Οι σοφίτες είναι εκπληκτικά μέρη. Κάθε τόσο, όταν επισκέπτομαι το σπίτι των γονιών μου, ανεβαίνω στη σοφίτα, όπου όσες φορές και να την έχουν καθαρίσει και να έχουν ξεφορτωθεί πράγματα που δεν χρειάζονται πια, είναι ακόμη γεμάτη με κρυφούς θησαυρούς. Μια φορά μέσα σε μια κούτα, βρήκα μερικά απ’ τα σχολικά μου τετράδια απ’ την πρώτη δημοτικού μέχρι την πέμπτη δημοτικού. Ήταν πολύ καθαρογραμμένα και αυτό τράβηξε την προσοχή μου. Η κάθε σελίδα περιείχε την αθωότητα ενός μικρού παιδιού, ενώ οι ζωγραφιές και το καλλιγραφικό γράψιμο ήταν θεσπέσιά: «Αγαπώ τη μαμά μου και τον μπαμπά μου», και «το σπίτι μου είναι το καλύτερο σπίτι και δεν θα άλλαζα τους δικούς μου με τίποτα άλλο σε όλο τον κόσμο!»
Πιο μετά βρήκα κάτι που έμοιαζε σαν ημερολόγιο. Οι σελίδες του ήταν κάπως μισοσχισμένες και τα καλλιγραφικά μου δεν ήταν και τόσο καθαρά. Ό,τι έγραφα στη διάρκεια της εφηβείας μου είχε γίνει κάπως πιο αντιδραστικό, όσον αφορά το σχολείο, τον κόσμο και τις αδικίες του και ακόμα και τους γονείς μου. Πώς μπορούσα να είμαι τόσο άκαρδη και ασεβής προς τους καημένους τους γονείς μου; Ένας Θεός ξέρει πόσες θυσίες είχαν κάνει για μένα και όπως και να έχει, δεν άξιζαν να τους χαρακτηρίζω με τόσο σκληρά λόγια. Σαν μητέρα αρκετών εφήβων, ένοιωσα αγανάκτηση για τον αλαζονικό παλιό εαυτό μου και συμπάθεια για τους γονείς μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι με έκανε να γράφω κατ’ αυτό τον τρόπο ή να σκέπτομαι έτσι. Στο τέλος, ένοιωσα μέσα μου μια ανακατωσούρα από μπερδεμένα συναισθήματα και σύγχυση. Τι άραγε να είχε συμβεί σε εκείνο το γλυκό κοριτσάκι που συνήθιζε να γράφει στους γονείς του τόσο όμορφα ποιήματα και κάρτες; Ένοιωσα τέτοια ντροπή που αφαίρεσα κάποιες σελίδες απ’ το ημερολόγιο και τις πέταξα στα σκουπίδια.
Για λίγες μέρες ήμουν πολύ στεναχωρημένη, μέχρι που έτυχε να διαβάσω ένα γνωμικό το οποίο έριξε άπλετο φως σε όσα είχα νοιώσει: «Ο μελλοντικός σου εαυτός θα βλέπει πάντα τον παρόντα εαυτό ως άσοφο και ανώριμο. Αυτό σημαίνει ότι στο παρόν είσαι ανόητος, όμως αυτό δεν θα το αντιληφθείς μέχρι να έλθει το αύριο». 1
Καθώς αναπολούσα το όλο ζήτημα, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να τα βρω με τον εαυτό μου, όσον αφορούσε τον παλιό εαυτό μου, τον οποίο τώρα εκλάμβανα ως μάλλον δυσάρεστο. Έχω πάψει να είμαι το ίδιο άτομο και ελπίζω να έχω ωριμάσει!
Η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι ένα οδοιπορικό και μια μέρα πιθανόν να αντιληφθώ πως τα πράγματα που κάνω αυτή τη στιγμή, ίσως και να είναι κάπως ανόητα και να δω τον παρόντα εαυτό μου κάπως ανώριμο. Απλά πρέπει να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και να συνεχίσω να τραβάω προς τα μπροστά, με τη βοήθεια του Θεού.
- Τίμοθι Κέλερ↑