Είμαι άτομο που του αρέσει να βάζει στόχους. Από όσο μπορώ να θυμηθώ, έβαζα πάντα στόχους και ειδικότερα στο ξεκίνημα της Νέας Χρονιάς, στόχους τους οποίους προσπαθούσα να επιτύχω. Πολλές από τις δεσμεύσεις που κάνουμε την Πρωτοχρονιά δεν πιάνουν τόπο επειδή είναι πράγματα τα οποία πολλοί λένε σε μια στιγμή ενθουσιασμού (ή ενοχής) και τα οποία ξεχνούν ή αγνοούν πολύ γρήγορα. Αυτό είναι κάτι που εγώ δεν το κάνω. Εντούτοις, έχω μάθει πως έχω την τάση να είμαι άτομο υπερβολικά φιλόδοξο. Προσεγγίζω μερικούς από τους στόχους, όμως στο τέλος νοιώθω κάποια απογοήτευση ή μερικές φορές προσεγγίζω τους στόχους που ήταν ελάσσονος σημασίας όχι όμως και οι πιο σημαντικοί. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή χάνω το όραμά μου για τους στόχους μου και δεν εργάζομαι με επιμονή ώστε να τους ολοκληρώσω, αλλά επειδή αποτυγχάνω στον ρεαλιστικό σχεδιασμό τους, αφού δεν σκέφτομαι τα όρια μου ή δεν αφιερώνω αρκετό χρόνο για «να απολαμβάνω τη ζωή».

Πρόσφατα ανακεφαλαίωσα τις δεσμεύσεις που είχα κάνει τα περασμένα οκτώ χρόνια, που συνήθως ήταν ένας συνδυασμός από επιτεύγματα στην εργασία μου, την υγεία μου, τα μέρη που ήθελα να επισκεφτώ και τα πράγματα που ήθελα να μάθω ή να βελτιωθώ σε αυτά.

Πρώτη Χρονιά

Έβαλα δέκα στόχους και εκπλήρωσα μόνο δύο απ’ αυτούς. Κατόπιν υπήρχαν και αρκετοί άλλοι τους οποίους προσπάθησα και πλησίασα αρκετά – για παράδειγμα, σχεδίαζα να τρέξω 1.000 χιλιόμετρα στη διάρκεια της χρονιάς, όμως έτρεξα μόνο 850.

Κάτι ενδιαφέρον που παρατήρησα όταν έκανα μια ανασκόπηση στους στόχους μου στο τέλος της χρονιάς ήταν ότι είχα πει σε πολλά άτομα για τους δύο στόχους που είχα εκπληρώσει, κάτι το οποίο με ώθησε βέβαια να τους ολοκληρώσω.

Κάτι άλλο, που μου έκανε εντύπωση ήταν, πως υπήρχαν τουλάχιστον δύο πράγματα στη λίστα μου για τα οποία αντιλήφθηκα αργότερα ότι δεν ήθελα να τα συνεχίσω, ή με έκαναν να αναρωτηθώ, Πώς τα έβαλα στη λίστα μου; Μάλλον ήταν καπρίτσια και όχι στόχοι.

Δεύτερη Χρονιά

Σε μια μου προσπάθεια να μάθω απ’ την προηγούμενη χρονιά, είπα στον εαυτό μου πως θα «έβαζα μόνο ένα ή δύο στόχους σε κάθε κατηγορία». Όμως κατά κάποιο τρόπο κατέληξα να έχω έξη κατηγορίες και οκτώ στόχους. Και όλοι αυτοί είχαν προσωπικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα στους πρώτους μήνες της χρονιάς, να έχω προσθέσει επτά στόχους εργασιακού τύπου. Έτσι το σύνολο των 15 στόχων ήταν ακόμα μεγαλύτερο από αυτό της περασμένης χρονιάς.

Όμως αυτή τη φορά, έθεσα έναν ξεχωριστό κανόνα για τους στόχους μου, που ήταν ο εξής: Αν δεν είναι ξεκάθαροι και μετρήσιμοι, τότε δεν μπαίνουν στη λίστα. Αυτό πρέπει να βοήθησε, επειδή πέτυχα τους 11 από τους 15.

Τρίτη Χρονιά

Σε μια άλλη προσπάθεια να βελτιώσω τις μεθόδους μου, αποφάσισα να επικεντρωθώ σε έναν μεγάλο πρωταρχικό στόχο. Βέβαια, υπήρχαν και άλλοι στόχοι-υποδεέστεροι απ’ αυτόν (16 απ’ αυτούς) όμως όλοι τους συνδέονταν μεταξύ τους και ήταν του τύπου βήμα προς βήμα και στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό έφερε αποτέλεσμα. Λοιπόν, πέτυχα τους εννέα. Όμως η πρόοδος ήταν έγκυρη και αυτό μου έδωσε πολύ χαρά.

Τέταρτη Χρονιά

Έβαλα έξη στόχους. Κατάφερα τους πέντε. Έκανα μερικά πράγματα διαφορετικά από τις προηγούμενες χρονιές:

  • Κάθε τρεις μήνες αναθεωρούσα την πρόοδο που είχα κάνει στους στόχους που είχα βάλει.
  • Σημείωνα σε έναν κατάλογο όλα μου τα επιτεύγματα, τόσο στην εργασία όσο και προσωπικά.
  • Έκανα έναν κατάλογο του τύπου «σταμάτα να κάνεις» – και αυτό ήταν μια αποκάλυψη! Κάπου το είχα διαβάσει και είχε πολύ νόημα. Με σκοπό να δώσω στον εαυτό μου περισσότερο χρόνο για τα πράγματα που ήθελα να κάνω, αντιλήφθηκα πως έπρεπε να βρω τον χρόνο από κάπου αλλού και με χαρά σας αναφέρω πως σταμάτησα με επιτυχία τα τρία πράγματα που αποφάσισα να πάψω να κάνω.

Πέμπτη Χρονιά

Οι συνθήκες της ζωής έκαναν τους στόχους μου αρκετά εύκολους εκείνη τη χρονιά – υπήρχαν δύο σπουδαίοι για τους οποίους δεν υπήρχε επιλογή – το να βρω μια νέα δουλειά και να νοικιάσω άλλο διαμέρισμα – και τους κατάφερα και τους δύο.

Βέβαια, μετά έπρεπε να ψάξω και να βρω μερικούς προαιρετικούς στόχους για τον εαυτό μου. Βρήκα έξη. Κατάφερα τους τρεις.

Έκτη Χρονιά

Άλλαξα το όνομα της λίστας, από «Στόχοι για τη Νέα Χρόνια» σε «Τι θέλω αυτή τη χρονιά». (Επίσης έγραψα αναλυτικά «τους τρόπους» για να τους καταφέρω όποτε αυτό ήταν δυνατόν).

Ήθελα εννιά πράγματα. Κατάφερα τα έξη.

Έβδομη Χρονιά

Ξανά συνέχισα με τη λίστα του «τι θέλω». Διατήρησα τους δύο πρωταρχικούς μου στόχους, όμως για να τους καταφέρω θα χρειαζόταν επτά από αυτούς που αποκαλούσα «σύστημα υποστήριξης» των στόχων μου. Τρεις από τους επτά πήγαν καλά και ήταν εκείνοι που είχαν τη σπουδαιότερη σημασία για μένα. Όμως δεν τα κατάφερα σε κανέναν από τους δύο πρώτους. Δάγκωσα περισσότερα από όσα μπορούσα να μασήσω, και ακόμα και με τους δύο – ήταν πάρα πολύ.

Όγδοη Χρονιά – το Παρόν

Μια γρήγορη ανακεφαλαίωση μου υποδεικνύει ξεκάθαρα πως όσο και να προσπαθώ να είμαι ρεαλίστρια, πάντα το παρακάνω. Αν βάλω 10 στόχους, ίσως να καταφέρω τους επτά. Αν βάλω έξη, πιθανόν να πετύχω τους τρεις. Αν βάλω τρεις, θα τα καταφέρω σε έναν ή δύο.

Έτσι αυτή τη χρονιά θα ξεκινήσω με αυτό που θεωρώ ως ένα ευφυές σχέδιο: Ένας Μόνο Στόχος. Δεν υπάρχει τρόπος να μου ξεφύγει αυτός – θα τον καταφέρω. Με ένα μόνο αντικείμενο, είμαι σίγουρη πως θα επικεντρωθώ πάνω σ’ αυτόν, θα αγωνιστώ και θα τον καταφέρω.

Συνεχίζω βέβαια να έχω μια «λίστα κουβά» στην οποία προσθέτω συνεχώς και δεν υπάρχει όριο στους πόσους στόχους  μπορώ να προσθέσω (μέχρι τώρα πάνω από 40!). Δεν έχουν όμως ημερομηνία λήξης στο τέλος της χρονιάς, και όπως και να έχει οι επιθυμίες και τα όνειρα προσφέρονται δωρεάν. Όμως απ’ την άλλη για να πετύχεις τους στόχους, απαιτείται διαύγεια, συγκέντρωση, χρόνος, προσπάθεια και μια υγιής δόση ρεαλισμού.