Πρόσφατα διάβασα κάτι που είχε να κάνει με τη περιγραφή μιας οικογένειας και μου άρεσε πολύ: «Οι οικογένειες είναι η πυξίδα που μας καθοδηγεί. Είναι η έμπνευση για να αναρριχηθούμε σε μεγάλα ύψη και η παρηγοριά μας όταν περιστασιακά κλονιζόμαστε».
Όμως οι οικογένειες δεν είναι στατικές. Στην ουσία, ένα απ’ τα κύρια πράγματα που αλλάζει ενώ περνάμε μέσα απ’ τις διάφορες εποχές της ζωής είναι οι σχέσεις μας με την οικογένειά μας. Όπως μου είπε και ο τρίχρονος γιος μου πρόσφατα, «Πρώτα είσαι ένα αγόρι, μετά γίνεσαι μπαμπάς και κατόπιν μετατρέπεσαι σε παππού». Πόσο απλοϊκά μπορεί να εκφραστεί ένα μικρό παιδί.
Βέβαια η ζωή είναι λίγο πιο περίπλοκη απ’ αυτό, όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι όλοι μας περνάμε μέσα από εποχές στη ζωή. Μερικές τις προσμένουμε με ανυπομονησία και ευγνωμοσύνη, ενώ μερικές άλλες τις οποίες δεν απολαμβάνουμε, δεν θέλουμε να τις σκεπτόμαστε καν. Ο Βασιλιάς Σολομών περίγραψε τον κύκλο της ζωής στο κεφ. 3 του Εκκλησιαστή – με εποχές γέννησης και θανάτου, σποράς και σοδειάς, προσπάθειας και παραίτησης, κέρδους και ζημιάς, λύπης και γέλιου.
Βέβαια υπάρχουν και εποχές επέκτασης, όταν ο Θεός προσπαθεί να διαμορφώσει κάτι νέο στις καρδιές μας. Εποχές που μεγαλώνει η αγάπη, γεμάτη πάθος – και άλλες πιο ερημικές εποχές, όταν η αγάπη δοκιμάζεται. Εποχές γεμάτες ευλογίες και εποχές που αναρωτιόμαστε πού βρίσκονται όλες αυτές οι ευλογίες που φαίνεται να βιώνουν οι άλλοι.
Είναι σημαντικό να κατανοούμε ότι βιώνουμε διαφορετικές εποχές στη ζωή και να βλέπουμε σε τι εποχή – ή εποχές – βρισκόμαστε την κάθε φορά. Και αν και δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις δύσκολες εποχές, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε, επειδή ακόμα και οι δύσκολοι καιροί μπορούν να είναι όμορφοι – μόνο όμως, αν μάθουμε να τους βλέπουμε από μια διαφορετική προοπτική. Το άρθρο της Μαρίας Φοντέιν σε αυτό το τεύχος («Ομορφιά στην Τρίτη Ηλικία», σελ. 4–6) είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για να το κάνουμε αυτό.