W Księdze Rodzaju, w rozdziale 12, kiedy Abraham miał 75 lat, Bóg złożył obietnicę jego potomkom. I ponownie, w rozdziale 13. „Potem” w rozdziale 15, Bóg obiecał mu syna i potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie. W rozdziale 16, kiedy Abraham miał 86 lat, został ojcem Izmaela, ale Bóg powiedział mu, że to nie on jest obiecanym synem. W rozdziale 17, kiedy Abraham miał 99 lat, Bóg ponownie obiecał mu syna oraz „niezmiernie liczne potomstwo”. Podobną obietnicę Bóg złożył Abrahamowi w rozdziale 18. I w końcu, w rozdziale 21, kiedy Abraham miał 100 lat, a Sara 99 lat, na świat przyszedł Izaak. Mijały lata, a Abraham nie przestawał wierzyć w Boże słowo i czerpał korzyści z błogosławieństwa zgodnie z zamysłem Boga.
Kiedy Faraon w końcu uwolnił Hebrajczyków i Mojżesz wyprowadził ich z Egiptu, Bóg nakazał im zawrócić 1 i rozbić obóz nad Morzem Czerwonym. Potem powiedział Mojżeszowi, że sprawi, iż Faraon urządzi za nimi pościg i tak też się stało. Hebrajczycy z pewnością woleliby opuścić Egipt bez żadnych komplikacji, a Mojżesz z pewnością wolałby uniknąć paniki i złości, którą musiał znosić, kiedy ludzie uświadomili sobie, że są w pułapce. Przed nimi było morze, a za nimi rydwany Faraona. Ale taki było plan Boży. Bóg powiedział: „Uczynię upartym serce faraona, i urządzi pościg za wami. Wtedy okażę potęgę moją nad faraonem i nad całym jego wojskiem.” 2
Bóg pozwolił na to, aby sytuacja Abrahama i Mojżesza przeistoczyła się w krytyczną – bez żadnej alternatywy i nadziei – aby następnie dokonać cudu. Chciał, aby trwali w wierze mimo, że nie rozumieli Jego działania.
Znane powiedzenie mówi, że „zawsze jest jakieś wyjście, nawet z najgorszej sytuacji.” Kiedy masz wrażenie, że Bóg nie odpowiada, trwaj w wierze! Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Bóg czyni cuda w sytuacjach bez wyjścia.