Łukasza 6:35 ↑
  8. Patrz  2 List do Koryntian 5:17 ↑
  9. List do Filpian 2:4 ↑
  10. Kelly Minter, The Fitting Room (Colorado Springs: David C. Cook, 2011), 139 ↑
  11. Ibid., 137 ↑
  12. Ewangelia wg św. Mateusza 25:34–40 ↑