Είναι κάτι όταν ονειρεύεσαι να επιτύχεις έναν στόχο σου ή να επιτελέσεις κάτι. Είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Για μερικούς, μπορεί να είναι η επιδίωξη μια νέας προσπάθειας. Για άλλους, μπορεί να σημαίνει την απόκτηση μιας νέας δεξιότητας. Και ακόμα για άλλους, μπορεί να σημαίνει αλλαγές σε συνήθειες ή τρόπο ζωής. Όπως και να έχει, απαιτείται προσπάθεια, επιμονή και συχνά και κάποιες θυσίες ώστε να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας. Μόλις το αντιληφθούμε αυτό, από μας εξαρτάται σαν άτομα το να αποφασίσουμε πόσο αποφασισμένοι είμαστε για να επιτύχουμε τον στόχο μας, όποιος και να ‘ναι αυτός και πόσο πρόθυμοι είμαστε να δούμε τα όνειρά μας να εκπληρώνονται. Εδώ είναι που υπεισέρχεται η σπουδαιότητα της παρότρυνσης.
Η μητέρα μου ήταν πολύ συνεπής όταν με μάθαινε να διαβάζω με τη μέθοδο Μπράιγ, παρ’ όλη την έλλειψη προθυμίας και επιθυμίας από μέρος μου στην αρχή, μέχρι που άκουσα για άλλα τυφλά παιδιά στην ηλικία μου που τα είχαν καταφέρει και είχαν μάθει να διαβάζουν τα αγαπημένα τους βιβλία και ιστορίες από μόνα τους. Από τότε και μετά, άρχισα και εγώ με συνέπεια να μαθαίνω να διαβάζω Μπράιγ, κάτι το οποίο μου πήρε λίγο περισσότερο από τρεις μήνες. Όμως επειδή ήμουν τόσο συγκεντρωμένος πάνω στο αντικείμενο, αυτοί οι τρεις μήνες φάνηκαν σαν να ήταν βδομάδες. Μόλις άρχισα να διαβάζω Μπράιγ, έμαθα και να γράφω και αυτό έγινε σε λιγότερο χρόνο.
Όταν ήμουν έξη ετών, άκουσα τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς μου να παίζουν κιθάρα και ονειρευόμουν και εγώ να μπορέσω να μάθω κάποια μέρα. Όμως όταν ένας απ’ αυτούς μου έδωσε μια κιθάρα και προσπάθησε να με διδάξει για πρώτη φορά, εγώ απογοητεύθηκα και είπα, «Ξέχνα το!» Όχι μόνο πονούσαν τα δάκτυλά μου από το να πιέζω τις χορδές, αλλά μου φάνηκε αδύνατο να θυμάμαι τόσες πολλές διαφορετικές θέσεις να βάζω τα δάκτυλα στα ακομπανιαμέντα.
Ήμουν κοντά στα 12 όταν πήρα την πρώτη μου συνειδητή απόφαση να μάθω να παίζω κιθάρα, ανεξάρτητα από την αρχική δυσκολία. Πρόσεχα πολύ αυτά που μου δίδασκαν και έκανα εξάσκηση σε ό,τι μάθαινα. Βέβαια, υπήρχαν και στιγμές απογοήτευσης και κάπου-κάπου με κούραζε η προσπάθεια. Όμως συνέχιζα να σκέπτομαι για τον στόχο που είχα βάλει. Αυτό με ωθούσε και μου έδινε έμπνευση και σε λιγότερο από μια χρονιά, έπαιζα μουσική με τα αδέλφια μου. Σήμερα συνεχίζω να μαθαίνω καινούργια πράγματα για την κιθάρα και κοιτώντας στο παρελθόν, είμαι τόσο χαρούμενος που έβαλα αυτόν τον στόχο όταν ήμουν 12 και το ότι εργάστηκα για να τα καταφέρω.
«Καλό είναι αυτό», μπορείτε να πείτε εσείς, «όμως υπάρχουν μερικοί στόχοι που είναι πιο ευχάριστοι για να προσπαθεί να τους επιτύχει κάποιος από ό,τι κάποιοι άλλοι». Και αυτό σίγουρα αληθεύει. Στη δική μου περίπτωση, το να μάθω να παίζω μουσικά όργανα ήταν πολύ πιο ευχάριστο από το να προσπαθώ να χάσω βάρος.
Όταν ήμουν 20 ετών, η μητέρα απεβίωσε από καρκίνο. Για να αντέξω τον πόνο, βρήκα καταφύγιο στο υπερβολικό φαγητό και έκανα πολύ λίγη ή καθόλου γυμναστική. Ένοιωθα δικαιολογημένος γι’ αυτό, λαμβάνοντας υπόψη το συναισθηματικό στρες που περνούσα, όμως το βάρος μου αυξανόταν σταθερά. Ο οικογενειακός γιατρός, μου είπε ότι αν και δεν ήμουν υπέρβαρος, υπήρχε περίπτωση να γίνω, αν δεν άρχιζα να τρώω λιγότερο και να κάνω περισσότερη γυμναστική.
Το να ακολουθήσω τη συμβουλή του γιατρού δεν ήταν και τόσο εύκολο στην αρχή. Όμως όταν άρχισα να σκέπτομαι για το μέλλον, αντιλήφτηκα πως γνώριζα, τουλάχιστον από ό,τι είχα ακούσει για μερικούς από τους κινδύνους που διατρέχεις με το να είσαι υπέρβαρος και δεν ήθελα να βιώσω κάτι τέτοιο στο μέλλον. Αντιλήφτηκα επίσης πως αν ακολουθούσα τις προτάσεις του γιατρού, δεν θα χρειαζόταν να κάνω δραστικές αλλαγές στο μέλλον.
Ξεκίνησα να τρώω λιγότερο και να ασκούμαι περισσότερο. Μέσα σε ένα μήνα, το βάρος μου όχι μόνο είχε κατέβει στο κανονικό, αλλά και η συναισθηματική μου κατάσταση είχε βελτιωθεί επίσης. Σήμερα μου αρέσει να ασκούμαι – κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ – και δεν χρειάζεται να προσέχω το βάρος μου.
Το να αποβλέπω στον στόχο μου και να φαντάζομαι ότι τον έχω καταφέρει είναι ένας υπέροχος τρόπος να νοιώθω μια συνεχή παρότρυνση. Στην προς Εβραίους 12:1-2, ο Παύλος μας ενθαρρύνει να πάρουμε ένα μάθημα από τον Ιησού: «Ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης, ο οποίος, εξαιτίας της χαράς που ήταν μπροστά Του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθισε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού».
Ο Ιησούς συνέχισε να έχει τα μάτια Του πάνω στον στόχο του να εκπληρώσει την αποστολή Του πάνω στη γη και παρέμεινε ακλόνητος παρ’ όλη την κακομεταχείριση που υπέφερε, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του θανάτου και γι’ αυτό τον λόγο, έχουμε και εμείς σωτηρία και αιώνια ζωή μέσα απ’ Αυτόν σήμερα.
Ποιο λοιπόν είναι το μυστικό ώστε να πιάνουμε με επιτυχία τους στόχους που βάζουμε; Η δική μου άποψη είναι το να βλέπουμε πέρα από την μονοτονία, τη δουλειά και τη θυσία που απαιτείται και να ατενίζουμε μακριά, επικεντρωμένοι στο να προσεγγίσουμε τη γραμμή του τέρματος.