Πρόσφατα και ενώ περίμενα στο σαλόνι μιας τοπικής επιχείρησης για μια συνάντηση που είχα εκεί, παρακολουθούσα στη μεγάλη οθόνη μιας τηλεόρασης τις διαφημίσεις για τα προϊόντα της επιχείρησης. Για κάθε προϊόν, υπήρχε η παρουσίαση του «πριν/μετά», με το πριν να παρουσιάζει μια κάπως μίζερη εμπειρία, ενώ το μετά τη χρήση του προϊόντος όλα ήταν πολύ καλύτερα. Αυτός ο τύπος διαφήμισης, έχει αποδειχθεί πάρα πολύ επιτυχής.
Όταν ήμουν μικρός, πάντα ενθουσιαζόμουν με την προσδοκία για κάτι. Η οικογένειά μου ζούσε σε μια αγροτική περιοχή και αυτό που μου άρεζε περισσότερο απ’ όλα, ήταν να περιφέρομαι στους λόφους εξερευνώντας τη φύση σε όλες τις φάσεις των εποχών της. Ό,τι είχε να κάνει με ζωή, μου άρεζε πάρα πολύ και δεν μου καιγόταν καρφί για όλο το κακό που μπορεί να καραδοκούσε στον κόσμο.
Μόλις έγινα έφηβος, αυτά τα αισθήματα άρχισαν να ξεθωριάζουν. Αν και η φύση δεν είχε αλλάξει, ούτε είχε πάψει να μου αρέσει, όμως εκείνα τα πρώτα συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού είχαν δώσει τη θέση τους σε άλλες σκέψεις γεμάτες άγχος.
Όταν έγινα είκοσι χρονών, βρισκόμουν στο ράντσο του θείου μου στην κεντρική Βρετανική Κολούμπια. Ο θείος μου δεν ήταν εκεί τη διάρκεια του χειμώνα και με είχε αφήσει υπεύθυνο για το σπίτι του και τη φροντίδα κάποιων ζώων που είχε εκεί. Όπως και να ‘χει, το να διαμένεις σε μια τέτοια σκληροτράχηλη περιοχή του δυτικού Καναδά, μπορεί να εξάπτει τη φαντασία για περιπέτεια. Στην ουσία όμως, εγώ περνούσα μια δύσκολη εποχή στη ζωή μου και με το να πάω εκεί ήλπιζα να ανακαλύψω σκοπό και να νοιώσω γαλήνη μέσα μου.
Στο ράντσο του θείου μου, είχα τον χρόνο και την ευκαιρία να συλλογιστώ τη ζωή και άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα ημερολόγιο. Αυτό το τετράδιο δεν υπάρχει πια, όμως θυμάμαι τον τίτλο και λίγες γραμμές από ένα ποίημα που είχα γράψει. Είχε τον τίτλο «Ανεβαίνοντας Πιο Ψηλά» και εξέφραζε την ολοένα και μεγαλύτερη αφύπνισή μου για τις αρνητικές επιρροές που υφίστανται στον κόσμο μας και την ανάγκη να τις αποφύγω και να ‘ανέβω πιο ψηλά’. Το ποίημα όμως αυτό παρέμεινε ημιτελές καθώς δεν είχα τις απαντήσεις που ζητούσα για να το πετύχω. Δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τον δρόμο που θα με οδηγούσε προς τα εκεί.
Αυτά συνέβαιναν στην εμπειρία μου του «πριν». Ευτυχώς, όταν ενέδωσα στο κάλεσμα του Ποιμένα, μου δόθηκε και η χάρη να πιστέψω και να ανέβω προς τα ψηλά, μέσα στη δική Του ασφάλεια.
Η πίστη είναι και πάντα θα είναι το μυστικό για τη νίκη. Το να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι υπάρχει βοήθεια, είναι το πρώτο βήμα. Το να μελετάμε και να στηριζόμαστε στις υποσχέσεις του Θεού μέσα στον Λόγο Του, είναι το πρακτικό κομμάτι του να κατέχουμε και να ενδυναμώνουμε την πίστη. Όταν κάνουμε αυτό που μπορούμε, ο Θεός πάντα θα κάνει αυτό που δεν μπορούμε.