Εάν νοιώσατε ποτέ σας πως όλα πάνε ανάποδα και δεν έχετε ιδέα για το πώς θα τα καταφέρετε για άλλη μια μέρα, πάρτε κουράγιο από ένα δένδρο και τη δική του ιστορία, τη Βελανιδιά Τέρνερ – ένα δένδρο γίγαντα γύρω στα 16 μέτρα που είχε φυτευτεί το 1798 και τώρα μεγαλουργεί στους Βασιλικούς Βοτανικούς Κήπους Κιου, λίγο νότια απ’ το Λονδίνο. Στη δεκαετία του 1980, το δένδρο αυτό έδειχνε άρρωστο και μάλλον έτοιμο να ξεραθεί, όταν στις 16 Οκτωβρίου το 1987, συνέβη μια τρομακτική καταιγίδα που συντάραξε το νότιο μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και των Νησιών της Μάγχης. Ίσως και να ήταν η χειρότερη καταιγίδα που έπληξε ποτέ όλη αυτή την περιοχή από το 1703 και μετά, και ξερίζωσε πάνω από 15 εκατομμύρια δένδρα σε μια ώρα μόνον. Ανάμεσα στα θύματά της ήταν και αυτή η Βελανιδιά Τέρνερ. Ο αέρας ξέχωσε το δένδρο μαζί με την αβαθή του ρίζα, το συντάραξε, και μετά το επανατοποθέτησε ξανά στη θέση του, λες και ένα γιγάντιο χέρι σήκωσε ένα ποτήρι κρασί και μετά το επανατοποθέτησε πάνω στο τραπέζι.
Ο επικεφαλής του δενδροκομείου, Τόνι Κίρκχαμ, ένοιωσε λες και είχε χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς του: «Είχα μείνει ράκος! Δένδρα τα οποία είχες φροντίσει και είχες μάθει να τα αναγνωρίζεις, ήταν τώρα πεσμένα στο έδαφος». Ο Τόνι και οι συνεργάτες του ώθησαν την τεράστια βελανιδιά εκεί που ήταν πρότερα και την στερέωσαν μήπως και πιάσει ξανά. Τρία χρόνια αργότερα, προς έκπληξή τους, το δένδρο είχε ξαναζωντανέψει. Τότε αντιλήφθηκαν τι είχε γίνει και γιατί το δένδρο αυτό έδειχνε άρρωστο. Βλέπετε το χώμα γύρω απ’ τις ρίζες είχε πατικωθεί τόσο πολύ, απ’ όλους εκείνους που περνούσαν δίπλα του για χρόνια, με αποτέλεσμα η βελανιδιά αυτή να μην αναπνέει σωστά ούτε να ποτίζεται. Η καταιγίδα τράνταξε το δένδρο και έκανε το χώμα γύρω απ’ αυτό, όσο πορώδες έπρεπε, με αποτέλεσμα η βελανιδιά αυτή να μεγαλουργήσει ξανά.
Τριάντα χρόνια μετά την καταιγίδα του 1987, η Βελανιδιά του Τέρνερ έχει μεγαλώσει κατά ένα τρίτο ακόμα και έχει εμπνεύσει νέους τρόπους για τη διαχείριση των δένδρων σε παγκόσμια κλίμακα, μαζί και τον κατάλληλο εξοπλισμό που έχει σχεδιαστεί για να διαρρηγνύει το χώμα και να δίνει την ικανότητα στο οξυγόνο, το άζωτο και τις θρεπτικές ουσίες να προσεγγίζουν το υπόγειο σύστημα των ριζών των δένδρων.
Τώρα, κάθε φορά που ο Τόνι περνά δίπλα απ’ αυτή την τεράστια βελανιδιά, χαμογελά και συγκινείται από τη θαυματουργή ανάκαμψή της. «Τα δένδρα είναι σαν τους ανθρώπους», λέει αυτός. «Αγχώνονται κι αυτά, όμως όταν είναι ευτυχισμένα είναι υπέροχα».1
Όταν βρισκόμαστε στη μέση κάποιας θύελλας, ίσως να μην μπορούμε να κατανοήσουμε τι καλό μπορεί να προέλθει απ’ αυτό, όταν όμως σιγάσει η θύελλα, όλα παίρνουν ζωή ξανά. Συχνά, δεν γνωρίζουμε όλα τα γιατί και τα διότι των προβλημάτων μας, καθώς τα βιώνουμε, με αποτέλεσμα να μη «μπορούμε να δούμε το δάσος λόγω των δένδρων». Όταν όμως εμπιστευόμαστε τον Θεό για οτιδήποτε περνάμε στη ζωή μας, τότε ανακαλύπτουμε ανάπαυση και διανοητική γαλήνη. 2