Był pusty, mówili. Drzwi były otwarte, a grób był pusty. To wystarczyło dla dwóch pędzących teraz przez śpiące miasto.
Pędzili długą, ciemną drogą. Pierwsze promienie słońca zaczynały dopiero rozświetlać niebo.
Pochowali Go zaledwie trzy dni temu. Co więcej chcieli zrobić Jego ciału? Czyż nie pobili go wystarczająco mocno, kiedy jeszcze żył?
Piotr wciąż miał przed oczami widok żołnierzy biczujących Jego ciało ponad ludzką wytrzymałość. A On im na to pozwolił.
Jezus mógł ich powstrzymać. Dlaczego tego nie zrobił? Mówił, że może wezwać legion aniołów, którzy Go ochronią. Dlaczego tego nie zrobił?
Nagle, Piotra uderzyła pewna myśl – słowa z Księgi Izajasza: „Lecz On był przebity za nasze grzechy,
zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie.” 1
Zrobił to dla nas.
Wejście do grobu wyłoniło się przed nim. Jan już tam był, wpatrują się w grobowiec.
Piotr zbliżając się do grobu zwolnił. Słońce wyglądało zza pagórka znajdującego się za nimi. Wstał nowy dzień.
Piotr wszedł do środka, a Jan tuż za nim. Grób był pusty. Płócienna tkanina, którą okryto ciało leżała na ziemi, a materiał, którym okryto twarz Pana leżała niedaleko starannie złożona.
Ciała nie było. Zostało zabrane.
„Kto, co…?” Jan nie wiedział co powiedzieć. W końcu przemówił. “Gdzie Go zabrano?”
Odpowiedzi na to pytanie nie było, była tylko cisza. Atmosfera była pełna napięcia. Coś pominęli. Coś ważnego.
Stali tam czekając przez kilka minut. I nagle uświadomili sobie, że Jezus mówił o tym. Nie rozumieli wtedy, ale teraz miało to sens.
„Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie.” 2
Wszystkie cztery Ewangelie opowiadają historię zmartwychwstania Jezusa. Ten tekst jest adaptacją tych relacji.
Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki.—Jezus, Ewangelia wg św. Jana 11:25–26
Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał.—Ewangelia wg św. Mateusza 28:6