Ewangelie zostały napisane kilkadziesiąt lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa przez ówczesnych wierzących. Dzięki ich relacjom z historii Jezusa, Jego życie, Jego słowa, Jego czyny i Jego obietnica zbawienia zostały zachowane i przekazywane przez wieki. Dwa tysiące lat później nadal czytamy i studiujemy te same ewangelie, co pierwsi czytelnicy.

Historycy datują powstanie pierwszych trzech ewangelii – Mateusza, Marka i Łukasza – między 45 a 69 r. n.e., a ostatniej, Jana, na około 90 r. n.e.. Chociaż nikt nie ma pewności, Ewangelia Marka jest powszechnie uważana za pierwszą napisaną ewangelię, Mateusz i Łukasz zostali napisani później, a Ewangelia Jana została napisana kilkadziesiąt lat po pozostałych trzech.

Autorzy ewangelii nie skupiali się na przedstawieniu szczegółowego opisu życia Jezusa. Zamiast szczegółowo przedstawiać działania Jezusa, często są one podsumowywane w zdaniach takich jak “Uzdrowił ich wszystkich” (ew. św. Łukasza 4:40) lub “Podróżował przez wszystkie miasta i wioski, nauczając i głosząc” (ew. św. Marka 1:38-39). Jan napisał na końcu swojej ewangelii, że Jezus zrobił wiele innych rzeczy, które nie zostały uwzględnione w jego ewangelii (ew. św. Jana 20:30-31).

Autorzy ewangelii opisali tylko te części życia Jezusa, które ich zdaniem najlepiej informowały czytelników o tym, kim był Jezus, co głosił i co to wszystko oznaczało w kontekście Jego śmierci i zmartwychwstania oraz naszego zbawienia. Głównym celem było podzielenie się dobrą nowiną, wezwanie innych do wiary w Jezusa i zapewnienie środków do nauczania nowych wierzących o Nim i przesłaniu, które głosił, aby mogli z kolei dzielić się nim z innymi.

Przed spisaniem ewangelii wiele zawartych w nich treści było rozpowszechnianych ustnie. Najwyraźniej istniały również pisemne relacje o tym, co Jezus powiedział i zrobił, o czym świadczy to, co Łukasz napisał na początku swojej ewangelii:

“Wielu podjęło się sporządzenia relacji o rzeczach, które się wśród nas wypełniły, tak jak zostały nam przekazane przez tych, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Dlatego też, ponieważ sam starannie zbadałem wszystko od początku, wydawało mi się słuszne, abym napisał dla ciebie, najdoskonalszy Teofilu, uporządkowaną relację, abyś poznał pewność tego, czego cię nauczono” (ew. św. Łukasza 1: 1-4).

W tamtym czasie ważne stało się, aby informacje o Jezusie i Jego naukach zostały ujęte w formie pisemnej z dwóch powodów: Po pierwsze, ewangelia rozprzestrzeniła się na znaczną część ówczesnego rozległego Imperium Rzymskiego. Oznaczało to, że apostołowie i inni pierwsi wierzący nie mogli już podróżować do odległych zakątków imperium, aby osobiście dzielić się tym, czego nauczyli się u stóp Jezusa. Innym powodem było to, że pierwotni naoczni świadkowie starzeli się, a niektórzy z nich umierali. Historia Jezusa, Jego życie i nauki musiały zostać spisane, aby mogły zostać zachowane i udostępnione poza możliwościami ludzi, którzy przekazywali je ustnie.

W pierwszej połowie drugiego wieku, być może w ciągu dekady lub dwóch od napisania ewangelii Jana, cztery ewangelie zaczęły być rozpowszechniane razem. W tym samym okresie istniał również inny zbiór pism, które krążyły między kościołami – zbiór listów Pawła, zwanych epistołami. Z czasem Dzieje Apostolskie stały się łącznikiem między ewangeliami i listami Pawła, które w połączeniu z innymi listami ostatecznie stały się Nowym Testamentem.