Η Επιστολή προς τον Διόκνητο γράφτηκε πιθανόν στα τέλη του δεύτερου αιώνα, από έναν ανώνυμο Χριστιανό προς έναν υψηλόβαθμο ειδωλολάτρη. Ίσως και να είναι η πιο παλιά διασωσμένη ερμηνεία και υπεράσπιση της Χριστιανικής πίστης προς έναν μη-Χριστιανό, που μας κάνει γνωστό για το πώς έβλεπαν οι πρώτοι Χριστιανοί τον κόσμο και πώς ταίριαζαν μέσα σ’ αυτόν. Τα χαρακτηριστικά που αναγράφει ο συγγραφέας στο κεφάλαιο 5, «Οι Τρόποι των Χριστιανών», μας κάνουν να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα στο σημερινό κόσμο. Αποσπάσματα από τη μετάφραση του Τ. Μ. Λάιτφουτ αναφέρουν τα εξής:
Οι Χριστιανοί δεν ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη ανθρωπότητα όσον αφορά χώρα, γλώσσα ή συνήθειες. Δεν διαβιούν σε δικές τους πόλεις, ούτε ομιλούν κάποια ασυνήθη διάλεκτο, ούτε κάνουν κάποιο εκκεντρικό τρόπο ζωής. … Καθώς διαβιούν τόσο σε Ελληνικές πόλεις όσο και σε πόλεις βαρβάρων, όπως έπεσε ο κλήρος στον καθένα τους, ακολουθούν τις τοπικές συνήθειες όσον αφορά ενδυμασία, φαγητό και άλλες παραμέτρους της ζωής, ενώ συγχρόνως επιδεικνύουν τον αξιοσημείωτο και ομολογουμένως ασυνήθη χαρακτήρα της δικής τους πνευματικής υπηκοότητας.
Ζουν στις δικές τους χώρες, όμως μόνον ως περαστικοί. Συμμετέχουν στα πάντα ως πολίτες και υπομένουν τα πάντα ως ξένοι. Η κάθε ξένη χώρα είναι και πατρίδα τους και η κάθε πατρίδα τους είναι μια ξένη χώρα γι’ αυτούς. … Βρίσκονται εκεί «σωματικά», όμως δεν ζουν «σύμφωνα με τις επιθυμίες του σώματος». Διαβιούν πάνω στη γη, όμως η υπηκοότητά τους είναι στο επουράνιο. Υπακούν τους υπάρχοντες νόμους, όμως στην πραγματικότητα οι προσωπικές τους ζωές ξεπερνούν τους νόμους.
Αγαπάνε τους πάντες. … Τους θανατώνουν, όμως αυτοί επανέρχονται στη ζωή. … Χρειάζονται το καθετί, όμως έχουν αφθονία από το καθετί. … Τους εξευτελίζουν, όμως δοξάζονται μέσα απ’ τον εξευτελισμό τους. Τους δυσφημίζουν, αυτοί όμως δικαιώνονται. Τους καταριόνται, αυτοί όμως ευλογούν. Τους προσβάλλουν, αυτοί όμως προσφέρουν σεβασμό. … Όταν τιμωρούνται, αυτοί χαίρονται λες και ξαναπαίρνουν ζωή. … Εκείνοι που τους μισούν, δεν μπορούν να αιτιολογήσουν γιατί τους εχθρεύονται.
Με μία λέξη, αυτό που είναι η ψυχή για το σώμα, είναι οι Χριστιανοί για τον κόσμο. Η ψυχή είναι διάχυτη μέσα σε όλα τα μέλη του σώματος και οι Χριστιανοί σε όλες τις πόλεις τους κόσμου. Η ψυχή κατοικεί μέσα στο σώμα, όμως δεν είναι από το σώμα, το ίδιο και οι Χριστιανοί κατοικούν μέσα στον κόσμο, όμως δεν είναι από τον κόσμο. Η ψυχή, η οποία είναι αόρατη, είναι εγκλωβισμένη μέσα στο σώμα, το οποίο είναι ορατό. Με τον ίδιο τρόπο, οι Χριστιανοί αναγνωρίζονται ως κάτοικοι του κόσμου και όμως η θρησκεία τους παραμένει αόρατη.