Od zawsze uważałam, że książe Jonatan, syn pierwszego namaszczonego króla, jest wspaniałym przykładem honoru i prawości w Biblii. Pomyślcie o tym: oczekiwano, że to on obejmie tron po swoim ojcu, Królu Saulu – ale prorok Samuel namaścił Dawida.
Gdybym była na miejscu Jonatana, myślę że wybrałabym jedną z dwóch możliwości. Albo poddałabym się uczuciu zazdrości myśląc, że zostałam niesprawiedliwie potraktowana. Albo przestałabym interesować się sprawami królestwa.
Tak naprawdę, doświadczyłam tych dwóch reakcji na sprawy oczywiście o mniejszej wadze aniżeli utrata miejsca w dziedziczeniu tronu. Łatwo jest stracić z oczu „swoje zasady moralne”, kiedy ma się poczucie bycia niesprawiedliwie potraktowanym.
Ale co zrobił Jonatan? Był najlepszym księciem jakim mógł być do czasu, kiedy poniósł śmierć w skazanej na porażkę walce. 1 Jako książę, szanował i chronił przyszłego króla, Dawida.
Jonatan odważnie służył swojemu krajowi. Z pomocą swojego giermka, miał odwagę stawić czoła tysiącu Filistynom. 2 Troszczył się o dobrobyt Izraela i czynnie uczestniczył w administracji swojego ojca. Jonatan powiedział kiedyś Dawidowi, „Mój ojciec nie podejmuje niczego ani wielkiego, ani małego, nie zawiadamiając mnie o tym.” 3
Myślę, że Jonatan nie postrzegał władania Izraelem jako okazji do zadbania o własne interesy. Dla niego nie ważne było kto jest królem, dopóki król zarządzał państwem zgodnie z Bożymi zasadami. Ponieważ Dawid został namaszczony przez Boga, Jonatan stał murem za Dawidem. Taka postawa wymaga prawości – głęboko zakorzenionej prawości, która wynika z kompletnego zaufania w Bożą opatrzność.
W przeciwieństwie do Jonatana, jego ojciec Saul wiele razy wykazał brak prawości. Wielokrotnie działał wbrew swojemu słowu, nie słuchał Bożego proroka i był bardziej zainteresowany zachowaniem swojej władzy aniżeli dobrym władaniem jako król. Strach Saula przed utratą swojego królestwa sprowokował go do wielu złych decyzji, które ostatecznie kosztowały go utratę królestwa i życia.
A teraz, wracając do mnie. Kilka lat temu, miałam poważne problemy w pracy. Wszystko zaczęło się, kiedy ktoś kto moim zdaniem robił mniej dla firmy otrzymał awans, na który liczyłam ja. Całkowicie poświęciłam się pracy dla tej firmy i uważałam, że zasługuję na awans. Starałam się być uprzejma, ale strasznie mnie to frustrowało. Mój „duch współpracy” wygasł kompletnie.
Nie znoszę poczucia, że coś jest niesprawiedliwe! Czasami doprowadza mnie to do myślenia, że niesprawiedliwe zachowania i działania innych usprawiedliwiają moje własne złe reakcje. A nawet gorzej, czasami myślę, że czyjeś niesprawiedliwe zachowanie tak naprawdę upoważnia mnie do posiadania złego nastawienia.
Przez tydzień użalałam się nad sobą, aż końcu zaczęłam modlić się w intencji mojej sytuacji. Zgadnijcie o kim przypomniał mi Bóg. Tak, o Jonatanie. Bóg przypomniał mi o miłości Jonatana do Dawida i o tym, że Jonatan nie kwestionował wyboru Boga.
Bycie człowiekiem, który potrafi dawać z siebie wszystko na stanowisku wybranym przez Boga, nawet kiedy to stanowisko nie daje prestiżu, ani dodatkowych korzyści wymaga prawości i honoru. Tylko wielki człowiek, potrafi docenić rolę, którą zaplanował dla niego Bóg. Tylko taki człowiek potrafi odegrać swoją rolę bez oglądania się za siebie, by sprawdzić, czy ktoś inny ma lepszą rolę, lub stara się tak bardzo jak on. Jak pokazuje moja mała historia, nie do końca żyłam zgodnie z tym standardem.
Musiałam przyłożyć się do tego, by dopasować swoje postępowanie do swoich przekonań. Takie oto pytanie zadaję sobie, kiedy zastanawiam się czy podejmuję słuszny wybór jest: „Czy moje działania są zgodne z moimi przekonaniami?” Jest to moja osobista definicja prawości. Tylko wtedy, gdy moją odpowiedzią na to pytanie jest donośne „tak”, mam pewność, że moja prawość nie stoi pod znakiem zapytania.
Szczęśliwe zakończenie jest takie, że naprawdę nauczyłam się dopasowywać swoje czyny i zachowanie do swoich przekonań. Poznałam wartość odgrywania swojej roli i jak można było się spodziewać, moi przełożeni szybko zaczęli to zauważać.