Εδώ και αρκετό καιρό, δίνουμε κοινωφελείς παραστάσεις στην όμορφή μας πόλη, τη Γρανάδα της Ισπανίας. Μια φορά δώσαμε μια παράσταση σε έναν οίκο ευγηρίας. Μετά τους συνηθισμένους χορούς, τα τραγούδια και το κουκλοθέατρο, αποφάσισα να τελειώσω την παράσταση με μια απεικόνιση για το τι σημαίνει αξία. Πήγε κάπως έτσι:
“Υποθέστε ότι προσφερόμουν να δώσω αυτό” και δείχνοντάς τους ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ ρώτησα το κοινό, “ποιός θα το ήθελε;” Όλοι σήκωσαν το χέρι τους.
Και τσαλακώνοντας το χαρτονόμισμα τους ρώτησα ξανά. “Και αν έκανα αυτό;” Όλων τα χέρια μείνανε πάνω.
Μετά έριξα το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και το πάτησα. Το σήκωσα και τους ρώτησα, “Και τώρα;”
Μερικές ιδιότροπες ψυχές απείχαν, όμως στην πλειονότητα συνέχισαν να υψώνουν τα χέρια τους.
“Ας θυμηθούμε ότι είμαστε σαν αυτό το χαρτονόμισμα. Μερικές φορές η ζωή θα μας τσαλακώσει και θα μας λερώσει, όμως στα μάτια του Θεού, ποτέ δε χάνουμε την αξία μας σαν άτομα”. Το χειροκρότημά τους με συγκίνησε, όμως το καλύτερο δεν είχε έρθει ακόμα.
Στο τέλος της παράστασης καθώς μαζεύαμε τα πράγματα, με πλησίασε μια γυναίκα και με ρώτησε αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ιδιαιτέρως. Πήγαμε σε ένα διπλανό δωμάτιο και με δάκρυα στα μάτια, έσφιξε τα χέρια μου, ευχαριστώντας με ξανά και ξανά, και μου είπε, “Τα παιδιά μου με έφεραν εδώ και με ξέχασαν. Τώρα ούτε καν με επισκέπτονται. Σήμερα όμως ήρθατε εσείς και μου θυμίσατε κάτι πολύ σημαντικό – εγώ είμαι αυτό το χαρτονόμισμα”.
Μου θύμισε ένα εδάφιο από τη Βίβλο: “Και αν οι γιοί μου και οι κόρες μου με εγκαταλείψουν, ο Κύριος όμως θα με προσδεχθεί.” 1
Αν στην πορεία της ζωής, παραπατήσουμε κάπου και πέσουμε, ή τα πράγματα εξελιχθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να νοιώθουμε όπως αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα, ας μην ξεχνάμε το δίδαγμα αυτής της ιστορίας: Άσχετα από το πόσο τσαλακωμένοι ή λερωμένοι είμαστε, στα μάτια του Θεού συνεχίζουμε να έχουμε ανεκτίμητη αξία.
- Ψαλμός 27:10, προσαρμοσμένο ↑