Μια Κυριακή, με την οικογένειά μας όλη, πήγαμε για περπάτημα σε μια περιοχή με καταρράκτες. Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε, μας έβγαλε σε ένα μέρος όπου έπρεπε να διασχίσουμε ένα μικρό ρυάκι και υπήρχε η επιλογή, είτε να πηδήξουμε ένα μέτρο πάνω από ένα στενό αλλά πιο βαθύ μέρος του ρυακιού ή να πηγαίναμε πιο κάτω όπου τα νερά ήταν πιο αβαθή και με λίγη προσοχή να περάσουμε στην απέναντι πλευρά, χωρίς να βραχούμε και τόσο, αν πατούσαμε πάνω σε κάτι πέτρες. Ο σύζυγός μου σκέφθηκε για λίγο και μετά πήδηξε απέναντι πάνω απ’ το μικρό ρυάκι. Δύο από τις κοπέλες μας και εγώ, επιλέξαμε να πάμε πιο κάτω, στα αβαθή και να περάσουμε απέναντι, βγάζοντας τα παπούτσια μας και πατώντας πάνω στις πέτρες. Όλοι μας τα καταφέραμε χωρίς να κτυπήσουμε ή να βραχούμε πολύ.
Όμως η πιο μικρή μας κόρη, στάθηκε στην άκρη του ρυακιού. Δεν ήθελε να βρέξει τα πόδια της, όμως ούτε ήθελε να πηδήξει απέναντι όπως ο πατέρας της. Όλοι μας απ’ την απέναντι πλευρά, προσπαθήσαμε να την ενθαρρύνουμε να επιλέξει τι να κάνει, όμως δεν ήξερε τι να κάνει. Τελικά, ο σύζυγός μου την έπεισε με ευγενικό τρόπο να πιαστεί απ’ το χέρι του και να πηδήξει απέναντι όπως έκανε κι αυτός και έκανε κι αυτή το ίδιο. Όλοι μας περάσαμε περίφημα εκείνο το πρωινό και αποκτήσαμε όμορφες αναμνήσεις σαν οικογένεια. Ήμουν τόσο περήφανη για το μικρό μας κοριτσάκι που ξεπέρασε τα όρια της άνεσής της! Ξέρω πως δεν ήταν μια τεράστια απόφαση, όμως ήταν ένα βήμα σε εκείνο το μονοπάτι που δεν θα επιτρέπει στον φόβο της να την σταματάει απ’ το να απολαμβάνει τη ζωή.
Στη σημερινή μας κοινωνία, όπου η ανησυχία παίζει έναν τόσο μεγάλο ρόλο, μερικές φορές φαίνεται πως η ανησυχία είναι η χαρακτηριστική λέξη για την εποχή μας. Είναι ενδιαφέρον, επειδή η Βίβλος μας λέει απλά και κατ’ επανάληψη «μη φοβάσαι». Μια λύση σε δύο λέξεις ενάντια στον φόβο και την ανησυχία. Όμως πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Κάτι που με βοηθάει προσωπικά, είναι να διαιρώ την πρόκληση που αντιμετωπίζω σε μέρη και κατόπιν να κάνω το πρώτο βήμα. Για παράδειγμα, πρόσφατα έπρεπε να προετοιμαστώ για μια συνέντευξη στη δουλειά που εργάζομαι. Ένοιωθα κάποια νευρικότητα και ο φόβος της αποτυχίας με είχε πτοήσει διανοητικά, γι’ αυτό διαχώρισα την πρόκληση που αντιμετώπιζα σε μέρη. Συνέλεξα τις ερωτήσεις που σκέφτηκα ότι θα με ρωτήσουν και προετοίμασα τις απαντήσεις τους και μετά ζήτησα απ’ τους συνεργάτες μου να μου πούνε τη γνώμη τους όσον αφορούσε τις απαντήσεις και στη συνέχεια έβαλα σε εφαρμογή αυτά που μου είπαν. Καθένα απ’ αυτά τα βήματα ήταν κάπως άβολο, όμως μπόρεσα και τα κατάφερα, κάνοντας ένα βήμα την κάθε φορά. Και κάθε φορά, ανταμείφθηκα με ένα ακόμα επιπλέον βήμα προς την κατεύθυνση που ήθελα να πάω.
Είτε προσπαθείτε να αλλάξετε τρόπο σκέψης ή κάποια συνήθεια που έχετε ή να επιτύχετε έναν στόχο, η προσέγγιση είναι η ίδια: Κάνετε εκείνο το βήμα που μπορείτε και εμπιστευτείτε τον Θεό για το επόμενο. Όταν νοιώσετε φόβο, εμπιστευτείτε τον Θεό, που λέει, «Μη φοβάσαι, ας τα καταφέρουμε μαζί».