Ένα πρωινό πριν λίγο καιρό, όλα πήγαν ανάποδα. Είχαμε σχεδιάσει όλη μας τη μέρα, από το πρωί μέχρι το σούρουπο. Πρώτο πράγμα στη λίστα μας ήταν να βοηθήσουμε τον γείτονά μας να στήσει μια τέντα. Είχα ξυπνήσει από πολύ νωρίς και είχα αγχωθεί με όσα έπρεπε να γίνουν, όταν συνέβη το αδιανόητο, επειδή ανάμεσα στο άδειο χωράφι μεταξύ τους σπιτιού μας και αυτό του γείτονά μας, καθώς βαδίζαμε, χάσαμε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Εκεί που τα είχαμε, τα χάσαμε.
Πανικοβληθήκαμε. Ψάξαμε το χωράφι σπιθαμή προς σπιθαμή στη διαδρομή που είχαμε κάνει. Γονατιστοί και με τα χέρια ψηλαφίζαμε τα χόρτα. Δοκιμάσαμε ακόμα και τον ανιχνευτή μετάλλων του πατέρα μου, ψάχνοντας ξανά και ξανά. Όσο ψάχναμε και δεν τα βρίσκαμε, τόσο μου ανέβαινε η πίεση. Μετά από μια ώρα, τα κλειδιά δεν είχαν βρεθεί. Είχα αγχωθεί τόσο πολύ και είχα νευριάσει με τον εαυτό μου.
Τελικά, κάναμε μια παύση και προσευχηθήκαμε και μετά είπαμε να συνεχίσουμε με το σχέδιό μας να στήσουμε την τέντα. Μερικοί από τους φίλους μου συνέχισαν να ψάχνουν για τα χαμένα κλειδιά, χωρίς όμως επιτυχία. Στο τέλος, η αναζήτηση σταμάτησε. Η μέρα συνέχισε την πορεία της, όμως υπήρχε μια σκοτεινιά μου κρεμόταν από πάνω της.
Το ίδιο βράδυ, ξαπλωμένος στο κρεβάτι συνέχισα να νοιώθω άσχημα με την όλη κατάσταση. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχε συμβεί αυτό που συνέβη, ειδικότερα όταν είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε. Τώρα έπρεπε να αντικαταστήσουμε εκείνο το κλειδί, κάτι που κόστιζε αρκετά — ενώ δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο όσο περιμέναμε γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να δω κάτι θετικό στην όλη κατάσταση.
Λίγες μέρες αργότερα, μία καλή μου φίλη μπήκε με φόρα στο δωμάτιό μου φωνάζοντας: «Τα κλειδιά, βρήκα τα κλειδιά!» Αποσβολωμένος την είδα να ακουμπά τα κλειδιά πάνω στο τραπέζι και κάπως ασυνάρτητα την ρώτησα, «Μα … πού τα βρήκες… πώς;» Χαμογελώντας μου εξήγησε ότι περνούσε από εκείνο το χωράφι όταν αποφάσισε να ψάξει για άλλη μια φορά. Προσευχήθηκε και καθώς έψαχνε, να σου εκεί μπροστά της τα χαμένα κλειδιά!
Πρέπει να παραδεχτώ ότι μέχρι και σήμερα δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό. Έχω όμως μια υπόνοια πως ο Θεός το έκανε για να βγει κάτι καλό στη ζωή μου, καθώς απέκτησα περισσότερη υπομονή και την υπενθύμιση πως ακόμα και όταν τα δικά μου σχέδια πάνε χαράμι, η ζωή μας συνεχίζει να είναι υπό τον δικό Του έλεγχο.