Ostatniego wieczoru, kiedy myślałam o Wielkanocy moje myśli zaczęły krążyć wokół pewnego zdania: „Nie pozostawił mojej duszy w otchłani.” Słowa te brzmiały niczym werset biblijny, ale nie byłam tego pewna. Nie byłam też pewnego tego, czy autor nawiązuje do Jezusa.
Chciałabym powiedzieć, że wyciągnęłam swoją Biblię, aby odnaleźć fragment, ale tak nie było; wyciągnęłam swój smartfon, aby zguglować krążące w mojej głowie zdanie. I rzeczywiście był to fragment z Biblii. Możecie go odnaleźć w rozdziale 16 Księgi Psalmów: „Nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu.” 1
Następnie chciałam potwierdzić o kim mówił Dawid, więc szukałam dalej. Fragment ten jest cytowany przez apostoła Piotra w jego pierwszym kazaniu w dzień Pięćdziesiątnicy. 2 Jezus właśnie wstąpił do nieba i powiedział Swoim uczniom, że przyjdzie do nich Duch Święty. Wierzący stłoczyli się w sali na górze czekając na to co wydarzy się dalej. I wtedy w pomieszczeniu pojawił się Duch Święty w postaci płomieni ognia i wszyscy zostali napełnieni mocą, której nigdy wcześniej nie znali.
W tamtym czasie, Jerozolima wypełniona była Żydami z całego świata. Ci gorliwi wierzący przybyli do Jerozolimy, aby świętować Paschę – jedno z najważniejszych świąt w kalendarzu żydowskim.
Po tym jak zostali napełnieni Duchem Świętym, uczniowie wyszli na ulice, gdzie zaczęli głosić ewangelię – w obcych językach, których żaden z nich wcześniej nie znał! Wszyscy pielgrzymujący do Jeruzalem byli zdumieni tym, że uczniowie mówią w ich językach. Próbowali zrozumieć jak to możliwe, że mówią w językach, których nigdy wcześniej nie uczyli się. Niektórzy z tłumu zaczęli drwić z uczniów: „Upili się winem.”
I wtedy Piotr, ten sam Piotr, który wyparł się Jezusa zaledwie kilka tygodni wcześniej wstał i przemówił to tłumu: „Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia, ale spełnia się przepowiednia proroka Joela.”
Następnie wytłumaczył im, że Jezus z Nazaretu, ten którego wszyscy znali, który został niedawno ukrzyżowany, był Synem Boga i został przez Boga wskrzeszony. I tu Piotr odniósł się do proroctwa Dawida z rozdziału 16 Księgi Psalmów:
„Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi. Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami.” 3
Siła przemowy Piotra była tak potężna, że tego dnia do kościoła przyłączyło się 3 000 nowych wiernych. A to był dopiero początek.
Czytając ten rozdział byłam pod wrażeniem sposobu mówienia Piotra. Czynił wrażenie śmiałego i wykształconego człowieka. Odwoływał się do żydowskich proroków i proroctw, mówił jasno i klarownie, z czego wcześniej nie był znany. Najwyraźniej było tak za sprawą Ducha Świętego.
Poprzez Swoją śmierć i zmartwychwstanie, Jezus ofiarował nam dary, które całkowicie zmieniły bieg historii ludzkości. Te dary to:
- Zbawienie i osobista relacja z Bogiem,
- Duch Święty, oraz
- Dar uzdrawiania przez Jego cierpienie na krzyżu. 4
Kiedy Jezus był ze Swoimi uczniami, nie mogli otrzymać daru Ducha Świętego. Musiał ich opuścić, aby mogli otrzymać Ducha Świętego: „Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was.” 5
Nie zawsze myślałam o tym, że Wielkanoc może być czasem wysławiania Ducha Świętego, ale teraz tak myślę. Przez fizyczne odejście Jezusa od Jego uczniów, Jego uczniowie – i my – prosząc możemy otrzymać dar Ducha Świętego: „Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą.” 6
Takie myślenie o Duchu Świętym pogłębiło moje zrozumienie Wielkanocy. Jestem wdzięczna za to głębsze zrozumienie tego co Jezus dla mnie zrobił.