Μαθαίνω πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε το ταξίδι και να μην ενθουσιαζόμαστε μόνο με τον τελικό προορισμό. Ο προορισμός σίγουρα καθορίζει το ταξίδι και, οπωσδήποτε, είναι πολύ σημαντικός. Όμως συχνά ξοδεύουμε πολύ περισσότερο χρόνο ταξιδεύοντας από ότι να απολαμβάνουμε τον τελικό σκοπό, γι’ αυτό είναι σοφό να μαθαίνουμε να εκτιμάμε περισσότερο τα καθημερινά πράγματα.
Με το να είμαι από τη φύση μου ανυπόμονη, είχα συνηθίσει να επικεντρώνομαι στον στόχο και να μην δίνω αρκετή προσοχή στις λεπτομέρειες στο πέρασμα των ημερών που οδηγούν σ’ αυτόν. Πολλές φορές όταν ένοιωθα αποθαρρυμένη έχοντας να περιμένω μέρες, μήνες, ή ακόμα και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και χρόνια για να προσεγγίσω έναν ορισμένο στόχο, χαράμισα πολύ χρόνο κοιτώντας την ώρα, προσμένοντας με ανυπομονησία το τι ερχόταν αντί να απολαμβάνω την κάθε στιγμή και τις απλές ευλογίες που μου δίνει ο Δημιουργός μας καθώς εξελίσσεται η κάθε μέρα.
Για παράδειγμα, τον προηγούμενο Ιανουάριο κάναμε σχέδια να επισκεφτούμε την οικογένειά μου στην Πορτογαλία τον Αύγουστο – και έτσι εγώ άρχισα την αντίστροφη μέτρηση. Από κείνη τη στιγμή και μετά, το πιο σημαντικό πράγμα κάθε μέρα ήταν το τελείωμα της ημέρας, καθώς αυτό σήμαινε πως ο Αύγουστος θα ερχόταν πιο γρήγορα. Αυτή η συμπεριφορά είχε σαν αποτέλεσμα να βαριέμαι τις καθημερινές δραστηριότητες αντί να είμαι ευγνώμων για το δώρο που είναι στην πραγματικότητα το κάθε λεπτό της ζωής.
Στη διάρκεια των περασμένων μηνών, άκουσα ποικίλες ομιλίες που έχουν βοηθήσει να μου εξηγήσουν αυτό το μάθημα και νομίζω πως έχω αρχίσει και το κατανοώ. Χθες το απόγευμα, ο σύζυγός μου, ο Ντέιβιντ, και εγώ πήγαμε μια βόλτα σε ένα κοντινό πάρκο. Πήραμε μαζί μας το δείπνο για να το φάμε εκεί μετά τον περίπατό μας. Το απολαύσαμε και με το παραπάνω και η συζήτησή μας ήταν πασπαλισμένη από ευχαριστία και θετικά σχόλια για την ευλογία να μπορέσουμε να φάμε το δείπνο μας μέσα σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον, την υγεία που απολαμβάνουμε, τη γαλήνη που πλημυρίζει τις ψυχές μας και πάνω απ’ όλα για μια ζωή που αξίζει να τη ζεις.