Όταν βγαίνεις οδικώς απ’ την πόλη του Κέιπ Τάουν και ανηφορίζεις προς τα βουνά Ντου Τόιτσκλουφ, περνάς από ένα τούνελ μέσα απ’ το βουνό. Αυτό το τούνελ συντομεύει το ταξίδι και είναι πιο ασφαλές από τον παλιό δρόμο που έχει στροφές και ανεβαίνει πάνω στο βουνό. Τις πιο πολλές φορές όταν πηγαίναμε διακοπές περνούσαμε μέσα από το τούνελ.
Απ’ όσο θυμάμαι, τα αδέλφια μου και εγώ παίζαμε ένα παιχνίδι όπου όποιος έβλεπε πρώτος το τέλος του τούνελ θα φώναζε «βλέπω το φως»! όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Πρόσφατα πέρασα με το αυτοκίνητο μέσα από εκείνο το τούνελ μαζί με την μητέρα μου και της θύμισα το παιχνίδι που συνηθίζαμε να παίζουμε. Βέβαια αυτή το θυμήθηκε αμέσως και γελάσαμε μαζί για το πόσο σοβαρά είχαμε πάρει το παιχνίδι του να είσαι ο πρώτος που θα «έβλεπε το φως». Κατόπιν άρχισα να αναρωτιέμαι για το πώς ξεκινήσαμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι, καθώς δεν θυμόμουν ποιος το είχε εφεύρει πρώτος. «Μα εγώ το έκανα!» είπε η μητέρα μου. «Όλα σας δείχνατε τρομοκρατημένα την πρώτη φορά που περάσαμε μέσα από το τούνελ, γι’ αυτό σας είπα να κοιτάτε μπροστά και να παίξετε αυτό το παιχνίδι. Όταν επικεντρωθήκατε σ’ αυτό, κανένας σας δεν φοβόταν το σκοτάδι πια και το τούνελ έγινε ένα απ’ τα αγαπημένα μέρη του ταξιδιού».
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να είχα θυμηθεί τον φόβο εκείνο που είχε γίνει η αιτία για την εφεύρεση αυτού του παιχνιδιού. Το μόνο που θυμάμαι είναι το πόσο χαιρόμασταν καθώς περνούσαμε μέσα απ’ το τούνελ, περιμένοντας για το φως. Όταν η μητέρα μου εξήγησε για το πώς είχε συμβεί, δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω τη σπουδαιότητα αυτής της αναλογίας.
Όταν περνάς μέσα από το πιο σκοτεινό, πιο αποπνικτικό και πιο άβολο μέρος, αν και μπορεί να ακούγεται σχεδόν ανόητο ή και χιλιοειπωμένο να λες «Πάντα υπάρχει ένα φως στο τέλος κάθε τούνελ», όμως δεν παύει να αληθεύει. Μπορείς να ενδώσεις στον φόβο και την ανησυχία που προέρχεται απ’ το να εστιάζεις μόνο στο «τώρα» μιας δύσκολης κατάστασης και να σου ξεφύγει το «μετά». Όμως αυτό ακούγεται ανόητο όταν γνωρίζεις ότι σίγουρα υπάρχει ένα φως πιο κάτω και εμείς έχουμε τις υποσχέσεις να κρατηθούμε — θα προσμένουμε τον Θεό μας και Αυτός θα μας σώσει! 1
Πιστεύω πως με το να εστιάζομαι στο φως, μου δίνει τη δύναμη να μετατρέπω τις περιστάσεις ανησυχίας και απόγνωσης σε περιστάσεις ελπιδοφόρας υπομονής. Γνωρίζοντας ότι το σκοτεινό τούνελ εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, προσμένω με ανυπομονησία να αντικρύσω εκείνο το θεσπέσιο φως στο τέλος του τούνελ.
- Δείτε Ησαΐα 25:9.↑