Δεν είχα αντιληφθεί πόσο απασχολημένη ήμουν μέχρι που σταμάτησα το καθετί. Δεν είχα σκεφτεί πόσο σημαντικό μου ήταν να πηγαίνω σε άλλα μέρη και να βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους, μέχρι που δεν μπορούσα να το κάνω άλλο πια. Δεν σκέφτηκα ποτέ μου ότι άγχωνα τον εαυτό μου με δραστηριότητες μέχρι που λόγω των περιορισμών του Κορωνοϊού δεν υπήρχαν πια άλλες δραστηριότητες και έπρεπε να μείνω σπίτι.
Τότε αποφάσισα να ερευνήσω για να μάθω τι ήταν μολυσματικό και τι δεν ήταν. Έπλενα επιμελώς τα χέρια μου, θυμούμενη τι είχα αγγίξει και ποιο χέρι είχα χρησιμοποιήσει για να χειριστώ κάτι το οποίο μπορεί να είχε μικρόβια πάνω του. Απολύμανα σχολαστικά τα χερούλια και τους διακόπτες, σφουγγάριζα το πάτωμα, έραβα μάσκες και ακολουθούσα ευλαβικά μια αυστηρή ρουτίνα για τις φορές εκείνες που έπρεπε να πάω έξω για να κάνω ψώνια. Όλα αυτά τα έκανα για να προστατεύσω τον εαυτό μου και τους αγαπημένους μου στο σπίτι.
Από την άλλη όμως, άρχισα να βλέπω περισσότερο τηλεόραση. Μέσα απ’ το Ιντερνέτ έψαχνα να μάθω τι γινόταν και πώς έδειχνε το μέλλον. Εκτός απ’ όλες μου τις προσπάθειες, πιθανόν ξόδευα πολύ απ’ τον χρόνο μου αναζητώντας πράγματα να κάνω και να κρατήσω το νου μου απασχολημένο, επειδή μου ήταν πολύ δύσκολο να παραμείνω αδρανής. Χρειάστηκε κάποιος καιρός για να συνηθίσω τις νέες ρουτίνες μιας πιο ήσυχης, απλούστερης ζωής και να αρχίσω να είμαι πιο επιλεκτική για το τι έβλεπα και το τι άκουγα στην τηλεόραση και να περιορίσω τον χρόνο που σκεπτόμουν για την πανδημία.
Γι’ αυτό τον λόγο, άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στον κήπο μου. Έβλεπα πως μεγάλωναν τα φυτά που είχα φυτέψει. Στον νέο και πιο ήσυχο κόσμο γύρω μας, υπήρχε λιγότερη κίνηση στους δρόμους και πετούσαν λιγότερα αεροπλάνα και έτσι μπορούσα να ακούω τα πουλάκια να κελαηδούν και τις καμπάνες της εκκλησίας όταν κτυπούσαν. Έμαθα τη δύναμη του καταφυγίου, ενός μέρους όπου μπορούσα να βρίσκομαι, εντελώς μόνη μου, χωρίς τα μέσα δικτύωσης, ώστε να προστατευτώ από τη μετάδοση του φόβου και του άγχους που διαχέονταν σε όλο τον κόσμο.
Καθώς σμίκρυνε ο κόσμος μου, η εσωτερική μου ζωή μεγάλωνε τεράστια. Καθώς έπαυα να κάνω άλλες σκέψεις, μπορούσα να επικοινωνώ με τον Θεό μέσα απ’ την καρδιά μου και κατ’ αυτό τον τρόπο, ανακάλυπτα ειρήνη μέσα στη θύελλα. Ένοιωσα πως περνούσα μέσα από την τρύπα της βελόνας που ανέφερε ο Ιησούς 1 και να εισέρχομαι στη βασιλεία των ουρανών, αφαιρώντας από πάνω μου κάποια απ’ τα βάρη και τις ανησυχίες που με βάραιναν και να βλέπω τη ζωή λίγο πιο ξεκάθαρα.
Έτσι λοιπόν, ενώ προσεύχομαι απεγνωσμένα για εκείνους που υποφέρουν, που πεθαίνουν και εκείνους που στεναχωριούνται που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα ή το εισόδημά τους και την ασφάλειά τους και ενώ συνεχίζω να προσεύχομαι για την προσωπική μου προστασία, νοιώθω ευλογημένη που βρήκα ένα μέρος να βάλω σε καραντίνα την ψυχή μου και να την προστατέψω από τις ιογενείς επιθέσεις του φόβου και της ανησυχίας. Στις πιο δύσκολες στιγμές μέσα στο σκοτάδι, το φως του Θεού, λάμπει ακόμα πιο δυνατά ώστε να μας καθοδηγήσει και να μας διαφυλάξει μέσα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας.
- βλ. Ματθαίου 19:24↑