Życie to stały strumień sprzeczności—rzeczy, w których należy trwać, które należy zostawić w spokoju, o które należy walczyć, które należy porzucić. Mówi się nam, że powinniśmy starać się bardziej, zażyć trochę spokoju, rozluźnić się, podejmować lepsze wybory, mówić tylko tak, ustatkować się, nie ustatkować się. A co gorsza, zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie mówił po „prostu słuchaj swojego serca.” Jasne!
Czasami te sprzeczne, zbytnio skomplikowane uczucia przenoszę na swoją relację z Bogiem. Czy wystarczająco poważnie traktuję Boga? Czy wystarczająco dobrze znam Pismo Święte? Czy czczę Boga spontanicznie i z szacunkiem? Czy naprawdę się modlę? Skąd wiem, że mam w sobie wiarę? Dlaczego wyraźniej nie słyszę Bożego głosu? Czy gdybym miała więcej wiary, albo miłości, słyszałabym jak On przemawia do mojego serca? Mówiąc szczerze, kiedy relacja wydaje się być tak bardzo skomolikowana, mam ochotę poddać się.
Założe się, że Bóg patrzy na mnie w takim stanie z poczuciem humoru i czułością. Wyobrażam sobie jak mówi, Pamiętaj, powiedziałem, że Mnie znajdziesz, jeśli będziesz Mnie szukać1 i że kiedy zbliżysz się do Mnie, Ja zbliżę się do ciebie.2
Ostatnio stoję w obliczu pewnych decyzji, które mają wpływ na moją pracę, moje życie rodzinne i moje dzieci. Nie potrafię zdecydować, które wybory są dobre i niemal każdego dnia zmieniam zdanie pod wpływem emocji i opnii. Modlę się i gorliwie liczę na odpowiedzi ze strony Boga. Pisząc ten tekst, wciąż nie mogę powiedzieć, że jestem pewna iż zdecydowałam się na odpowiednią decyzję, tzn. taką jaką Bóg chciałby abym podjęła.
Mogę raczej powiedzieć, że uczę się. Widzę swoje słabości i możliwości rozwoju. Widzę Bożą łaskę. Nieustannie zadziwia mnie jak spokojny i niezmartwiony jest Bóg.
Poszukując wskazówek w Piśmie Świętym, ponownie wciągnęłam się w Księgę Psalmów. Niemal w każdym psalmie, Dawid mówi prosto z serca do Boga. Bez względu na stan w jakim jest, mówi do Boga. W swojej słabości, zna Boga: „Ja zaś zaufałem Twemu miłosierdziu; niech się cieszy me serce z Twojej pomocy, chcę śpiewać Panu, który obdarzył mnie dobrem.”3 I to wystarczy.