Το αμπαλόνε είναι ένα όστρακο που κολλάει πάνω στα βράχια και συνήθως βρίσκεται κοντά στις παραλίες. Ανήκει στην οικογένεια των γαστερόποδων, που σημαίνει ότι το στομάχι του είναι και το πόδι του, οπότε περπατά με το στομάχι του. Και εκτός από το κέλυφός του, το αμπαλόνε είναι στην ουσία μόνο ένα στομάχι. Κολλάει πάνω σε έναν βράχο και μετά σηκώνει το καβούκι του περίπου ένα εκατοστό. Καθώς το νερό καταβρέχει το μέρος του στομαχιού που εκτίθεται ανάμεσα στο καβούκι και τον βράχο, το αμπαλόνε πιάνει και καταναλώνει μικροσκοπικά σωματίδια φυτικής προέλευσης που βρίσκονται μέσα στο νερό.
Το καβούκι του αμπαλόνε δεν είναι μόνο η κατοικία του, αλλά και η πανοπλία του. Όταν νοιώθει να απειλείται, το αμπαλόνε αυτομάτως προσκολλάται πάνω στον βράχο σφιχτά σαν μέγγενη. Το στομάχι του μπορεί να δημιουργεί μια τρομακτική αναρρόφηση. Στη στιγμή, αυτό το δυνατό καβούκι μπορεί να προσκολληθεί πάνω στο βράχο τόσο σφικτά ώστε να χρειάζεται λοστός για να ξεκολλήσει. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος «κολλάει σαν αμπαλόνε», σημαίνει ότι τίποτα δεν τον κουνάει.
Όμως για να μάθεις να προσκολλάσαι κατά τέτοιο τρόπο, χρειάζεται καιρός. Με τους πρώτους κλυδωνισμούς ενός προβλήματος, ένοιωθα κάποια αποσταθεροποίηση, καθώς όλος ο κόσμος γύρω μου είχε αναποδογυρίσει και εγώ αντιλαμβανόμουν το καθετί ανάποδα. Όμως στη συνέχεια βρίσκω τον βράχο μου και πιάνομαι απ’ αυτόν, λες και όλα εξαρτώνται απ’ αυτό. Τέτοιου είδους τρικυμίες κάποτε με τρόμαζαν, όμως με το πέρασμα του χρόνου έμαθα ότι έτσι είναι η ζωή και όταν αποδέχτηκα ότι αυτή είναι και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων, μου ήταν πιο εύκολο να ελίσσομαι μέσα απ’ τις αντιξοότητες.
Καθώς τα κύματα έρχονται το ένα μετά το άλλο, αντιλαμβάνομαι καλύτερα τι πρέπει να κάνω. Γνωρίζω τα κύματα και τον βράχο, γνωρίζω πως έχω μια μέθοδο αναρρόφησης που με βοηθάει να κρατηθώ αμετακίνητος και έχω μάθει ότι όσο εξασκώ αυτή τη μέθοδο τόσο πιο εύκολα μπορώ να την εφαρμόσω. Το να παραμένω σταθερός και προσκολλημένος, έχει ενδυναμώσει τον τρόπο που απορροφώ τον Λόγο. Έμαθα επίσης πώς να χαλαρώνω όταν ο ωκεανός είναι ήρεμος, όμως την ίδια στιγμή, να είμαι έτοιμος να πιαστώ δυνατά απ’ τον βράχο μου. Δεν θέλω ποτέ να ξαναζήσω εκείνο το απαίσιο συναίσθημα του να πηγαινοέρχομαι μέσα σε έναν ωκεανό από συμφορές. Έμαθα επίσης να μην απομακρύνομαι και πάρα πολύ απ’ τον βράχο μου, επειδή είναι το μόνο πράγμα πάνω στο οποίο μπορώ να στηριχτώ.
Ο βράχος μου είναι ο Ιησούς. Αυτός και ο Λόγος Του είναι η δύναμή μου και η σωτηρία μου όταν περνώ δυσκολίες. Εγώ είμαι ένα απλό και ευάλωτο δημιούργημα, όμως ξέρω σε ποιόν να στραφώ και από πού να κρατηθώ. Και είτε το πιστεύετε, είτε όχι, έχω μάθει επίσης, να αγαπώ και τα κύματα της θάλασσας. Έτσι κι αλλιώς, κολλάω σαν αμπαλόνε. Όσο πιο δυνατά τα κύματα, τόσο περισσότερο πιάνομαι εγώ απ’ τον Βράχο μου.